Feestelijk weekend in Sanur met een staartje...

28 maart 2016 - Sanur, Indonesië

Buiten is het nog donker, langzaam knipoogt de zon de dag tegemoet en gaat mijn wekker om 5.45. Tijd voor de openingsmeditatie van het Mertasari Beach festival gevolgd door een zalige Hatha yogales. De Power of Now Oasis is een schitterende yoga school volledig van bamboe gemaakt, inclusief een 2e etage die wel zo'n 30 man kan dragen! Het festivalterrein is klein en overzichtelijk, met volkswagenbusjes als food truck, kraampjes met handgemaakte spullen en overal kleine plekjes om te relaxen. De Balinezen zijn dol op ceremonies, dus de hele dag zijn er speciale optredens in traditionele dans.

Als ik het programma bekijk, maakt mijn hart een sprongetje, tijdens de gezamenlijke yoga-strand-sessie zal Daphne Tse live haar prachtige mantra muziek spelen. Ik ben dol op haar muziek en had nooit gedacht haar ooit live te zien spelen!! Dreams do come true. Tegen 4u stroomt het strand vol met uiteenlopende mensen. Ik zit al in de schaduw van een boom op mijn sjaal (bij gebrek aan een yoga mat) en geniet volop van de soundcheck. Staand met de handen op de rug van je buurman/vrouw start deze bijzondere yoga sessie door enkele keren 'Ohm' te chanten (een chic woord voor zingen). Met kippenvel over mijn hele lijf voel ik de energie van al deze, pak 'm beet 150 man door me heen gaan. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, dit voelt zo krachtig, zo bijzonder en ik ben onderdeel van dit geheel...De yoga eindigt in een intense gongmeditatie waarbij ik ofwel in een andere dimensie terecht kom, of in slaap val, het is in ieder geval een bijzondere ervaring.

Die avond ontmoet ik Loes en Etienne (NL) en swingen we onze heupen scheef op de opzwepende reggae muziek en eindigen we met onze oververhitte lijven in het zwembad van een luxe resort aan het strand. Etienne wil maar niet geloven dat we hier in Azië de grote beer niet kunnen zien, dus speuren we de sterrenhemel nogmaals af, maar zonder succes (zei ik toch!).

De 2e festival dag begint treurig met ouderwets grauw en nat Nederlands weer (zou het komen doordat Nicolas Bali vandaag verlaat?). Tegen de middag klaart het op en volg ik nog wat yoga en heb inspirerende gesprekken met Loes. Sinds een kleine 2 jaar zit zij in eenzelfde soort proces als ik, waarbij ze heeft besloten haar droombaan te laten varen, omdat het nu niet meer bij haar past. Haar openhartigheid stimuleert mij om vertrouwen te blijven houden in het proces, dat niet in tijd te vangen is. Maar ik zie in haar ook een acceptatie van het 'niet weten', iets waar ik al bijna 2 jaar dag en nacht mee worstel. Ik hoop dat ik ook eens zo ver kom dat het 'niet weten' wat te doen, welke richting, wat ik nou eigenlijk wil in het leven, los van het cliché genieten (want wat is dat nou eigenlijk precies?), kan integreren in mijn op volle toeren draaiende brein. Juist zodat er ruimte komt om zonder te moeten, te mogen ontdekken, te mogen proeven aan dingen.

Die avond ontmoet ik Siphiwe en zijn vrienden (ZA) weer voor een traditionele Babi Guleng. Oké even terugspoelen: van Ketut hoorde ik over dit typische Balinese gerecht, ik ging er 2 dagen geleden naar op zoek in Sanur, maar kon het alleen voor de volgende dag bestellen. Hier begreep ik niks van. Bij 1 van die restaurants stond deze Afrikaan met een big smile, Siphiwe, en voor ik het wist zat ik aan tafel met zijn collega's en werd mijn eten betaald. Babi Guleng blijkt een heel varken te zijn, eigenlijk een big of klein variant varken, gebraden aan het spit. De reden dat je het gerecht niet in je eentje kán bestellen, is omdat je het nooit in je eentje op krijgt (had ik al gezegd dat dit varkentje 2,5 miljoen roepia kost??). Ik heb Siphiwe en zijn vrienden zo enthousiast gemaakt dat we met zijn 6en dus twee dagen later aan dit Balinese feestmaal zitten. Siphiwe maakt van dit feestelijke feit gebruik door mij als zijn bruid voor te stellen en zo ben ik zonder waarschuwing beland op mijn eigen huwelijksdiner. Komen die nieuwe jurk en oorbellen toch goed van pas ;).

