Having a hard time in Laos

Vandaag 76 dagen op reis, 2,5 maand. De hoogste tijd om gegrepen te worden door een nieuw reizigers ongemak. In de afgelopen maanden heb ik heel wat ongemakken getrotseerd. Slapen met 8 man, een irritante ventilator en enkele muggen op 1 kamer, douchen boven een toiletpot, je gebruikte wc papier in een prullenbak deponeren (vriendelijk verzoek of iedereen thuis een redelijk formaat prullenbak naast zijn wc wil zetten als ik terugkom, ik ben gebrainspoeld). Honger hebben, maar geen fatsoenlijke plek om eten te vinden en dus maar Oreo koekjes nuttigen. Ik kan je vertellen, dat valt allemaal in het niets bij mijn meest recente ervaring. Ik mag in mijn handen knijpen dat het zich nu pas voordoet, al hoop ik dat ik dit snel overwin. Ik had al een voorproefje gekregen in Bangkok, maar inmiddels ben ik op een waar trainingskamp 'toilet sprint'. Maar daarover later meer. Geen details hoor, geen zorgen!

Op verzoek van oma even een terugblik op de mug in mijn klamboe. Na diverse pogingen om het beestje naar buiten te laten vliegen, en het verontrustende feit dat de mug op nummer 1 staat als meest dodelijke dier (een mug!), heb ik tegen boeddhistische principes in het leven van deze mug genomen. Zie het als een daad van bescherming van mijn eigen soort.

Na een 2e lange regenachtige koude dag op de slowboat (9uur), bereik ik Luang Praban. We worden 10 km buiten het dorp gedropt en moeten wel een dure tuktuk nemen naar het dorp. Op de boot ben ik Maarten weer tegen het lijf gelopen, inmiddels met een nieuwe vriendengroep. Jason en de boys gaan hun eigen weg en bij de meiden van gister voel ik me niet echt op mijn gemak. Daar sta ik in de regen met vele anderen wat wazig om me heen te kijken welke kant ik op moet. De beste tactiek op deze momenten, zoek iemand waar je achteraan kan lopen. En zo kom ik in LPQ backpackers hostel terecht, klein maar schoon en met heerlijke warme douches en goedkoop. Voor het avondeten krijg ik een tip om naar de nightmarket te gaan. Daar wacht me een waar buffet, waar je voor slechts €1,50 geniet van (lauwwarme) vegetarische gerechten. Het zeikt opnieuw van de regen en ondanks dat de nightmarket overdekt is met golfplaten zit iedereen gehuld in poncho's en paraplu's te eten.

Luang Praban is duidelijk een koloniaal dorp met vele Franse invloeden. Voor het eerst wandel ik door een schattig plaatsje in Azië, zoals in Frankrijk, maar dan met om de paar honderd meter een tempel. Een groot pluspunt is de Franse bakker met gebak om van te watertanden. Wel ernstig boven budget, maar ach het is soms toch een beetje vakantie. Diezelfde avond komen de Spaanse meiden, Chari en Bea, aan in Luang Praban. Met enkel slecht werkende wifi in hostels en restaurants is het soms best een kunst om af te spreken. Dan realiseer je je pas hoe handig 3G kan zijn. Natuurlijk vinden we elkaar uiteindelijk en ik besluit de volgende dag naar hun Guesthouse te verhuizen.

Sinds ik in Laos ben voel ik me niet helemaal lekker in mijn vel, ik mis iets/iemand, voelde me zoveel beter in Thailand. Is het het land? Zijn het de mensen die ik ontmoet, of eigenlijk niet ontmoet? De laatste tijd misschien teveel opgetrokken met koppels/families? Ik kom er maar niet uit wat ik anders zou moeten doen of regelen, waarschijnlijk het gewoon laten gebeuren. Maar ik neem wel weer een privé kamer. Die dorms zijn dan wel goedkoop, maar ik kan er mijn draai niet echt in vinden. Sysomphone guesthouse wordt gerund door een familie met heerlijke bedden en gratis bananen! Chari en Bea zijn mijn buren waarmee ik letterlijk door de muren heen kan kletsen.

Het toeval wil dat er hier deze week een Aziatisch filmfestival is, gratis! Dat is voor het eerst iets gratis, want ze willen echt voor alles geld hier. Bij een school is een giga buitenbioscoop opgezet en elke avond worden er 2 films gedraaid, met engelse ondertiteling gelukkig. De Aziaten smullen van romantische komedies, en dat staat dan ook op het programma. De film 'Little sister' kan ik iedereen aanraden, een triller uit Laos over een blinde vrouw. Ondanks dat ik niet zo'n held ben met trillers kon ik mijn ogen geen moment wegdraaien.

