Finding Nemo 'wijsheden' in Ko Tao

19 januari 2016 - Ko Tao, Thailand

Weet je nog dat ik niet kon wachten tot de feestdagen voorbij zouden zijn en alle 'holiday' toeristen goddank weer naar huis zouden gaan... dat impliceert dat ik mezelf na 3 maanden reizen al als een ander soort toerist beschouw als de 'holiday toerist'. Of zoals Maxime het zo mooi verwoorde 'bucket' toerist, de soort die zich gedurende een korte vakantie zo kachel lam drinkt dat hij thuis moet bijkomen van de vakantie. 

Ko Tao veranderde na de 1e week van januari in het duikers eiland zoals het bekend staat. Ik verbleef met Lily in een duikhostel en kwam er achter dat niet kunnen duiken op een eiland vol duikers eigenlijk niet heel tof is. Want waar de normale backpacker altijd vraagt naar je plannen en waar je al bent geweest, vraagt iedereen op Ko Tao of je duikt of op zijn minst de cursus doet. Neehee ik mag niet duiken, want ik heb een gat in mijn trommelvlies en mijn KNO arts heeft me op 12 jarige leeftijd gezworen dat als ik ooit zou duiken, ik vol zou lopen met water en dood ga. Dat probeer ik liever niet uit! "Oh maar snorkelen is ook leuk"  is de reactie die ik hierop altijd krijg. 

Die dagen lag ik hele ochtenden in bed, niet wetende wat ik met mezelf aanmoest. Zo nu en dan hinkte ik de trappen af naar het strand, en in de avond als Lily weer terug was waagte ik me richting een restaurant. Bij simple life leerde ik Izzy (usa-calif) kennen, en samen met Lily brachten ze gezelligheid in de brouwerij. Tijdens 1 van mijn luie ochtenden met doelloos internet en Facebook afstruinen op mijn telefoon, kreeg ik een melding van een life videoblog van Brene Brown, een Amerikaanse socioloog en researcher, die jaren heeft geïnvesteerd in het bestuderen van kwetsbaarheid, schaamte en moed. Haar TED talk hierover heb ik dankzij mama vlak voor kerst bekeken en was werkelijk heel inspirerend, confronterend, lachwekkend, herkenbaar en maakte me ook nieuwsgierig. En nu blijkt dat ze een online semester aanbied om met hulp van haarzelf en haar boeken je eigen leven onder de loep te nemen in de komende 12 weken. En is dat nou net waar ik nu mee bezig ben!!! Dus na er een nachtje over geslapen te hebben en het schijt eng te vinden, heb ik me aangemeld voor misschien wel de moedigste opleiding allertijden, Living Brave! 

Op 11 januari lukt het me steeds beter om te lopen en besluit ik de krukken terug te brengen naar het resort. Ik heb contact met Martijn (dive master uit NL) gehouden en hij wil me graag een lift geven in ruil dat ik hem het privé strand van het resort laat zien. Nu moet je weten dat wanneer je niet in het resort verblijft, je moet betalen voor het strand, maar dat waren we dus niet van plan. Dus zo nochalant mogelijk wandelen we het strand op en zoeken een bedje ergens achterin. Binnen no time staat er een man van het resort naast ons en vraagt naar ons kamernummer, bij mij begint het schaamrood al te groeien, maar Martijn zegt heel stoer 49 (daar zat ik met maxime een week geleden). Het handige aan Nederlander zijn is dat je in je eigen taal even kan overleggen en we besluiten dat we amper engels spreken. De man gelooft het en vertrekt. Ik heb inmiddels mijn 1e opvlieger te pakken en hinkel naar de zee. En als ik lekker zwem, zie ik de man weer op Martijn aflopen. Sorry Martijn, maar ik zwem door, dit mag jij oplossen denk ik nog. Helaas wordt ik dan gewenkt en als een kind die betrapt is kom ik weer aan land. Toch maar de waarheid, nou ja een tikje verdraaid. Dat ik hier verbleef en de krukken kwamen terugbrengen en dachten dat het wel oke was om hier even te zwemmen, dat we niet begrepen wat hij precies vroeg en dat ik in kamer 49 zat, maar nu niet meer... het is inmiddels 4u de zon is al niet meer in de baai en we mogen gratis blijven, maar de blik van teleurstelling zal ik niet snel vergeten... Hoe kan het dat sommigen zo makkelijk met dingen wegkomen, maar wij al bij de 1e woorden gesnapt worden... oh wat probeerde we stoer te doen, we kunnen er wel om lachen uiteindelijk.

