I had a dream...

I had a dream! Dit klinkt heel wat, maar het was eigenlijk gewoon een droom die ik even wil opschrijven. Ik droomde over mezelf hier op reis in Thailand en mijn lieve vriendin Deb kwam met haar vriend eventjes op bezoek voor een dag (1 dag is op zich raar, maar zo gaat dat in dromen). We aten heerlijk Thais en toen zij weer weg moesten kreeg ik enorme heimwee, ik wilde ook naar huis. En voor ik het wist zat ik in het vliegtuig terug. Eenmaal thuis had ik zo ontzettend spijt, waarom wilde ik terug, ik wil helemaal niet thuis zijn... ik voelde me zo klote en durfde niet wakker te worden omdat ik aan alles voelde dat ik in NL was en de grootste fout had gemaakt... Ik werd wakker en realiseerde me na een paar seconde van complete verwarring dat ik had gedroomd. Goddank, ik ben nog in Thailand! Een duidelijkere boodschap kon ik niet krijgen, ik heb hier nog niet klaar!

Sinds afgelopen zondag ben ik weer vrij!!! Vrij van mijn geboekte tour, vrij om mijn eigen hostels uit te zoeken. Ik keek er naar uit, maar toen het eindelijk zover was realiseerde ik me dat ik sinds ik hier ben nog niks zelf heb uitgezocht qua hostels.  Althans niet in mijn eentje. Waar te beginnen?? In 'mijn straat' zitten er een hoop, ik schrijf er wat op, kijk op TripAdvisor en lees uiteenlopende reviews... Dit is toch niet heel eenvoudig. Vanavond ontmoet ik Janine en Dirk weer, na hun excursie naar Elephant Nature park. Ik kan natuurlijk in hun hostel inchecken, maar dan heb ik het weer niet zelf gedaan. Ach kan mij het schelen, ik check daar gewoon in. Bee Beez guesthouse is van een Engelsman en keurig schoon met een leuk dakterras. Overdag ga ik voor mijn 2e Thaise massage. Mijn beenspieren zijn duidelijk nog geïrriteerd van de jungle trekking, mijn hemel wat doet het weer zeer. De dame lacht om mijn kronkelingen en zegt dat 1,5uur massage beter zou zijn, oké prima, how much, weet je wat doe maar gewoon, alles beter dan dit! Halverwege komt er een andere lieve dame en terwijl ik word gekneed hebben ze een Thaise discussie. Wat blijkt, mijn dame heeft hoofdpijn en wil graag stoppen. Of het goed is dat een man de massage overneemt. Ik vind het prima en zie voor het eerst een aantrekkelijke Thaise man ;). Zodra hij begint, smelt ik volledig, zijn handen zo zacht, warm en subtiel... ik zal details besparen maar ik heb ervan genoten. Wat een contrast met de hardhandige dames! Vanwege het gedoe krijg ik zelfs nog een half uur gratis erbij. Het kan niet op. Als ik hen allen vriendelijk bedank wordt ik nog uitgenodigd voor de opening van een nieuwe massage salon aanstaande donderdag, wat een schattebouten!

Aan het eind van de dag komen Dirk en Janine thuis en de hereniging is heerlijk. Gut wat heb ik ze gemist. Via Facebook heb ik Pauline leren kennen, een Nederlandse die ook alleen is en graag met anderen wil afspreken. Met zijn 4en gaan we naar de Sunday walking market. De straten zijn afgezet en er zijn zoveel leuke kraampjes dat ik ervan baal dat mijn backpack al zo vol zit... ik scoor toch een nieuw T-shirt en een soort jurk, even weer vrouw voelen na al die backpack kleding ;). De nacht in de dorm slaap ik beroerd. De straat is te luid, ik heb het warm, de fan irriteert me, het matras is te hard... pfff. Al om 6u wakker en na 1000 keer draaien ben ik er klaar mee, tijd voor een douche en ontbijt! Dirk vertrekt vandaag naar Laos en ik zwaai hem uit, Janine ligt nog te slapen en ineens heb ik zin in yoga. Ik huur een fiets en hoppa daar ga ik. Deze yoga school ziet er echt prachtig uit en geeft je zo'n warm gevoel. Rebeccah is de docent en wederom doe ik intense oefeningen. Ik dacht dat ik hatha yoga wel onder de knie had, maar het lijkt alsof ik een beginner ben. Mijn lijf zit me enorm in de weg, ik wil alleen maar ontspannen... is dat teveel gevraagd? 

De rest van de dag doe ik heel weinig. Janine wil haar blog schrijven en ik wil wel graag iets doen, maar niet alleen en eigenlijk wil ik slapen, want vanavond ga ik naar de ladyboy cabaret met Pauline. Gefrustreerd kijk ik maar Grey's anatomy op bed en die is zo zielig dat ik mijn kussen volledig nat huil. Gaat lekker zeg maar... eindelijk is het avond en ga ik met Pauline, Stein en Maggie (allemaal NL'ers) op pad. Pauline had gister een mental break down, voor het eerst in Azië, alleen en nog maar 5 dgn onderweg. Ze snapt geen bal van bussen en treinen en hoe het allemaal werkt in Azië. Heel herkenbaar en het bizarre is dat ik haar nu gerust stel dat het heus echt goed gaat komen... Op naar ladyboy cabaret, een soort dinnershow/ karaoke bar/ drag queenshow (maar dan dusdanig dat het net echte vrouwen lijken)/ toppers in concert. Werkelijk alles komt voorbij en we liggen dubbel om de bizarre acts. Zeker de mannen moeten het ontgelden. Stein krijgt een privé lapdance on stage van 2 schaars geklede ladyboys, een ervaring die je alleen hier kan meemaken. Ik kan het niet helpen bij elke nieuwe verschijning op zoek te gaan naar hoe ze het hele 'zaakje' precies hebben weggewerkt. De borst implantaten vliegen om je oren, als man zou ik maar oppassen wie je hier versiert!