Het varken ziet er echt prachtig uit (sorry voor de vegetariërs), maar ik check wel even of het dier koosjer is geslacht. Onze privé kok snijdt het varken aan en dan blijkt dat ik het eten van zoveel vlees eigenlijk helemaal niet zo lekker vind. De delicatesse van krokant varkenshuid is ook al niet aan mij besteed als ik de haren er nog op zie zitten. Gelukkig zijn er 4 hongerige mannen. Als enige gasten in het restaurant worden we vertroeteld, zingen 2 mannen romantische songs en verleid Siphiwe me om voor hem een liefdeslied te zingen, want dat doe je nou eenmaal voor je aanstaande. Beetje jammer dat hij na mijn prachtig vertolkte 'Fields of Gold' geen lied voor mij wil zingen. Maar dat weerhoudt hem er niet van om 'dance the night away' met me te dansen. Dit huwelijk zonder ceremonie maar met een heus feestmaal eindigt helaas kort erna op de hoek van de straat, waar onze wegen ons scheiden...

De volgende dag wil ik richting Candidasa vertrekken, naar een ashram waar ik erg naar uit kijk. Maar eerst moet ik een klein medisch ongemak oplossen, eentje die ik vanaf nu 'Fred' zal noemen omdat het nogal privé is. Fred is zo'n kwaal waar je zodra iemand vraagt wat er aan de hand is gaat stotteren en knalrood wordt. Afijn voor Fred scooter ik langs ongeveer alle apotheken in de buurt om het recept van mijn huisarts voor te leggen. Niemand heeft er ooit van gehoord, maar wil wel graag weten wat mijn probleem precies is (zelfs de dame die de deur opendoet). Dus stotter ik ‘Fred’ in het Engels, maar zonder resultaat. Er zit niks anders op om naar het ziekenhuis te gaan, maar daar blijkt dat Fred door een specialist behandeld moet worden en dat kost dan minimaal 150 dollar... (dat is alleen nog maar het consult). Pff kom op zeg, is er geen Fred crème of pilletje??? Lang verhaal kort, na vele mails met zorgverzekering, reisverzekering en een Skype gesprek met mama die de dame van de SOS alarmcentrale aan de lijn heeft (in dit tijdperk blijkt het nog niet mogelijk om een Internet telefoongesprek te voeren met Internationale zorg/reis instanties.), moet ik toch zelf betalen en later declareren. Daar bovenop komt dat ik voor mijn visum verlenging morgen naar de ambassade moet voor het afnemen van vingerafdrukken. En dat terwijl ik vanaf vandaag de ashram had geboekt.

In de schaduw van een boom, ergens midden in hysterisch Kuta, in de snikhitte, zittend op mijn scooter besluit ik om nog maar een nachtje in Sanur te blijven

Foto’s

3 Reacties

  1. Vincent Molkenboer:
    3 april 2016
    Hoi Marieke,
    Met goede herinneringen aan Sanur heb ik des te meer redenen je nu even 'aan te schrijven'. Ik kees regelmatig al je verhalen en je geworstel ontgaat me niet, maar dat op zich is toch ook helemaal niet vreemd in deze complexe wereld.
    Geniet nu maar van al je mogelijkheden om inspiratie en rust op te doen, want al deze impulsen zijn nimmer meer weg te vagen en zullen jou vormen.
    Ik wens je succes en ben benieuwd hoe lang je dit nog gaat volhouden.
  2. Lotte:
    4 april 2016
    Mooi verhaal weer Mariek. Zoek meer van die yoga festivals op, klinkt super! Succes in het ziekenhuis. X
  3. Karianne:
    5 april 2016
    He bah m'n hele reactie getypt en toen BAM weg. Maar wat een mooie yoga ervaring! Dat had ik graag meebeleefd! Bij het varken tune ik uiteraard even uit hihi. Ik hoop dat de medische toestanden gauw zijn op gelost zodat je naar de ashram kan. Als we telefoontjes voor je moeten plegen moet je het maar zeggen. Benieuwd naar je ervaringen in de ashram! Ik wens je koppie uit en hart open. Je wordt gemist. Liefs, ook van mijn meisjes!