Godnondeju!

In mijn laatste blog had ik al een tipje van de sluier weggegeven, ik reis op 3 januari af naar de golf van Thailand aan de oostkust. Naar Ko Tao om precies te zijn! Mijn laatste dag op Ko Lanta breng ik even heerlijk alleen door. Op een scooter tuf ik naar het zuiden. Die middag ontmoet ik Marc (fr) en lig in een deuk om zijn 'funny stories', zoals je paspoort verliezen tijdens bungeejumping (oeps wel even je broekzakken checken voor je springt) of zijn 6u durende naakte verhoor bij de douane in Nieuw Zeeland omdat ze verdachte spullen in zijn tas dachten te zien... Beetje jammer dat ik morgen vertrek, ik had graag nog even met hem gereisd.

3 januari heel vroeg neem ik afscheid van Sun, ik krijg een dikke knuffel en hoor op de valreep dat Marc vannacht in een ziekenhuis is beland doordat een Thai een fles op zijn hoofd kapot heeft geslagen. Weer een 'funny story' erbij, ik weet op dat moment nog niet dat ik besmet ben met zijn 'bad luck'.

De reis naar Ko Tao bestaat uit een minibus van 2u naar Krabi, ruim 3u wachten bij de bushalte, een luxe bus van 2.5u naar Don Sak (de pier) en 3u op een speet catamaran naar Ko Tao. Precies 12u na vertrek uit Ko Lanta zet ik voet aan wal en wordt opgewacht door een massa taxi chauffeurs. Het is een gekkenhuis. Gelukkig haalt Maxime mij op en wandelen we naar het resort Charm Churee.

Nu wist ik dat ze een mooie plek had geboekt, maar deze kamer, wat zeg ik balzaal, is serieus groter dan mijn huis. Met een hemelbed waar je U tegen zegt een mega terras en de badkamer.... oooh dit worden hele nare dagen ;)! Uiteraard hebben we een privé strand waar je zodra je het kraakheldere water instapt wordt omringd met vissen. Dit is luxe in het kwadraat!

En wat doe je als je zoveel luxe om je heen hebt? Precies, je komt je kamer niet meer af. Het bed ligt zo zalig lekker dat we de 1e twee dagen in bed doorbrengen. Nu merk ik ook pas dat er een moeheid naar buiten komt. Dus vullen we de uren met boeken lezen, girltalk en power naps. En als de zon langzaam richting de zee zakt, snorkelen wij tussen de vele vissen en aanschouw ik voor het eerst koraal. Ik vond die paarse plak (die eruit zag als een mond) op de rots al zo vreemd... naïef?

In de avond gaan we wel heerlijk op stap en ontdekken dat Ko Tao een super relaxte sfeer heeft, leuke restaurants, vele vuurshows op het strand en lounge muziek. We eten gezellig met Eric (nl) en zijn duikbuddy's. En besluiten de woensdag eens iets actiefs te ondernemen.

Oh ik moet even melden dat ik de afgelopen dagen weer meer contact met Lars heb gehad. De Duitser die ik 10 min in Bangkok heb ontmoet en sindsdien via de chat spreek over onze avonturen op reis. Hij komt ook naar Ko Tao en we spreken af samen te scooteren over het eiland. Ik ben de chauffeur en Maxime de camera/navigatievrouw achterop. Het eiland blijkt nog mooier dan gedacht en de wegen een flinke uitdaging. De hellingen zijn zo stijl dat ik de scooter op zijn staart trap om ons boven te krijgen. Naar beneden voelt als een ware achtbaan, maar dan met de handen stevig om de rem geklemd ipv in de lucht.

Coral bay, het 1e strand, bereiken we zonder problemen en is opnieuw een klein paradijs. Lars is Lars niet als hij niet snel langs alle andere standen wil hoppen, maar Max en ik blijven hier wat langer relaxen. Daarna op naar Tanote bay waar Eric en consorten zijn. Die weg is opnieuw een beproeving zodra het asfalt eindigt en een hobbelige dirt road vol keien en gaten maar met dezelfde stijlheid zich voor ons uitstrekt. We doorstaan de test en arriveren heelhuids. Heerlijk afkoelen, een fanatiek potje beachbal met Eric en één van de slechtste pad thai eten. Als afsluiter volgen we de mannen naar een viewpoint voor een schitterende zonsondergang. Het ligt dan wel weer helemaal aan de andere kant van het eiland boven op de berg. Inmiddels ben ik dusdanig ervaren en heb een topwijf achterop zitten die me de moed inspreekt om de onmogelijke wegen te trotseren. Vlak voor 6u zijn we boven en worden met open mond aangestaard door de mensen die er al zijn. Of we echt met 2 personen op 1 scooter omhoog zijn gekomen. Ehm ja, was dat niet de bedoeling?? Uit hun blikken lees ik een groots respect en ik groei een paar centimeter.

