Gewoon even niks...Nou ja bijna niks

Mijn volgende stop in Bali is het kustplaatsje Lovina in het noorden. Een belachelijk dure (600.000 roepia = €40,-) en lange taxirit verder wandel ik de betoverende tuin van Santhika B&B binnen. Ik krijg een waar welkomstritueel, waarbij mijn voeten in een bad vol bloemblaadjes worden gemasseerd. 'What's your name my love?' is hoe ik Kirsten (NY) leer kennen. De toon is gezet, ik blijf hier voorlopig!

Die avond organiseert de eigenaar een BBQ waarbij we zalige vis geserveerd op bananenbladeren krijgen. Ik geniet van de parrotfish (hij is niet alleen prachtig om te zien, maar ook om te proeven), maar merk dat ik me niet op mijn gemak voel bij weer een nieuwe groep mensen. De eigenaar is duidelijk geïnteresseerd in de relatiestatus van iedereen en verkondigt dat het heel belangrijk is om 'boemboem' te vinden in Bali. Want Bali is niet compleet zonder 'boemboem'! Hoe aantrekkelijk het ook klinkt (hij heeft zelfs speciale 'boemboem' bedjes en schommels gecreëerd) ik heb nu vooral behoefte aan alleen zijn.

Ik zal ik niet zijn als de wens om alleen te zijn en even niks te willen doen, gepaard gaat met een woeste strijd in mijn hoofd dat het zonde is van mijn tijd hier: zoveel te ontdekken en zien. Maar na enkele liefdevolle woorden aan mezelf, stemmen ook de gremlins in met mijn verzoek. En dat blijkt het begin van onbeschaamd hele dagen in bikini in de prachtige jacuzzi zitten lezen (Eat Pray Love), enkel onderbroken door toiletbezoekjes, eten of slapen op 1 van de prachtige bedjes in de tuin. Op 1 ochtend is het aantrekken van mijn bikini zelfs te veel gedoe, dus stap ik in mijn pyjama (ondergoed, want anders veel te warm) in de jacuzzi.

Zo vaak hebben mensen tegen mij gezegd, 'oh heerlijk, even lekker relaxen!' Dit zinnetje heb ik tot nu toe nooit helemaal begrepen, want zelfs als ik iets wat lijkt op relaxen deed, was er altijd een stemmetje die liep te blaten dat ik mijn tijd veel beter (lees nuttiger) kan besteden, dat ik dit niet verdien, etc., etc. Nooit was ik echt in het moment van relaxen, zonder schaamte dat ik niks anders deed dan niks doen. De magie die ik voelde in Santhika (dat letterlijk 'walk in peace' betekent) heeft me de ware aard van relaxen laten zien. Niet gek dat ik mezelf dus liefdevol 4 dagen heb 'opgesloten' in deze kleine compacte wereld.

Nou ja, ik ben wel 1 ochtend op pad geweest om met een bootje in de vroege ochtend op zoek te gaan naar wilde dolfijnen, want ja daar staat Lovina om bekend. Een kleine meisjes droom. Als enige bootje scheren we over het water en zien enorme families dolfijnen, ik denk wel een stuk of 100! Ze komen zelfs zo dichtbij, dat we ze door het kristalheldere water onder de boot door zien zwemmen. Ik kan wel in het water springen, zo blij ben ik, maar dat mag helaas niet. Alleen als ik heeeeel snel kan zwemmen, maar zelfs als Nederlandse kan ik volgens de Balinese kapitein niet snel genoeg zwemmen... toch jammer.

In Santhika leer ik een jongen uit Bangladesh kennen, een pientere knul die binnenkort in New York gaat studeren. We praten uitgebreid over zijn leven in Bangladesh en hoe klein de kansen zijn om daadwerkelijk een goede educatie te krijgen. Hij vertelt me dat hij moslim is (ik dacht dat hij Hindoe was) en hoe veel van zijn vrienden steeds meer het pad van de radicale moslims opgaan. Naar zijn zeggen juist vanwege de slechte wereldse educatie en enkel de lokale gedachtegang die wordt overgebracht. Hij had echter al jong in de gaten dat zijn idee van de islam sterk afwijkt van die van zijn vrienden. Als ik hem vraag hoe hij zich opstelt naar zijn vrienden, vertelt hij me dat zowel hij als zijn vrienden de gedeeltes die ze van elkaar niet begrijpen of accepteren proberen te negeren. Stomverbaasd kijk ik hem aan. 'Just try to ignore', zo'n kleine handeling met zulke immense gevolgen. Want wie houdt dan de spiegel voor? Wie laat de andere kant van de medaille zien? Maar als ik zo naar hem kijk, begrijp ik ook dat dit niet door 1 individu veranderd kan worden. Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen in zijn situatie. De overheid helpt ook niet echt, behalve radicalen opsporen en gevangennemen of erger. In de ogen van deze jonge Bangladeshi zie ik de problemen waar we nu in de wereld mee moeten dealen. De volgende dag is er een aanslag in Brussel...

