Let bravery be your shield!

23 november 2015 - Pai, Thailand

"I have come to drag you out of yourself and take you in my heart.
I have come to bring out the beauty you never knew you had and lift you like a prayer to the sky.
If no one recognise you, I do. Because you are my life and soul.
Don't run away, accept your wounds and let bravery be your shield.
It takes a thousand stages for the perfect being to evolve.
Every step of the way I will walk with you and never leave you stranded.
Be patient, do not open the lid too soon. Simmer away until you are ready.
In this game I make the rules. I roll you like a ball and chase you when I choose."
[Rumi]

Mijn meditatie retreat zit er op! Een week vol nieuwe ervaringen, lessen en strijd in een schitterende omgeving! Wat een retreat precies is? Nu kan ik de praktische kant omschrijven van het dagelijks om 7u en 17u een afspraak met Mana, mijn 'leraar', en het ritme van 20-30 min mediteren afgewisseld door 10-15 min beweging en dat continue herhalen tot de gong voor het eten gaat (8.30, 12.30 en 18.30) en het dagelijks tekenen van je meest overheersende emotie. Dit is dus de praktische omschrijving, maar dat is enkel de structuur waarbinnen enorme (heftige) ervaringen plaatsvinden. Keihard jezelf tegen komen, dat was een feit. Voor degene die de film Inside Out heeft gezien, ik heb met al deze animatie poppen kennis gemaakt. Mijn god wat is het heftig als die vuurbal aan het roer staat, maar goed ook hij verdiend een plekje in mij. Best typisch dat ik hem omschrijf als een hij, zal vast ook weer iets achter zitten ;).

Daarnaast ben ik er ook achter gekomen hoe fijn het leven is zonder het moeten onderhouden van sociale contacten. Ik had de mazzel de enige te zijn die een retreat deed die week, maar de mensen die daar werken negeren je uit beleefdheid. Niet hoeven nadenken of je goedemorgen moet zeggen, een prietpraat tijdens het eten houden, gewoon niet! Dat klinkt misschien heel saai, dat dacht ik in het begin ook, maar uiteindelijk voelt het super vrij. Je kiest namelijk zelf of je wel echt contact wilt ipv het doen uit gewoonte of socialiteit. Ik ben afgelopen week nog nooit zo stil geweest en dat zegt wat!

Op mijn laatste dag kwam Maarten ineens het centrum binnen lopen. Hij wist niet dat ik hier zat en was erg verrast. Ik aan de andere kant schrok me rot! Aan mijn veilige meditatie omgeving werd ineens de buitenwereld toegevoegd. Daar was ik nog even niet aan toe. Na toch een kort gesprek, omdat hij ook een retreat wil doen, heb ik hem weggestuurd. Ik was bang mijn hele flow kwijt te zijn, maar wat bleek tijdens de meditatie daarna, ik kon nog gewoon terug, ik was niet van mijn voeten geblazen. Eigenlijk kan ik Maarten alleen maar duizendmaal danken dat hij me alvast heel kort heeft laten wennen aan het leven na de retreat!

Aan het einde van de week heb ik een hele inspirerende dame ontmoet, Rosemary uit Engeland. Ze reist de hele wereld over om workshops te geven in onder andere integrated cranial biodynamics. We raakten op een avond aan de praat over mijn vak, verloskunde. En al pratend met haar in combi met de inzichten van de dagen daarvoor, voelde ik de passie voor het vak weer opborrelen. Mijn passie om mensen te herinneren dat zwangerschap en geboorte een natuurlijk proces is, de kracht weer in de mens te 'stoppen' ipv het uit handen geven aan een verloskundige of dokter. Zoals Rosemary tegen mij zei: 'It only takes one person to make a difference'. Wat voelt het fijn om dat gevoel weer te hebben, geen idee hoe het verder gaat uitpakken, maar ik ben weer een stapje dichterbij.

Op de laatste dag vertelt Mana me dat ze een klein zwembad hebben met een directe verbinding met de lokale hotspring. Potverdrie, dat had ik wel eerder willen weten! Die avond als alle werkers naar huis zijn, de lucht vol staat met sterren en een heldere maan, klauter ik in mijn blote kont het extreem hete water in! Een half uur later komt Mana met een Thaise vriendin ook naar de hot tub. Er volgt een Thaise discussie en Mana druipt af om even later met een zwembroek aan weer te verschijnen. De Thaise mensen zijn niet zo van bloot. Ik mag gelukkig blijven zitten en heb uiteindelijk een super leuk gesprek met Ashami. Ze is 31, moeder van 2 kinderen en gescheiden na 16 jaar huwelijk. Ze is opgegroeid als Lahu en heeft zich door zingen de Thaise en Engelse taal machtig gemaakt. Oké we gebruiken onze handen en voeten, maar begrijpen elkaar perfect! Ze nodigt me uit om door Pai Valley te rijden op haar motor als de kids op school zitten, dat klinkt top!