Het uitzicht is fenomenaal! En dan realiseer ik me dat we ook weer naar beneden moeten. Eric moet de ferry van 8u halen, dus de mannen speren vooruit en wij dames doen het heel rustig aan. Met mijn voeten als balans gebruik ik de scooter als een soort loopfiets waarmee we afdaling inzetten. Het wordt al donker en samen speuren we naar de minst gevaarlijke kant van de weg. En dan slaat het noodlot toe, mijn voet komt klem te zitten tussen een rots gleuf en de scooter en mijn enkel klapt compleet de verkeerde kant op. Maar ik val niet om! Grrr#*## wat doet dat zeer. En met mijn handen stevig op de rem probeer ik te ontdekken of ik mijn voet niet gebroken heb. Ik kan mijn enkel bewegen en mijn tenen, check. Het enige wat ik nu wil is een koude kraan om te koelen. Maar daarvoor moeten we eerst omlaag, dus stap ik weer op en rij verder naar beneden. Terug in de bewoonde wereld neemt Max het over. Ik kan ons namelijk niet meer opvangen als er iets gebeurd. En zodra ik achterop zit, voel ik de adrenaline die ik net nog had zakken en ontwikkelt zich een pijn waar de tranen van over mijn wangen lopen.

Ooit heb ik met mijn fysio mama een verstuikte enkel protocol gemaakt, maar juist als je iets nodig hebt kan je er niet op komen. Koelen en bewegen tot pijngrens en been omhoog is wat me te binnen schiet. Dus dat doe ik. En uiteraard mama appen! En bij gebrek aan een goede koude kraan zit ik in onze kamer op de bidet met mijn voet in de wc en de toiletspuit op mijn enkel gericht te bidden dat het niet gaat zwellen.

Die avond wil ik nergens meer heen en dan is het boffen dat je in een resort zit met room service. Dus zitten we die avond aan een heerlijke pasta op onze kamer en liggen voor het eerst vroeg in bed. Mijn nacht is zoals te verwachten niet heel tof en na wat nachtelijke koelmomenten ben ik gebroken de volgende dag. Ik hinkel naar de receptie, die boven op de heuvel is met heel veel trappen, en krijg daar heel lief een stel krukken aangeboden. Vandaag is het Maxime haar laatste dag en waar we eerst nog grote plannen hadden, wordt het nu een relaxdag rondom het resort...

Max haar laatste avond, dat is wel een dingetje onder reizigers die je niet zomaar voorbij laat gaan. Het moment waarop je denkt, shit ik wil helemaal niet naar huis. Ondanks dat je klaar bent met voor de zoveelste keer je tas inpakken, verhuizen naar een nieuw hostel, je voorstellen aan nieuwe mensen... Ik kan me nog niet helemaal voorstellen hoe dat voelt, maar heb een flauw vermoeden. Dus natuurlijk gaan we vanavond uit. We hebben met Lars afgesproken en hij neemt Martijn (nl) mee. Hij woont sinds 3 mnd hier en is in training tot duikinstructeur. We eten heerlijk Thais en horen de spannende verhalen van Lars met een ladyboy. Terug naar huis blijkt een hele uitdaging, er is hier een ware taxi maffia op het eiland die mensen de taxi niet laat delen en absurde prijzen vragen voor een korte rit. Onderhandelen heeft geen zin (zelfs niet met zielig kijken en mijn krukken) en ondanks dat Lars door Martijn wordt thuisgebracht op de scooter, geeft hij ons taxi geld. Om 1u zijn we terug en moeten onze tassen nog pakken en foto's uitwisselen.

8 januari zwaai ik Maxime uit, wat ga ik je gezelschap missen! Zelf mag ik tot het middaguur op de kamer blijven en slaap nog even een uurtje. Dan check ook ik uit en mag zowaar de krukken houden. Lopen gaat inmiddels wel beter, maar kan nog niet zonder. Met de resort taxi wordt ik naar de pier gebracht. Daar wordt ik opgepikt door een nieuw hotel (vanavond komt Lily aan en ik mag bij haar op een kamer). Wat ik niet weet is dat ze pas komen als er weer een boot aankomt. Dus zit ik ruim 2u vast bij de pier terwijl ik weet dat het hotel slechts 10 min lopen is... lopen met krukken heeft wel als voordeel dat mensen je tas willen dragen en er nog een reden is om een praatje te maken. Rond 3u ben ik eindelijk bij het hotel en dan blijkt de kamer niet geboekt en is er ook niet één vrij. En ipv een upgrade kan ik alleen een downgrade krijgen naar 2 bedden in een dorm... Ik wist dat de overgang van resort naar backpacken weer even wennen zou zijn, maar dit is wel een beetje overdreven.

Vandaag voel ik me down, ik mis Maxime, baal van mijn voet en begrijp van Marc, die Fransoos met 'bad luck', dat er vaker nare dingen gebeuren met mensen die hij ontmoet (en bedankt). Mijn hiel is inmiddels paars en blauw, lopen gaat steeds beter, maar mijn teen doet abnormaal pijn en ik beginnen te vermoeden dat ik hem misschien wel gebroken heb... Voorlopig blijf ik dus maar even op Ko Tao, dat was ik ook al van plan, maar dan als vrijwilliger bij een mud house bouw project... Helaas gaat dat nu niet werken en ben ik gedoemd om nog rustiger aan te doen dan ik zou willen. Iets met accepteren en er het beste van maken (wat klinkt dat toch altijd makkelijker dan gedaan).