Going offline for a week

Zo hoor je amper iets van me, en nu 2x op 1 dag. I know, maar met een goede reden.

Dinsdag ben ik afgereisd naar Pai. De oorspronkelijke 1u werd half 3, waarbij ik ook nog bijna in de verkeerde auto stapte die op weg ging naar een rafting experience. Ik had de luxe voorin te mogen zitten en met wel 726 bochten gedurende de 4u durende reis was dat een aangename plek. Ik heb zelfs nog wat geslapen, al vond mijn maag het bij het dalen toch minder leuk. De hele weg regende het, wat dit avontuur nog interessanter maakte, want de gehele weg was ook nog eens under construction! Alsof je 500m op een onverharde weg rijd, dan een stukje zeer oud asfalt met gaten en dan tijdelijk een net nieuw aangelegd stukje weg... en dit herhaalt zich continu.

Om 6u ben ik in Pai, het regent en het is een drukte op straat. Ik heb nog niks geboekt voor vannacht, maar weet waar ik wil slapen. Bij Pai Cat Hut tref ik een geen Engels sprekende Thai en het blijkt vol voor vannacht. Shit, dit had ik even niet bedacht.

Dus maar weer verder lopen. Geen idee welke ik dan moet pakken, en het regent, snel een tentje in en de Lonely planet erbij. Inmiddels heb ik al 3x hetzelfde blok gelopen, in de regen, en kan alleen maar denken aan de val van Jericho en dat ik het zelfde rondje nu al zat ben... Nou weet ik niet of zij ook met een zware rugzak liepen, maar toch... Ik vind Charlies guesthouse, eigenlijk is er geen plek, maar de dame vindt me zielig en ik mag in een 3 pers kamer voor de prijs van 1. Nog eventjes ergens eten en skypen met Cis, Jo en Janine en dan vind ik het om 9u wel bedtijd.

De volgende ochtend al om 6u wakker, ik lag er ook heel vroeg in. Ik besluit een zonsopgang wandeling te doen. Pai ligt in een mooi dal en als ik bij de rivier kom naast het centrum ligt daar een echte bamboe brug. Even dubbelchecken of het wel stevig is, en dan loop ik tussen bamboe hutjes in een wakker wordende natuur. Dauw om me heen, vogeltjes die zingen. Oh wat is het hier prachtig. Ik wil vannacht aan deze kant slapen, weg uit het drukke centrum.

Om half 8 heb ik honger en loop serieus weer 2x hetzelfde blokje als gisteravond op zoek naar een plek om te ontbijten. Maar behalve een kar met noodle soep slaapt Pai nog. Dan maar een yoghurt en een banaan bij de 7/11 halen en thuis opeten. Ik ga nog ff slapen en om 11u wandel ik bepakt en bezakt naar Twin Hut, waar ik voor 150 bath een eigen bamboe hut heb met hangmat en gratis ontbijt, inderdaad slechts 4 euro!

Oké en nu? Ik beland wederom in een strijd met mezelf. Na een inwendig gevecht tussen tijd voor en met mezelf of het bezienswaardigen van van alles en nog wat (ook hier heb ik strijd over wat dan precies) begin ik maar met schrijven. Schrijven wat ik dan precies zou willen doen. En als ik dat lijstje zie realiseer ik me dat mij1 de toerist wil zijn en mij2 wil leren alleen met mijzelf te zijn. Aangezien ik al 6 weken voornamelijk mij1 aan het volgen ben (niks mis mee trouwens) is het nu misschien tijd om mij2 meer ruimte te geven. Aaah zei ik dat echt? Wil ik dat wel, want wat komt er dan wel niet allemaal op me af...

Daar ga ik dan, ik huur mijn eigen scooter, want dat durf ik best, en ga dat meditatie centrum eens van dichtbij bekijken. Ik krijg en mooie roze scooter en nadat ik ongeveer elke helm heb gepast, ze zijn allemaal te groot of voelen niet veilig, en 360 graden foto's heb gemaakt van de scooter zie ik dat ik geen kettingslot heb. Als ik hierna vraag krijg ik als antwoord: no have. Hoezo no have? Ik heb net getekend dat ik verantwoordelijk ben voor deze scooter, dan moet ik hem toch veilig op slot kunnen zetten?? Ze kijken me allemaal heel onnozel aan, alsof ik de rare ben die naar een slot vraagt. Al pratend in mezelf loop ik maar naar mijn scooter en vertrek. In slakkentempo, of beter, genietend van het uitzicht, rij ik met 30km/h door de bergen. Hard zat vindt ik. Het landschap betovert me en na 20 min kom ik bij het Open Mind center. Patrick een zeer vriendelijke Brit heet me welkom en laat me direct thuis voelen. Wat een schitterende plek. We praten wat en binnen no time zit ik met tranen in mijn ogen mijn hart te luchten (Oké die zat er aan te komen, dat zag ik ook wel).

In 1e instantie kwam ik voor mogelijk werken voor gratis verblijf, maar nu ik hier ben en de omgeving voel twijfel ik of ik geen meditatie retreat wil doen. Patrick vertelt openhartig over zijn ervaringen hiermee en ik raak enthousiast en bang tegelijk. Want kan ik dit wel, en wat nou als ik een hoopje ellende wordt, dan is er hier niemand die me helpt oprapen. Patrick nodigt me uit om morgen een mandala workshop te doen met Mana, de eigenaar en tevens 'docent'. Dan kan ik hem ervaren en zien of het me past.

Terug in mijn bamboe hut denk ik eerst nee joh niet doen, dan raak ik nieuwsgierig en wil het misschien toch, en dan maakt mijn hoofd een compromis. Je doet niet de mandala, maar gaat wel Mana ontmoeten. Na een diner alleen, heerlijke falafel, ontmoet ik 2 meiden en ga gezellig op stap. Er worden druk plannen gemaakt voor de volgende dag en het lijkt me leuk om zonsondergang bij de canyon te zien en besluit met hen mee te gaan.

Als ik wakker word voel ik aan mijn lijf dat ik de mandala wel moet gaan doen. Toedeloe compromis. Ik ontmoet Mana, een ander persoon dan ik had verwacht. Ik had een indiaan in mijn hoofd, maar dit is een vriendelijke blanke kale man. We praten over wat ik precies zou willen en daar open ik voorzichtig mijn hart opzoek naar meer rust in en met mijzelf. Mana reageert heel resoluut op mijn twijfels of ik het wel kan. JA JE KAN HET, als je het wilt. Dus is de nieuwe vraag, wil ik dit wel. Ergens diep van binnen borrelt er een stem die grommend JA zegt. En daar zit ik dan en spreek af dat ik de komende 7 dagen in retreat ga!

7 dagen met mezelf in meditatie, in stilte in zijn, in observeren van gedachten en emoties. Bijgestaan door Mana en de omgeving van het centrum. Oh en dat betekent ook 7 dgn zonder Wifi!

Liefs!