Martijn heeft snorkelsetjes mee en ik krijg visherkennings les. Tussen de enige koraalrots  (die overigens prachtig is) zit een puffer fish, zo eentje die zichzelf tonnetje rond kan blazen als hij schrikt, zoals in Finding Nemo! Terwijl hij zich schuil houdt probeer ik te bedenken hoe ik hem kan laten schrikken, maar als ik later op her strand hoor dat hij dat maar 4x in zijn leven kan doen, want daarna gaat hij dood, begrijp ik dat het geen speelgoed vis is...Hierna wandelen we nog naar een prachtig ander strandje waar ik wordt aangevallen door wat vissen en bekijken de zonsondergang. 

De volgende dag vertrekt Lily en besluit ik naar een ander hostel te gaan, iets minder duikers om me heen en wat dichterbij de levendigheid, want ik loop nog steeds als een slak. Ik had voor Lily kwam al contact met een hostel en besluit daar heen te gaan. Ik word lief gebracht, want met mijn tas lopen is nog niet mogelijk. En als ik aankom bij Good Dream hostel blijkt dat dit helemaal niet het hostel is waar ik contact mee had, maar ik wel dacht te hebben. Complete verwarring, dit hostel heeft eigenlijk geen plek, ik had eigenlijk afgesproken met Lily en Izzy te lunchen voor Lily de boot pakt, ik heb geen 3G om ze te contacten en ik zie niet hoe ik met mijn loopconditie naar een ander hostel kom met mijn backpack. De stress slaat zo hard toe dat ik niet meer kan denken. Dus dump ik mijn tas en ga op zoek naar Lily om dag te zeggen, dan ga ik later wel bedenken waar ik ga slapen.

Uiteindelijk blijkt Good Dream een afmelding te hebben en kan ik er toch verblijven. Ik heb dusdanig veel energie verbruikt door dit grapje dat ik de rest van de dag op bed lig, kijkend naar 'wie is de mol' al duurt dat met de trage wifi zo'n 3u om te streamen. Tot overmaat van ramp doe ik dankzij een niet onderhouden airco die nacht geen oog dicht door vele hoest aanvallen en heb ik een giga verkoudheid opgelopen. 

De volgende dag besluit ik weer een scooter te huren, weer wat mobieler zijn. Izzy is vandaag ook overgestapt naar mijn hostel en we luieren samen aan het strand. Elke poging om me weer wat beter te voelen wordt afgestraft met pijn of een een blafhoest met snot. Mijn voet kan niet goed tegen de warmte, en mijn hoofd niet tegen de airco. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en terwijl ik met mama app, komen de tranen en besluit ik een powernap te doen. 