Donderdagmiddag brengt Mana me terug naar de grote boze wereld ;). Ik check weer in bij Twin Hut en besluit zo weinig mogelijk te doen vandaag, even wennen weer. Aan het eind van de dag wandel ik wat door Pai en zie op een groot veld allemaal kinderen sporten. Er is een voetbalwedstrijd gaande en ik ga even kijken. Daar ontmoet ik Keith, een Ier die hier 6 mnd per jaar woont en samen met zijn vriendin een breakfast bar heeft. Achterop de scooter laat hij me enkele goede eettentjes zien, maar zodra we langs zijn restaurant rijden, krijg ik een hele boze blik van een vrouw, waarschijnlijk zijn vriendin, Oeps...

De volgende ochtend ontmoet ik Maarten voor ontbijt, hij gaat vanaf nu een retreat doen, zo stoer! Ik krijg nog snel wat tips voor een heerlijke massage en dan is het tijd om Ashami te ontmoeten. Voor het eerst zie ik meer van de Pai Valley, het is adembenemend mooi! We slingeren door de bergen naar China Town, een soort pretpark, maar met prachtig uitzicht. Hierna gaan we door naar de Mor Paeng waterval, niet heel spectaculair totdat je ziet dat je van de hoge rotsen kan glijden. Ashami moedigt me aan, maar ik kijk wel eventjes. Langzaam wordt ik toch nieuwsgierig en besluit toch te gaan. Ik gier het uit, wat een lol. Op de terugweg lunchen we nog eventjes en dan dropt ze me weer in de stad! Ik besluit zelf een scooter te huren om vanavond naar een zonsondergang te gaan, jawel de besluitvaardigheid neemt toe!

Tegen 5u scooter ik naar een grote witte boeddha, vanaf hier schijn je een mooi uitzicht te hebben. De trappen zijn bezaaid met toeristen, maar de zonsondergang is schitterend! Later hoor ik dat deze boeddha pas 4 jaar geleden gebouwd is. Het moment waarop Pai steeds meer door toeristen werd overspoeld. Toch jammer dat ooit een klein schattig bergdorpje door ons wordt omgetoverd tot een massatoerisme. De sfeer is echter wel anders dan ik eerder heb ervaren, iedereen is heel relaxt. Werkelijk alle soorten mensen leven hier in harmonie met elkaar, niemand is vreemd of valt erbuiten.

Ik heb nog maar 2 dagen in Pai, maar zou hier zo een paar weken kunnen blijven. Nu wordt het keuzes maken wat ik nog wil doen. Ik doe braaf elke dag een meditatie en geniet er van! Bij het ontbijt ontmoet ik weer super leuke mensen en met Luis (esp) ga ik naar een Hot spring. Hij weet de weg en omdat ik geen held op de scooter ben, besluit ik achterop te gaan. Dit is niet geheel zonder risico, want ongeveer de helft van de mensen in Pai heeft schaaf en brandwonden van scooter ongelukken. Met samengeknepen billen zit ik achterop, maar het gaat hartstikke goed. Als we de hotspring naderen wordt de weg steeds stijler en op een gegeven moment trekt onze 110cc scooter het niet meer. Luis rijdt en ik ren ernaast de berg op. Al snel besluit hij dat ik maar moet rijden, want ik ben lichter. En vroemmmm daar ga ik, Luis puffend achterlatend. Boven op de berg springt hij bij mij achterop en ik rij het laatste stuk. De hellingen naar beneden doe ik gillend van angst, mezelf hardop moed inpratend dat ik heus wel een bocht kan nemen terwijl ik stijl naar beneden ga. Luis knijpt me helemaal fijn, volgens mij vindt hij het maar niks achterop! Zonder vallen komen we bij de hotspring, die helemaal niet hot blijkt, maar eerder lauwwarm. Luis en ik klieren heerlijk in het water en spelen met wat Thaise kinderen.