Met al het medeleven dat ik voel, weet ik ook dat blijven hangen in het grote verdriet en misschien wel nog erger, de angst, niet helpend zijn. Daarom nu een klein verhaaltje over mijn visum verlenging. Enkele dagen na het afgeven van mijn paspoort kon ik het niet helpen om de man in kwestie eens te mailen over de procedure. Ik had immers geen flauw benul wie mijn paspoort in handen heeft. Vrijwel direct krijg ik een mail terug (goddank de man bestaat in ieder geval) met daarin de volgende boodschap: 'the first is do it fingerprint, when the fingerprint ready I will call you'. Nou kan het aan mij liggen, maar heeft hij mijn vinger niet nodig voor een vingerafdruk? Deze vraag heb ik dus maar letterlijk teruggestuurd... Want ja hoe anders kan ik de Balinese procedure doorgronden. Het verlossende antwoord kwam vrij snel. Hij gaat me bellen zodra ik naar de ambassade moet komen mét mijn vinger voor een vingerafdruk. Wanneer dat dan weer is, is nog een raadsel...

In Santhika zet ik mijn relaxdagen voort, ze zorgen hier niet alleen voor de uitwendige mens, ook de inwendige mens wordt door zalig eten en een optie voor een healing massage verwend. Rahima een zeer klein (ze komt niet hoger dan mijn middenrif) Balinese genezer laat al haar technieken en kennis op mij los. Liggend op de bank vraag ik me af hoe ze mij in hemelsnaam gaat masseren, want ze komt zelf amper boven de tafel uit. Dit wordt creatief opgelost doordat ze zelf ook op de bank klimt en vanaf daar mijn lichaam voorbereid op de massage door eerst elk lichaamsdeel heel stevig in de bank te duwen. Ik voel haar kleine, krachtige handen op mijn rug en dan ineens voel ik ook dat ze op mijn benen duwt. Lichtelijk verward of er misschien nog iemand is, komt het besef dat ze haar voeten ook gebruikt. En dan laat ze mijn rug los en loopt er officieel een Balinese genezer over mij heen! Nooit gedacht dat dit eigenlijk een hele fijne ervaring is, misschien juist omdat ze zo klein en dus ook licht is. 

Na 1,5 uur ben ik helemaal wazig van de ontspanning. In het Balinees vraagt ze me naast de bank te komen staan en even goed voorover te buigen. Ik weet niet wat ik zie als mijn neus daadwerkelijk mijn knieën kan aanraken! Bravo voor Rahima.

Na 4 dagen 'binnen' zitten begint er weer wat te kriebelen om even naar buiten te gaan. Inmiddels is Gésanne (nl) ook ingecheckt hier en samen huren we een scooter om de omgeving te verkennen. Op het programma staat de Twin Lakes en de Pura Ulan Danu tempel (die zo prachtig op de cover van mijn Lonely Planet staat en dé reden was om richting het noorden te gaan). Via de kleine witte weggetjes kronkelen we langs de berg omhoog, ik trotseer echte haarspeldbochten en we genieten van de mooie omgeving. Na zo'n 45 min rijden, de benzine meter in het rood staat (Oeps, vrouwen ;)), rijden we tegen een roadblock aan. Een groepje mannen die geen woord Engels kunnen, versperren ons de weg. Er blijkt een Neypi Day (silence day) te zijn in dit dorp. Er zit niks anders op dan de hele route weer terug te doen. Wel krijgen we via veel handgebaren wat benzine. Op de kaart zien we een ander weggetje, die iets verder op de oorspronkelijke route uitkomt. We weten dan nog niet dat die weg bestaat uit aangestampte aarde, met hier en daar wat beton en heel veel stenen, en dus ook vele haarspeldbochten. Als we op deze onmogelijke weg ook nog een bui op onze kop krijgen is het plaatje compleet. Met poncho aan probeer ik zonder te vallen de berg op te komen. En dan... roadblock... Nee hè niet weer! Deze keer iets meer Engels, maar we moeten nog steeds terug. En omdat we op een berg zitten is er ook niet even een zijweggetje dat je kan pakken. Dus wijzigen we onze plannen en gaan nu maar naar een boeddhistische tempel en een Hot spring (we hebben het namelijk nog niet warm genoeg).

Komend weekend is er een gratis yoga beach festival in Sanur, waar ik heel graag naar toe wil. Gésanne en Chris (eng) gaan naar Ubud en we boeken samen de shuttle bus. Althans dat was het plan, want een uur later dan de oorspronkelijke vertrektijd, worden we door Ketut opgehaald en brengt hij ons met zijn eigen auto naar onze bestemming (foutje bij de shuttle service). Ik zie mijn kans schoon om onze privéchauffeur over te halen om misschien heel eventjes, voor maximaal een half uurtje, te stoppen bij mijn geliefde tempel die ik nog steeds niet heb gezien. Stel je dan ook mijn allerliefste gezicht met een grote grijns en knipperende ogen voor, en dan snap je dat Ketut niet anders kan dan zwichten... Uiteraard alleen als we meer geld betalen ;). Ik kan merken dat hij ons gezelschap ook waardeert en hij rijdt een schitterende route waarbij we ook nog stoppen bij de Twin Lakes en een prachtig restaurant waar we aan een vijver uitgebreid lunchen. Een typisch gevalletje 'elk nadeel heeft zijn voordeel'.

Nu is er nog veel meer te vertellen over Sanur en mijn festival ervaringen, maar dat zal ik bewaren voor een volgend verhaal, want nu moet ik dus naar de ambassade met mijn vinger voor die vingerafdruk