Na mijn regenachtige aankomst is het weer hier erg deprimerend, grauw grijs koel dreigend, het lijkt Nederland wel... De beroemde waterval hier vlakbij vraagt om een warme zonnige dag, en vertrouwend op het weerbericht regelen we met een ander Spaans koppel een tuktuk voor maandagochtend. We willen vroeg vertrekken, want rond 10u schijnen er zoveel bussen met toeristen (Chinezen) te komen dat de waterval een soort overvol zwembad wordt. De prijzen die de tuktuks vragen zijn absurd, op zondagavond vinden we 1 tuktuk chauffeur die akkoord gaat met onze deal, telefonisch bevestig ik 'oké so tomorrow, 7 o'clock, for 9 persons, 300.000 kip (in Laos lijk je miljonair, maar dit is slechts €33,-), at sysomphone guesthouse?' (Dit alles herhaal ik 6x) Yesyes hoor ik. Je raad het al, om 7u staat een vriend van deze lieftallige man klaar, zijn vriend werkt vandaag niet (of course) en hij vraagt 350.000 kip. Net wakker en nu al opgelicht worden. Uit principe slaan we zijn aanbod af en zoeken een andere tuktuk. Rond half 8 hobbelen we met zijn zevenen (2 zijn niet komen opdagen, waardoor de ritprijs pp helaas weer duurder wordt), naar de beroemde grote waterval. We zijn de 1e! Wat een prachtige natuur weer. Ik hoor zoveel mensen zeggen dat elke waterval ongeveer hetzelfde is, maar ik blijf me telkens weer verbazen, vind elke waterval prachtig. De natuur verveeld me nooit! Een stevige klim brengt me naar de top van de waterval, werkelijk waar een soort blue lagoon. Zo jammer dat het te koud is om te zwemmen. Bovendien gaan we straks nog naar een andere waterval en nat in de tuktuk is geen goed plan. Met een wiebelig houten vlot varen we door een soort mangrove naar de oorsprong van de waterval. Een beetje zoals expeditie Robinson!

Deze waterval vraagt om foto's in je bikini, dus ondanks de kou, waag ik me voor een fotoshoot olv Chari in het water. De 1e Chinezen zijn inmiddels gearriveerd en ik word schaamteloos door een man gefotografeerd. Als zijn vrouw later ook met de iPad foto's van me maakt, voel ik me vooral gevleid. Wat is dat toch met Aziaten en hun passie voor de blanke huid?

De 2e 'kleinere' waterval is eveneens prachtig. Je kan deze enkel met een smalle wiebelige boot bereiken. Als we aankomen is het nog erg rustig. Ik wil echt graag zwemmen, maar het water is zo koud dat ik me beperk tot het klauteren over alle plateaus en poeltjes. En jawel daar zijn de Chinezen weer. Er wordt een hele fotohoek geïnstalleerd, voor de beste gezinsfoto. Hilarisch is het als 2 monniken langskomen en uiteindelijk de foto maken van dit gezin. Hierna moet uiteraard iedereen op de foto, het lijkt de rij voor de schoolfoto wel. Ook de monniken moeten eraan geloven.

Als afsluiter van deze goed georganiseerde dag eten Bea, Chari en ik bij een fantastisch bbq/fondue restaurant.  Op tafel krijg je een pot met hete kolen en een zinken schaal als bbq. In de rand giet je bouillon om zelf soep te maken en in het midden rooster je het vlees. Werkelijk zalig, met onbeperkte friet voor totaal 20.000 kip pp (€2,20) een koopie!

De rest van de dagen in Luang Praban doe ik weinig. Ik voel me futloos, ga te laat naar bed door Skype gesprekken met het thuisfront, vergeet te mediteren, het wil eventjes niet zo lekker. Ik heb behoefte aan een dagje niks. Helaas krijg ik op woensdag heftige buikpijn, die verklaarbaar is ivm het maandelijkse vrouwzijn. Maar als Chari zich ook niet zo goed voelt ga ik twijfelen. Zonder avond eten ga ik slapen, wat resulteert in honger om middernacht en met slechts bananen probeer ik mijn maag te sussen. Donderdag wordt de dag van geld uitgeven aan goed voedsel, klaar met budget eten! Dus bestel ik rond 8u een grote kom fruit met müsli en yoghurt, die werkelijk niet te eten is... probeer ik om 11u een banana pancake die niet gaar blijkt en eet ik tussen de bananen door rouw beslag.. Dit gaat lekker. Toch maar weer even slapen. Om 4u gaan we gedrieën op zoek naar een super lekkere pizza. We delen de pizza en na slechts 1 punt protesteert mijn maag zo heftig dat ik de rest maar laat liggen. Oké laten we de focus op ontspanning leggen. Een goede massage zou fijn zijn. Chari weet een sauna en dat klinkt nog beter. Om 5u zitten we in een afgelegen straatje in een schattige stoomsauna. Mannen en vrouwen apart en uiteraard met een soort jurk aan, want bloot is niet oké. We bestellen een kruidenstempel massage van een uur en een olie massage van een half uur. Hoppakee! De massage is oké,  de warmte van de stempels is heerlijk, maar ze mogen echt leren om te communiceren met de cliënt. Hard is niet fijn!!! Na nog een stoomronde verlaten we om 22u de sauna. Nu nog iets van avondeten vinden. Dat blijkt een hele opgave want alles gaat dicht en ik weet echt niet wat ik wil eten. Het wordt een baguette met een stuk komkommer, overgebleven pizza en wat fruit.

