Breathing in deeply, breathing out completely

Het is donderdag 21 april, ik zit op mijn balkonnetje en hoor een auto naderen, daar is Rafa! We hebben slechts 24u met elkaar in Maleisië opgetrokken, maar meer dan genoeg om te weten dat we elkaar weer zouden treffen; ooit, ergens. Dat is dus hier in Canggu bij Serenity Yoga. Een flinke omhelzing en met een Bintang Radler en pizza in de hand, kletsen we elkaar de oren van het hoofd. Het is het begin van een intense lichamelijke en psychische week.

We hebben beiden een unlimited yoga pas voor een week. Het aanbod is overweldigend, de locatie misschien nog wel meer. Rond een prachtig zwembad zijn verschillende lounge plekken, 2 yoga studio's en een leuk restaurant waar we elke ochtend ontbijt krijgen. We gaan gelijk fanatiek van start en volgen een vinyasa en hatha les. De lessen hier zijn 1,5 uur per keer en dat is soms behoorlijk pittig. De 1e dag treffen we 2 Balinese yogi's die niet te beschrijven flexibel zijn, best intimiderend eigenlijk. Nou heb ik al wat yoga ervaring, dankzij mijn heerlijke lessen bij Yoga Spirit in Leiden, maar dit gaat veel verder. In het Sanskriet of weet ik het welke taal, worden allerlei termen de zaal in geslingerd en iedereen schijnt te weten wat het betekent. Voor Rafa is het hele yoga concept compleet nieuw, maar hij voegt zich redelijk gemakkelijk in de verschillende poses.

Ik merk dat ik meer van yoga in een rustige flow houdt, dan de snelle intensieve variant. Elke dag is er een ‘restorative’ les en dat betekent zoveel als voor 10-15 min in dezelfde houding blijven, ondersteund met kussens en schuimblokken. Dit klinkt heel relaxt en is het ook, maar toch ook weer niet. De grootste uitdaging bleek een Astanga les, waar men volgens een vaste volgorde intense yoga poses aanneemt. De klas is beginners niveau, maar zodra de leraar in de schildpad houding kruipt, kan ik hem alleen maar lachend aankijken. Ik zal het proberen te omschrijven. Ga op de grond zitten met je benen zo wijd als mogelijk uitgestrekt voor je. Probeer dan überhaupt maar eens voorover te buigen (dat is al een uitdaging), maar doe dan ook je armen onder je knieholtes door en leg je buik en borst volledig op de grond, zodat je schouders nu ter hoogte van (als in onder) je knieholtes zijn... en vergeet vooral niet te blijven glimlachen! Aan het einde van de les vraag ik hem hoe een normale Astanga les er aan toe gaat, want als dit beginner is...

Ik moet wel eerlijk toegeven dat het volgen van 2 yoga lessen per dag, je lijf wel snel flexibeler maakt. Ik had de pech dat mijn verstuikte enkel nog niet goed genezen was, en mijn beide knieën yoga eigenlijk ook niet zo leuk vinden, maar desondanks vond ik het zalig. Tussen de lessen door hebben Rafa en ik intense gesprekken over zo ongeveer alles. Tijdens een van deze gesprekken hebben we het over hoe comfortabel een ongelukkig leven soms lijkt te zijn. Ondanks dat we snakken naar geluk, liefde en licht op ons pad, maakt het ons ook bang en verzinnen we onbewust miljoenen redenen waarom we beter in het duister kunnen blijven. Want stel je voor dat je dat geluk of liefde weer kwijtraakt... Er is moed voor nodig om ten volle in het licht te stappen, weg uit de duisternis, zonder te weten wat er op je wacht. Ik herken mezelf zo in deze worsteling en het is zowel confronterend als een opluchting dat ik me nu realiseer dat ik daadwerkelijk een keuze heb.

In de tussentijd spookt er ook al dagen door mijn hoofd wat ik in hemelsnaam na Bali ga doen. Op 6 mei moet ik Indonesië verlaten. Een tijdje terug had ik al bedacht dat ik begin juni waarschijnlijk terug naar NL wil ivm de bruiloft van Astrid en Arie, dus moet ik nog een maand overbruggen. Je hoort het goed, ik zeg overbruggen. Alsof ik gedwongen ben hier te blijven. Ik begin me te realiseren dat mijn tijd in Azië wel volbracht is. Ik heb ervaren, ontdekt, overwonnen en dat is eigenlijk best een goed gevoel. Toch wil ik nog niet nu naar huis (kom op zeg, het sneeuwt zelfs in NL), dus verzin ik allerlei opties. Volgens origineel plan (gemaakt in februari) ga ik naar Borneo Maleisië, toen dacht ik begin April om van Zuid naar Noord Vietnam te reizen, vervolgens kom ik er achter dat ik eigenlijk helemaal geen zin meer heb in continue verkassen, en de achterliggende reden is met name het wederom alleen op pad zijn. Ik weet dat ik het kan, maar wil het nu niet meer, en langzaam mag ik dit ook toegeven aan mezelf. Maar wat dan? Via Rafa kom ik op het idee om 1 laatste locatie te kiezen en misschien iets van een cursus of iets dergelijks doen. Hij vertelt van een detox week in Koh Phangan in Thailand, die hij begin maart heeft gedaan en ik word enthousiast, nou ja eerder nieuwsgierig. Het idee om letterlijk alle shit hier in Azië te laten, klinkt als een mooie symbolische afsluiter van deze ontdekkingsreis. En tegelijk zie ik een uitdaging voor mezelf, want de praktische kant van 7 dagen vasten, enkel sapjes mogen drinken en 2x per dag een colon reiniging is niet iets wat je zomaar eventjes doet. Maar ik ga het doen!

Het besluit is genomen, 6 mei vlieg ik naar Singapore dat  ik in 2 dagen ga verkennen, dan reis ik per bus via Malakka in Maleisië naar Kuala Lumpur en vlieg ik op 11 mei naar Surat Thani om met de boot naar Koh Phangan te varen voor mijn laatste weken in Azië. Die avond vieren we mijn besluitvaardigheid met een Latin feestje, want ook Rafa is dol op salsa! Onder leiding van een live band dansen we op de opzwepende muziek. We ontmoeten enkele dronken Britse meiden, waarvan er 1 jarig is en heel graag salsa wil dansen, maar zich absoluut niet kan laten leiden! Een hilarisch en ietwat gevaarlijke combi. We worden door meerdere mensen aangesproken hoe verliefd we er wel niet uit zien, en of dit onze huwelijksreis is en we liggen beide in een deuk (we kunnen beide onze ogen niet van de langs lopende mooie mannen afhouden namelijk). Rafa zingt nog een spaans nummer mee met de band en ik word tijdens het laatste nummer van de avond een soort van gedwongen om op het podium te dansen. Kan mij het schelen, dit kan ik heus. Dus laat ik de muziek elke vezel in mijn lijf in beweging brengen en dans! Tegen het einde van het nummer nodig ik een Britse meid uit op het podium en dansen we samen, totdat ze mij een romantische backflip wil laten doen, haar balans verliest en we samen over het drumstel tuimelen... Oeps! En alles is ook nog eens door Rafa op video vastgelegd...

De yoga week is inmiddels ten einde, we zijn beide over-yoghurt (zoals iemand bij Serenity het zei  toen ze over-yoga't bedoelde). Nog een weekje in Bali en die ga ik voor de 3e poging in Ubud spenderen. Misschien is 3 keer scheepsrecht?