Tegen 4u gaan we door naar de Pai Canyon voor wederom een zonsondergang. Ik kijk mijn ogen uit wat een schitterende natuur hier, ik kan er nog uren over praten! Bij de Canyon weet Luis een gave route naar een rustiger plekje. En dan loop ik over een riggeltje, met aan weerszijde een gigantische diepte. Als mama dit zou zien, had ik alles op mijn buik moeten doen. En ik moet toegeven dat ook mijn billen samenspannen, maar whow wat is dit ook gaaf. We klauteren tussen de limestone rotsen en zien een prachtige zonsondergang. Weer een hoogtepuntje!

In de avond heb ik eindelijk weer eens goede wifi en Skype met paps en mams. Naast me zit een Nederlandse jongen die wordt lastig gevallen door een oude brompot uit NL. Zelfs tijdens de Skype hoor en voel ik de negativiteit eraf spatten. Toch maar even iemand redden en zo ontmoet ik Devit (NL), 34 jaar, een ervaren single reiziger, momenteel herstellende van een Aziatische voedselvergiftiging. We besluiten morgen samen naar de Mae Yen waterval te hiken, schijnt een km of 7 te zijn door de jungle.

We spreken om 11u af, maar op zijn Thais, en vertrekken pas rond half 12. In de brandende zon lopen we het eerste stuk langs open velden. Jullie zullen vast begrijpen dat ook dit weer prachtig is, maar wacht er is meer! Na 45 min horen we ineens muziek en blijkt er ineens een guesthouse in aanbouw te zijn, genaamd Valhalla. We nemen even een kijkje en worden gelokt door de hangmatten, ach waarom niet even een drankje doen, vanaf hier is het nog maar 4km... Ik weet niet meer wanneer we gingen wandelen, maar Devit's maag was op dat moment al niet heel enthousiast. Hou die gedachte even vast. Vanaf nu gaan we de jungle in, en wandelen langs en dwars door de rivier die afkomstig is van de waterval. Het is adembenemend, elke paar minuten waden we door het water naar de overkant en het is een sport om het nieuwe paadje aan de overkant te zien. Geen gele paaltjes route ofzo, gewoon ouderwets zelf zoeken. 

Om 2u lunchen we met chips, en komen voor het eerst mensen tegen die op de terugweg zijn. We vragen even hoe ver het ongeveer nog is. Nog 1,5uur vanaf hier... oh oké, dat is nog best een stukje en het is al kwart over 2. Dan maar de pas versnellen. Na een half uur treffen we een jongen en volgens hem is het vanaf daar nog 1,5uur. Oké die info hadden we daarstraks ook al gekregen, maar hij zei dat hij heel hard liep en we hem echt konden geloven. 15 min later vraagt Devit nogmaals aan een voorbijganger hoe ver het is en je raadt het al, nog 1,5 uur. Wordt deze waterval soms verplaatst?? Ik besluit het maar niet meer te vragen. 

Rond 3u komen we een groot bord tegen en daar staat, vanaf hier nog 1u. Shit, nu is het niet grappig meer, de zon gaat namelijk om half 6 onder en je wilt hier echt niet in het donker lopen!! Tot nu was de route redelijk vlak, maar nu gaat hij stijl omhoog en protesteert Devit's maag extreem. Halverwege de helling moet hij echt stoppen en ik besluit alleen door te gaan. Ik weet dat er nog een stel voor ons loopt, en ik zie Devit sowieso bij Valhalla als hij besluit terug te gaan. Inmiddels is het 15.15. In speed tempo klim ik de berg op en boven blijkt er nog steeds geen waterval te zijn... mijn hersenen draaien overuren, als het 4u is ga ik terug, als ik het andere stel zie loop ik met hen terug, ik blijf hier niet alleen... En dan om 15.40 hoor ik ineens een watergeraas en is daar het eindpunt. Het andere stel is daar nog en na een snelle foto vraag ik of ik met hen terug kan lopen. En dan blijkt Devit toch verder gelopen te zijn. Hij is er nu echt bijna en ik besluit nog een keer om te keren en hem de waterval te laten zien. Maar wel opschieten, want ik krijg het op mijn heupen. Om exact 16u vertrekken we, nog 2u daglicht, als dat maar goed gaat. Ik zet een stevig tempo in, maar merk dat Devit zijn energie tot het vriespunt is gezakt. Met het verstand op nul verbijt hij zich en loopt zo hard als hij kan. Ik loop voorop en zoek de weg terug. En dan ineens kom ik op een punt dat ik niet herken, shit verkeerde afslag, ook dat nog!! Gelukkig vindt ik de goede weg en binnen een half uur zijn we onderaan de heuvel met het 'vanaf hier nog 1u bord'. Hoppa dit gaat goed. Waden door het water, het zicht wordt steeds minder in de beboste stukken en elke paar minuten kijken of Devit er nog is. Opgeven is geen optie, maar wat voelt dit ellendig. Allerlei rampscenario's passeren mijn gedachten, tot zover mindfulness... Hoe hou ik ons beide positief? En dan probeer ik niet aan de beesten te denken die met schemer wakker worden. Als een soort afschrikmiddel zet ik muziek op, helaas heb ik geen rock, dus Bastille moet het voor elkaar zien te krijgen. De muziek werkt positief op mezelf en al denkend aan welke herkenningspunten we nog weten komen we steeds verder. Om half 6 zijn we bij onze lunchplek. En met mijn hoofdlamp al in de aanslag bereiken we om 18.10 Valhalla!! Goddank we hebben het gered. Hier is eten en kan Devit wat op krachten komen. Super trots dat hij heeft volgehouden, niet dat hij een optie had of van mij had gekregen... We eten gebakken rijst onder gezelschap van een Duitser en een meid uit Texas met puppy Lucy en worden hierna door de eigenaar met de auto naar het dorp gebracht... Wat een dag, zeker een aanrader, maar dan wel op tijd beginnen!!!

