Het aftellen is begonnen!

Vannacht had ik een bizarre droom, terwijl ik lag te schommelen in de nachttrein terug naar Bangkok. Ik droomde over mijn thuiskomst, na een lange vlucht loop ik moe maar enthousiast door die bekende schuifdeuren en daar staan pap en mam. Tot zover niks raars, maar in de auto op weg naar huis besef ik me dat ik wat mensen mis, en zie ik tot mijn schrik dat we in Rotterdam zijn... en dus niet op Schiphol waar mogelijk de hele aankomsthal versierd is. Nee grapje, maar man, wat voel ik me schuldig dat er mogelijk mensen voor mij op een vliegveld staan waar ik dus niet aankom. Ik heb wel gelijk na het wakker worden mijn ticket gecheckt en het is écht Schiphol!

Het resort waar ik de afgelopen dagen was, heeft een goede uitwerking op me gehad. Het was het stukje comfort dat ik nodig had om ook mijn laatste dagen te genieten. Het zwembad dat letterlijk voor mijn huisje lag, lag ook nog pal aan de zee. Ik ben inmiddels ook weer helemaal opgeknapt met nieuwe energie en heb ook de laatste transfer en hostel in Bangkok geregeld. Tijd om Koh Phangan eindelijk eens te verkennen.

Met mijn scooter cross ik door het heuvelachtige landschap. Grappig dat ik inmiddels net zo simpel op een scooter stap als op een fiets. Uit pure noodzaak moet ik nog een bikini kopen (de andere 4 hebben het ineens allemaal begeven of kunnen echt niet meer). Dat krijg je als je zo lang in een tropisch klimaat bent. In Haad Rin, het strand van de full moon party, schijnt een goede shop te zitten, dus ga ik op pad. Ik ben ook wel benieuwd hoe dit strand er bij daglicht uitziet. Dat valt een beetje tegen eerlijk gezegd, het is er momenteel ook uitgestorven, maar dat kan door het laagseizoen komen. De bikini winkel vind ik, maar blijkt gerund door de meest onvriendelijke Thaise dames, onbeschoft gewoon. Dat verwacht je dus totaal niet van deze cultuur, dus maak ik rechtsomkeert, dan maar geen bikini.

Op advies van Ali en Johnny van Ananda ga ik naar Than Sadet, een schitterend strandje aan de oostkust. Even een paar uur luieren, zwemmen en lekker lunchen aan het strand. Het lijkt net een echte vakantie ;). Die avond heb ik met David (nl) afgesproken een hapje te eten. Oh, even wat aanvullende informatie. Als je je beroerd voelt, zoals ik een paar dagen geleden, ga je op zoek naar menselijk contact. En als je enkel in bed ligt te hangen is een app je grootste vriend, of in dit geval Tinder... Het gevoel dat iemand je leuk vind als je jezelf klote voelt helpt toch. Plus dat Tinder tijdens reizen vaker wordt gebruikt (zeggen ze), om vriendschappelijk af te spreken, maar hoewel dat wel mijn insteek is, weet ik nog niet of dat voor mannen ook zo geldt.

Afijn, zo kwam ik dus in contact met David, 34 jaar en al 7 mnd op pad met de toekomstwens als duikleraar de wereld over te reizen. Vriendschappelijk spreek ik met hem af die avond samen te eten, nog niks concreets, maar wel iets met zonsondergang ofzo. Tot mijn schrik vliegt de tijd, moet ik nog ruim een uur terug scooteren en heb ik nergens wifi. Dus met het gas erop, speer ik naar huis, waar ik oververhit en bezweet aankom. Snel berichtjes sturen die in een gehusselde volgorde worden verstuurd. Ik wil eigenlijk even zwemmen, maar de zon zakt al en ik weet niet of we ergens anders afspreken. Nogal ongeduldig wacht ik dus op een antwoord. "Klinkt heel verleidelijk en heel gezellig. Maar ik kan niet, ik heb t hier veel te druk!" krijg ik niet veel later terug. Pardon! Wordt ik hier nou gewoon gedumpt? Inmiddels volledig over de kook, kan hij wat mij betreft in de stront zakken, ben ik voor jan... zo naar huis gesneld. Ik besluit heel wijs dit scheldkanon bij mijn broer te ventileren die toevallig een berichtje stuurt. We zijn het eens, wat een ongelofelijke eikel! Toch kijk ik nog 1x naar de Tinder app en zie dat hij nog een paar berichtjes had gestuurd, waarvan de 1e zegt "haha, grapje". Nu is het mijn beurt om door de grond te zakken. Oeps... Nog steeds boos, dit zijn in mijn ogen geen leuke grapjes, maak ik hem heel duidelijk dat ik hier niet van gediend ben, maar dat ik nog wel vriendschappelijk samen wil eten. Ook zeg ik dat ik nu ga zwemmen en hij welkom is vanavond de BBQ hier op het strand bij te wonen, maar dat ik verder niks van hem wil (duidelijker kan ik niet zijn, denk ik).