Oh wat mis ik Thailand, met het goede eten, de altijd lachende mensen. Hier ervaar ik de locals als continue dronken, altijd geld vragend en chagrijnig. Ik dacht dat ik gewoon moest wennen, maar nu weet ik het zeker. Laos is niet mijn land. Dus zoek ik naar vliegtickets terug naar Bangkok. Hiervoor moet ik naar Vientiane. En ondanks dat ik me nog steeds niet lekker voel, het voelt alsof ik moet spugen of flink naar de wc moet, maar het wil niet lukken, vertrek ik vrijdag naar Vang Vieng. De meiden willen de dure minivan niet betalen en gaan liften. Ik had graag zo'n ervaring gehad, maar niet nu. Inmiddels toch maar een pcm voor de buikpijn genomen en 4u in een minivan. De omgeving blijkt prachtig. Ik realiseer me dat ik eigenlijk nog helemaal niet zoveel van het land heb gezien, enkel de Mekong rivier en een klein deel jungle. Ik voel de energie een klein beetje terugkomen, en besef me dat hoe blij ik ook met de meiden ben, ik me nog meer alleen voel. Misschien iets te veel koppels om me heen gehad. Iets te afhankelijk opgesteld in mijn diepe wens niet alleen te willen zijn (wat geheel logisch is). Maar nu ik alleen ben voel ik weer ruimte voor eigen keuzes.

Dus check ik alleen in in Maylyn guesthouse en neem een mooie kamer achterin een mooie tuin met privé badkamer. En die nacht blijkt dat de beste keuze aller tijden. Terwijl ik de documentaire 'map of saturday' kijk, over een man die zijn baan opzegt en een jaar gaat reizen (hoe toepasselijk ;)), ervaar ik voor het eerst in mijn leven een 'nu als de sodemieter naar de wc'-gevoel. De volgende ochtend ben ik leeg, maar daar denken mijn darmen anders over. Ik moet vocht aanvullen, maar heb geen water meer. Dus trek ik wat kleren aan en waag me om 7u naar de receptie. Joe de eigenaar moppert wat als ik vraag om een fles water die niet koud is, ze gaan pas om 7.30 open. En als ik me verontschuldig, voel ik een nieuwe aanval aankomen. Oh shit waar is de wc... en terwijl ik een dappere poging doe mijn spieren aan te spannen, weet ik dat het te laat is... Wat kan een mens zich soms ellendig voelen!

Een voordeel van dit alles is dat ik eindelijk het complete Aziatische wc ritueel uitvoer. De waterspuit als vervanger van wc papier blijkt toch helemaal niet zo'n slecht idee. De koude straal verlicht zelfs de ruwheid die je na ontelbare wc bezoeken in de afgelopen uren voelt. Voor de zekerheid begin ik maar met ORS en zet een homeopathisch middel in. Ik heb enorme honger maar niks om te eten, ik kan ook niet bedenken wat ik in dit land kan regelen wat vezelrijk is. En als kers op de taart heb ik ook geen wifi om iets op te zoeken of iemand te bereiken. Er zit niks anders op dan terug naar de receptie, waar wel wifi is. Als een geoefend honkbal speler waag ik me naar de 1e openbare wc in de tuin, honk 1 bereikt! Honk 2, vlakbij de receptie blijkt wel wifi te hebben. Mijn favoriete plek voor vandaag! Ik app Chari en Bea en vraag of zij wat eten willen kopen voor me. Ik bestel een droge baguette en via de honken ga ik terug naar mijn kamer.

Om 2 uur staan de meiden met een tasje met cola en zoute koekjes voor mijn deur, zo lief! Inmiddels is de grootste storm gaan liggen, maar voor de zekerheid zit ik toch op een plastic zak op bed dit verhaal te typen...

Voorlopig maar even hier blijven en beter worden, en dan door naar Vientiane en zeer waarschijnlijk terug naar Bangkok vliegen om rond kerst op een eiland te zijn in het zuiden!