Na weer een klote nacht, met amper slaap, zwaai ik voor de 2e keer Janine uit. Zij gaat door naar Pai. Ik ga vandaag een kookworkshop doen, maar eerst check ik uit. Ik wil geen nacht langer hier slapen. De kookworkshop is briljant, een lief koppel laat ons á la Masterchef zien hoe je de beroemde Thaise gerechten maakt en daarna mogen we zelf aan de bak. Wel 5 gangen maken we vandaag, spring rolls (als in loempia), een spicy soup, curry, kip cashewnoten en een gestoomd pompoentaartje. Elk gerecht is zalig en dankzij een marktbezoek in de middag, heeft mijn maag tijd om het vele eten te verwerken alvorens de volgende lading eraan komt. Op de markt horen we van alles over de Thaise groentes en fruit. Ze hebben hier ook kant en klare soeppakketten, briljant! Volledig voldaan en uitgeput wandel ik terug naar Bee Beez om mijn tas te halen en op de fiets zoek ik een nieuw hostel. Ik ben te moe om er veel werk van te maken en check in bij nature's way house. Wederom een dorm, hij stinkt en de douche is boven de wc... maar het bed voelt iets beter aan. Ik heb maar 2 uurtje voor relaxen, want vanavond ga ik eten met de Rotary. Eten.... pfff misschien had ik vandaag niet de kookworkshop moeten doen... á fijn, na een verfrissende douche boven het toilet, trek ik een mooie jurk aan, voel ik me redelijk oké, en wandel in de regen naar het juiste restaurant.

De Rotary club van Chiang Mai bestaat uit allemaal foreigners, voornamelijk uit de USA. Ik word hartelijk verwelkomt en aan een grote tafel eten we met elkaar. Een bizar moment is het als mijn yoga juf van 2 dgn geleden ineens ook binnenkomt. Zij en haar man willen misschien lid worden.  Nu blijkt weer eens hoe klein de wereld is. Ik heb zowaar weer zin in eten en geniet van speciale Chinese gerechten. De Rotarians zijn heel vriendelijk en ik hoor een hoop over hun projecten. Tijdens de vergadering die ik ook bijwoon, is er een presentatie van het DARE Network. Een organisatie die zich inzet voor Birmaanse drugs en alcohol verslaafden in de vluchtelingen kampen op de grens met Thailand. Het probleem blijkt al jaren enorm. Ik schrik van de heftigheid van hun verhaal, wel 70% van de bevolking in de kampen is verslaafd, in Birma zelf ligt dat percentage nog hoger. Het programma biedt een afkickprogramma van 2 weken waarbij dmv kruiden, massages, acupunctuur en counseling alle deelnemers afkicken van hun verslaving (ja idd álle deelnemers! En zonder medicatie!) De follow up duurt zo'n 4 maanden. Het merendeel van de afgekickten wordt opgeleid om anderen te helpen afkicken. De vluchtelingen willen dolgraag naar huis, maar de Birmaanse regering jaagt nog steeds op bepaalde etniciteiten. Er liggen overal mijnen die regelmatig ontploffen. In de kampen groeit inmiddels de 3e generatie op. Wat een mega probleem. De Canadees Pam praat toegewijd over dit project. Inmiddels draait Thailand de geldkraan voor voedsel en hygiëne steeds meer dicht, waardoor de omstandigheden nog erbarmelijker worden. Als je meer wilt weten over dit project kijk dan op http://www.darenetwork.com.

Om half 10 wandel ik doodop naar mijn hostel. De avond heeft me aangegrepen, het contact met de Rotarians verblijd en verward. Iedereen wil weten wat mijn plan is, waar ik heen ga, hoe lang ik blijf. Ik weet het allemaal niet, ik heb geen plan. Maar dat lijkt geen optie te zijn. Al lopend realiseer ik me dat ook dit, reizen, ik weer anders doe dan anderen. En het gemene stemmetje staat als een malloot te brullen dat ik niet normaal als anderen kan reizen, dat ik het niet goed doe, dat ik geen plan heb... ik geef het op. Ik ben te moe om weerstand te bieden, laat me met rust, laat me slapen. Na een flinke jankbui en een heel fijn app gesprek (want uiteraard is de wifi hier ook klote) met Wendy val ik uiteindelijk in een diepe slaap!

Na een behoorlijk goede nacht besluit ik mezelf nu wat meer luxe te gunnen. Ik moet weer even tot mezelf komen in een schone, blije omgeving. Na een vroeg ontbijt stap ik op de fiets en rij langs verschillende guesthouses. Ik bekijk elke beschikbare kamer en voel of het me past. Dat is niet heel eenvoudig, want ik weet niet wat me past, maar ik doe mijn best. Na een uur fiets ik terug, pak mijn tas en onderweg naar een nieuw thuis beslis ik welke het wordt: Rama guesthouse aan een rustige straat, met een schaduwrijke tuin en ligbedden, een eigen kamer met mooie badkamer en een aardige man die met een paar woordjes Nederlands me aan het lachen maakt.

"You wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down"