Terwijl ik geniet van een schitterende sunset vanuit het prachtige zwembad komt een uurtje later David aan. Hij plonst erbij en het is eigenlijk best gezellig. De vis van de BBQ is oké, maar haalt het niet bij mijn vorige 'date'. De avond is nog jong, hij is erg onder de indruk van alle luxe hier (zelf op een krap budget), en aangezien ik ook een tv en dvd-speler heb, besluiten we een filmpje te kijken. En wel de fantastic 4 (die had ik nog nooit gezien, maar is een sentimentele terugblik naar het begin van mijn reis). Je voelt hem al aankomen. Er waren de hele avond al schuin romantische opmerkingen van zijn kant, maar als de film afgelopen is, en het inmiddels half 1 's nachts is, stuur ik hem naar huis. Au, die zag hij dan weer niet aankomen. Beteuterd vraagt hij me hoe hij dan thuis komt (hij heeft ook geen eigen vervoer). En vriendelijk als ik ben, pak ik de kaart er even voor hem bij en wijs hem aan waar we nu zitten en of hij niet bij dat strandje even verderop zit... Ik stink er niet nog een keer in en ben dacht ik heel duidelijk geweest, al hoor ik later dat iemand uitnodigen in je resort en dan ook nog op je kamer dan weer tegenstrijdig is. Oooh, waar is die tijd gebleven dat je gewoon lekker kan rondhangen zonder dat er direct iets moet, iets met ‘geduld is een schone zaak’???

Ik slaap die nacht heerlijk alleen in mijn reuzenbed, check de volgende ochtend wel even of hij goed is thuis gekomen (hij moest helemaal lopen, de arme stakker), maar hoor daarna uiteraard niks meer van hem. Met nog 2 dagen op de klok is het tijd om de laatste souveniertjes en kadootjes in te slaan. In Thong Sala vind ik meer dan me lief is.

Het komt nu wel erg dichtbij. Ik word ook zenuwachtig merk ik en slaap onrustiger. Het helpt niet dat zelfs in dit resort een familie kakkerlak woont en wel in mijn badkamer. De buurman doet een poging ze te vangen, maar jaagt ze helaas achter de wastafel, waar ze nu natuurlijk blijven zitten. Die avond ontmoet ik de gezellige Lars en Danielle (nl) en schuif aan bij het pizza eten. Door hun oprechte interesse en vele vragen over mijn reis, krijg ik de kans om alles in vogelvlucht de revue te laten passeren. Hemel, wat heb ik veel ondernomen en gezien. En wat voelt het lang, maar toch ook zo kort. Ooit was ik onder de indruk als iemand al zo lang op reis was, en nu ben ik het zelf, zo raar!

Koh Phangan sluit ik in stijl aan het strand af, nog een massage en een thaise curry als diner. Mijn tas is al klaar voor de grote terugreis, kleding laat ik hier en de souvenirs vullen de gaten. Afscheid nemen van iedereen bij Ananda en op naar de Lompraya boot. Hierna met een minivan naar het treinstation in Surat thani om vanavond de nachttrein naar Bangkok te pakken. Onderweg leer ik een super ondernemend Hollands gezin (Joyce en Tjibbe) met 2 kleine meiden (Nina en Milou) kennen. Zij pakken ook de trein en de overstap-uren vermaken we ons in een restaurant.

De treinreis is prima, het bed ligt goed, alleen die airco is afschuwelijk. Ik was voorbereid met dikke kleding en heb zelfs een extra deken geritseld, maar van de kou schieten al mijn spieren in een aanhoudende stuip. Afijn, nog 1 dagje in Bangkok en dan vlieg ik morgen met EK149 naar Schiphol! Let op, naar Schiphol ;)