Het is tijd voor wat activiteit, want het luieren en hangen ben ik spuugzat! Izzy heeft zelf ook problemen, maar dan met geld, ze weet haar pincode niet meer en kan niet meer bij haar geld. Na een ritje naar de locale bank, besluiten we de volgende dag een kayak te huren om naar het nabij gelegen eilandje te gaan. De sportieve activiteit zal ons goed doen! Martijn had ons wat tips gegeven en zo kajakken we om het eilandje heen om de kajak op de rotsen tussen de krabben te slepen en hierdoor de toegangsprijs voor het strand niet te betalen. Vanaf hier blijken we schitterend te kunnen snorkelen, ik zie voor het eerst de viswasstraat (zoals in sharktale) waarbij een grotere vis verticaal in het water hangt en omgeven wordt door een klein schoonmaakvisje die uiterst geconcentreerd elk plekje van de vis afgaat. Zo grappig! En als ik de onderwater wereld lekker lig te bestuderen zie ik ineens een haai, een HAAI!! Wel zeker zo groot als mijn beide armen uitgestrekt en terwijl ik mijn adem inhoud en niet in paniek probeer te schieten, spreek ik mezelf toe dat het vast een kleintje is en zo dichtbij het rif ook vast ongevaarlijk, maar lieve help een echte haai! Ik sein wild naar Izzy en probeer de weinige duik signalen die ik heb opgepikt te gebruiken. Helaas begrijpt ze er geen drol van.

We klauteren langs de rotsen naar het strandje dat van nature heel idylisch moet zijn, maar nu bezaaid is met Aziatische toeristen (ik wil niet de hele tijd Chinezen zeggen, maar dat waren het dus wel). Hierna klimmen we naar het geweldige uitzichtpunt, en presteert Izzy het haar telefoon te laten vallen die nog net op tijd door een voet van iemand anders wordt gered va  de afgrond. Beduusd wandelen we terug, mijn voet begint zeer te doen en Izzy baalt extreem van alles. Zodra we in de kajak zitten en om het eerste kleine eiland zijn gevaren zien we Ko Tao verpakt in een inmense donkere wolk. Midden op zee met een instelling die ons eerder aan het huilen dan lachen brengt, ontvangen we een gigantische plensbui. Universum wát precies wil je ons duidelijk maken?? En terwijl ik onze overlevingskansen aan het berekenen ben, neemt een schaterlach bezit van ons. 'Just keep swimming, just keep swimming' aldus Dory uit Finding Nemo ;).

Vrijdag 15 januari scooter ik in mijn eentje lekker over het eiland naar Freedom Beach,. Iedereen is druk vandaag en vanavond gaan we stappen, dus nu heerlijk even niet socialisen. Dat duurt welgeteld 1 uur en dan ontmoet ik de intens vrolijke Amsterdammer Pieter. We ouwehoeren, en voeren intense gesprekken tegelijk. Alsof we elkaar al jaren kennen. Hij gaat gezellig mee stappen en onder leiding van Martijn doen we een eigen kroegentocht. Ik geniet van de muziek en kan niet stoppen met dansen, mijn voet is gelukkig dusdanig herstelt dat ik weer kan dansen! Bij Rockbar vertelt Martijn dat we hier een lachgasballon kunnen doen, een wat?? Inmiddels heb ik al wel 2 cocktails op, met een mangosapje tussendoor, maar sta ik al flink te wiebelen. En zo'n ballon klinkt in mijn oren als iets heel erg stouts. Ik word er zenuwachtig van, alsof iemand me vraagt drugs te gebruiken. Maar dan bedenk ik me dat lachgas ook aan bevallende vrouwen wordt gegeven en ik wil eigenlijk ook wel eens de altijd verantwoordelijke rem eraf gooien en iets nieuws proberen. Martijn verzekert me dat het slechts 1 min werkzaam is en je er vooral slaperig van wordt. Dus daar gaat de stoere ik een kamertje in dat eruit ziet alsof het toch illigaal is, krijg ik een ballon en instrueert Martijn wat je daar in godsnaam mee moet doen. Ik denk dat ik hem met grote bambi ogen aankeek. Na zijn uitleg is het ieder voor zich, want anders is die ene minuut verpest. De werkwijze: de lucht (gas) uit de ballon inademen en de ballon weer opblazen en dat zo'n 15x herhalen. Dus als een malloot blaas ik mijn ballon in en uit en voel een slaperige deken over mijn lijf vallen, terwijl ik ook heel erg moet giegelen. En dan is het voorbij, de ballon heb ik gehouden en dankzij Izzy heb ik een foto als bewijs (hetgeen echt illegaal bleek, als je de foto goed bekijkt).

