Een beetje geschiedenis....

Vrijdagmiddag na een goede powernap besluiten we te wandelen naar de bridge over the River Kwae. Het tijdstip is niet ideaal, want midden op de dag is het bloedheet. In de schaduw blijven dus. Volgens het guesthouse is het slechts 700m lopen, nou hell no. Na vele zweetdruppels en verplichte drinkmomenten van Janine  (ik vergeet net zoals thuis voldoende te drinken, dus Janine waarschuwt me nu maar als ik moet drinken ;)) zijn we nog niet bij de brug. Tussendoor maar wat foto's van motor tuktuks maken. Dit is een scooter met zijspan en een dakje boven je hoofd, het ziet er gammel uit, maar werkt blijkbaar perfect. 

Om een lang verhaal kort te maken, we vinden hem eindelijk wel hoor, die brug ;). Niet te missen met de vele toeristische kraampjes. We zijn er rond 5u en dat is golden hour, voor de meest mooie foto's. Het voelt hier gek genoeg niet heel bijzonder, het is te uitgemolken. Neemt niet weg dat het indrukwekkend is wat hier rond 1942 is gebeurd. Je kan over de brug lopen, maar moet opzij springen als er een trein langskomt... ik sla even over, dit klinkt als een dodelijk selfie moment... Op de terugweg genieten we van een heerlijke steak met friet!! Oh en de fruitshakes zijn hier om te smullen, zo vers en ondanks de ijsblokjes waar je darmen iets minder blij van worden neem ik er elke dag minstens 1.

Op weg naar huis vinden we een boekwinkeltje en een Engelse kletsmajoor die duidelijk nog niemand gesproken heeft vandaag... in dat halve uur komen we er wel achter dat de afstand van het centrum naar de brug zo'n 3km is, iets wat zelfs de lonely planet vroeger omschreef als 300 meter. 

’s Avonds gaan we nog even naar een barretje. Ook dit blijkt even zoeken, want er zijn zo weinig toeristen momenteel dat de meeste leeg zijn of met enkele bezopen oude mannen die ons maar wat graag willen trakteren, ehm no thank you... Dan maar de pub tegenover ons straatje met pooltafel. Er blijken hier fantastische spreuken op de muur te staan. 

"When people walk away from you, let them go... Your destiny is never tied to anyone who leaves you, and it doesn't mean they are bad people. Just means that their part in your story is over..."  

Of deze "Follow your heart but take your brain with you"

Oké terug naar de titel van deze blog, geschiedenis! Zaterdag om 7u op, om naar de hellfire pass te gaan (poging 2). Janine gaat ook mee. Zoeken naar een betaalbare motor tuktuk en op naar het busstation. Vandaag neem ik geen enkel risico, haha. Even navraag doen en binnen no time staan we bij juiste perron, 10 min later komt de bus aan. Het kan dus toch... Snel de bus in en fijn plekje zoeken, dan blijkt dat we pas na een uur vertrekken.... wat is dat toch hier zo. Volgens Janine rijden ze pas als de bus vol is! Afijn, de 1,5uur in de bus waren prima, beetje slapen en muziek luisteren. Plots schrik ik wakker, een agent in de bus, paspoort controle!! Oh shit, die heb ik niet bij me, ligt in de guesthouse... Oké rustig ademhalen en lief lachen. Janine heeft hem gelukkig ook niet bij zich. Nonchalant geef ik mijn rijbewijs, Janine haar zorgverzekeringspas. 'No pasport' krijgen we te horen. Vriendelijk, maar met mijn hart in mijn keel vertel ik dat deze in de guesthouse is, we gaan alleen maar een dagje naar de hellfire pass. Ik weet niet precies wat het was, mijn bambi ogen of leuke lach, maar het was oké, Pfff. 

Niet veel later komen we aan bij hellfire pass. Een monument voor de vele slachtoffers die onder druk van Japanse bezetters aan de spoorlijn tussen Thailand en Birma (nu Myanmar) hebben gewerkt. Hier komt de geschiedenis ;). Deze spoorlijn moest 415 km lang worden en liep dwars door de jungle en bergketens. Doel was het veiliger kunnen bevoorraden van de Japanse troepen in Birma,  zodat een aanval op India mogelijk was. De alternatieve route liep via zee en was te gevaarlijk. De Japanners gebruikten 250.000 Aziaten en 60.000 POW's  (prisoners of war, dit waren Britten, Australiërs, Nederlanders en Amerikanen) voor het volbrengen van deze haast onmogelijke klus. Alles moest met de hand gebeuren, het uithakken van rotsen, het vervoeren van de bielzen etc. Er werd gestart met de spoorlijn in het noorden én in het zuiden en langzaam werkten ze naar elkaar toe. Hellfire pass staat bekend als het laatste stukje. De Japanners kregen haast en deze periode staat bekend als Speedo. Helaas voor de werkers was het ook nog eens regenseizoen en velen stierven als gevolg van malaria, cholera en andere tropische ziektes. In het museum krijg je een gratis audioguide en kan je zelf de route van het spoor volgen. Vele overlevende vertellen hun indrukwekkende verhaal. Zo hoorde ik dat elke ochtend de mannen moesten poepen voor de bewakers, bestond de ontlasting voor 50% uit bloed dan moest je werken, was het 80% bloed dan mocht je toch naar de kliniek. De medische mogelijkheden waren helaas extreem laag. De werkers werden ook continue geslagen en mishandeld. Bijzonder was ook het verhaal dat de mannen wedstrijdjes deden, je kon punten scoren voor bepaalde dingen en de winnaar kreeg een sigaret uit de pot. 1 man, Tom Morris uit Australië, werd op zijn 17e gevangen genomen en heeft aan de hellfire pass gewerkt. Ondanks de afschuwelijke omstandigheden, realiseerde hij zich ook wat een bijzonder mooie plek dit was, zeker vlak voor zonsopkomst. Na 40 jaar besloot hij terug te gaan naar hellfire pass en heeft dit memorial opgericht.

Het is heel indrukwekkend om door de kloof te lopen waar ooit een spoorlijn was. Er zijn nog enkele kenmerken van de spoorlijn zichtbaar. De natuur is overweldigend mooi. Wat een contrasten. In oktober 1943 was de spoorlijn klaar, het heeft de levens van 12.399 (20%) POW's en 90.000 Aziaten gekost. De slachtoffers worden herdacht op goed onderhouden begraafplaatsen.

Het is tijd om te gaan, zowaar komt de bus op de afgesproken tijd, 15.15, langs hellfire pass en rond 17.00 zijn we weer thuis. Even douchen en alle indrukken afspoelen van vandaag. Leuk om te vertellen dat Janine nu Nederlands leert, jammer alleen dat ik nu niet alles meer aan jullie kan zeggen, want ze heeft het nu door ;)

Oh nog een laatste ding waar ik best trots op ben. Bij het bijboeken van 4 extra nachten hier seinde Janine mij ineens dat ik moest afdingen...  oke dat kan ik best. En jawel ik heb 50bath korting per nacht geregeld. Dat is toch €1,25 per nacht ;)! 

Vandaag weer een lui dagje, ik voel me niet helemaal top vandaag, weinig energie, dus veel slapen. Voor het eerst dacht ik aan het boekje met jullie lieve woorden erin. Ik had er nog niks van gelezen. Na pagina 3 moest ik al zo hard huilen van alle lieve dingen. Heel fijn om het bij me te dragen, maar 3 pagina's per keer is meer dan voldoende ;).

Morgen naar de Erawan waterval, een stukje natuurschoon bewonderen