We dansen tot in de late uurtjes en ik geniet intens van alles om me heen. Die avond mag ik bij Pieter logeren, want terug naar huis lopen is best ver en hij heeft een 4 pers bungalow alleen. Als ik rond 6u eventjes naar de wc ga met halfgesloten ogen krijg ik de schrik van mijn leven. Ken je het gevoel dat je vanuit je bed in het donker naar de wc strompelt en pas op de wc echt even je ogen open doet? Niet doen als je in een houten bungalow logeert die je bij daglicht niet hebt gezien!! Een joekel van een spin, zo groot als mijn hand zat ter hoogte van mijn voet op de muur!!! Mijn eerste reactie, zonder billen afvegen of doorspoelen bij de wc wegrennen, het trapje op terug naar de kamer. Maar als je bij een jongen logeert wint helaas de schaamte om met blote vieze billen weer in bed te stappen, dus verbijt ik mezelf en terwijl ik de spin niet bekijk, maar toch in de gaten wil houden, rond ik mijn wc ritueel af en storm terug de kamer in. Pieter is inmiddels ook wakker en vraagt lief waarom ik zo sta te hijgen. Een spin, zó gro.. hij snoert me de mond, want hij blijkt ook als de dood voor spinnen! 

Een paar uur slaap later is het wel stoere Pieter die gewapend met een bezem, maar met zijn staart tussen de poten de badkamer ingaat op zoek naar de spin. En natuurlijk is de spin dan verdwenen, dit is misschien nog wel enger! Hij begrijpt nu wel waarom het dekseltje van het doucheputje gister niet op zijn plek lag... ieuw brrr! Om 10u moet hij van huisje wisselen, wat we beide echt niet erg vinden. We ontbijten wat in de stromende regen en omdat het er niet naar uitziet dat het weer vandaag beter gaat worden, keren we weer terug naar bed. In de avond ontmoeten we Izzy voor een goddelijke pizza bij een echte Italiaan! 

Ik ben inmiddels al weer 2 weken op Ko Tao, zondag breng ik overdag gezellig door met Pieter op het strand, hij is hier voor 3 weken vakantie, maar ik had graag langer met hem gereisd. Wat een enorme lieverd is het, een oprechte knuffelaar en daarnaast komt in zijn gezelschap mijn speelse kind naar boven en kan ik weer iemand aan mijn lijstje voegen die me intens raakt. Die avond moet ik afscheid van hem en Izzy nemen, met Izzy beland ik weer in een danskroeg, Pieter zie ik helaas niet meer dankzij een klein probleempje dat het verhuurbedrijf van zijn scooter al gesloten is en hij morgenvroeg per boot vertrekt.

Die avond ontmoet ik Dave (usa - calif) en kom ik er achter dat ik inmiddels al zoveel mensen uit USA California ken dat dit wel eens een volgende bestemming kan zijn (andere reis hoor, denk ik ;)). Izzy wordt nog gegrepen door een bloedmooie man die ook nog eens goddelijk kan dansen. Ik zou zo graag een salsa dans met hem doen, maar vertrouw mijn teen nog niet goed. Als ik later vraag of hij al lang danst, blijkt hij een professional ballroom danser te zijn uit Engeland die onder andere bij dancing with the stars werkt :)! Shit shit shit, kans gemist! 

18 januari, Izzy en Pieter zijn vertrokken. Ik zoek een fijn plekje en stort me op mijn huiswerk. Al de hele week ben ik in mijn hoofd en lijf druk met de nieuwe indrukken die de Living Brave opleiding me biedt. Morgen verlaat ook ik Ko Tao en ga naar Ko Samui. 

"It's not the critic who counts: not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credits belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood... who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly..." [Theodore Roosevelt]

Foto’s

1 Reactie

  1. Karianne:
    21 januari 2016
    O.M.G. een haai. Marieke. Serieus. Ik word even op afstand fobisch. Een haai.