Mijn laatste nachtje in Pai alweer, morgen vertrek ik naar Chiang Mai voor het Loy Kratong, een festival waarbij allemaal bloemen op de rivier worden gelaten en vele vuur lampionnen de lucht in gaan. Als ik ga slapen weet ik nog niet wat een verrassende ochtend ik ga hebben.

Rond 6u wordt ik wakker omdat mijn hele bamboe hut heen en weer gaat. Ik slaap met oordoppen, dus heb verder niks gehoord. Wat versuft kijk ik om me heen en luister of ik iets hoor. Wat mannenstemmen, maar die zijn verder weg. Nou slaapt er wel een kat regelmatig op mijn veranda, maar of die de hut zo laat shaken?? Ik roep hallo, maar geen antwoord. Er is iemand op mijn veranda, dat is me nu wel duidelijk, shit... ik hoor rare geluiden, gatverdamme, hier heb ik helemaal geen trek in. Ik doe het licht aan, maar nog steeds geen reactie. Toch maar mijn deur openen en kijken wie er is. Hopen dat het geen seriemoordenaar of verkrachter is... Als ik een beetje bibberend mijn deur open doe, zie ik een best aantrekkelijke jongen in mijn hangmat liggen, als een vis op het droge, happend naar lucht. Oké ook goede morgen. Hij haalt in ieder geval adem en ik zie geen kots. Dus ga ik maar weer slapen met mijn oordoppen in.

Om 7u wordt ik weer wakker, ondanks mijn dekens heb ik het stervenskoud. En die jongen ligt in een korte broek en T-shirt buiten in de hangmat, brrr. Ik sta op om te gaan mediteren en leg voorzichtig mijn dekens over hem heen en zet een flesje water neer, die zal straks wel dorst hebben. Na een lekker ontbijt moet ik toch echt mijn tas pakken. De vreemdeling ligt in coma, maar leeft en ik pak mijn tas. Om 10u komt hij tot leven en kijkt mij ineens verschrikt aan. Totaal van de wereld en geen idee waar hij is, beseft hij dat dit een hele rare situatie is. Hij zegt wel duizend keer sorry. En dat hem dit nog nooit is overkomen. De vreemde blijkt Austin uit de USA. Hij herinnert zich niet waar hij logeert, is verrast door het mooie uitzicht, weet niet waar het feest gister was en al helemaal niet waar zijn vrienden zijn. Voorzichtig vraag ik of hij weet dat hij in Thailand is... (het klonk mij een beetje als de film The Hangover in de oren). Heel gevat antwoordt hij, oh ik dacht Vegas ;). Mooi hij doet het weer een beetje. Hij biedt me nog geld voor de hangmat, en vraagt zich dan af of hij zijn portemonnee nog wel heeft... Wat een briljante ochtend is dit!

Dit is Pai, hier kan alles! Als het even kan kom ik zeker terug, maar nu eerst naar Chiang Mai voor het Loy Kratong!

Foto’s

2 Reacties

  1. Jolanda:
    23 november 2015
    Wat een super leuk verhaal weer Mariek! En toch weer veel dingen gelezen die je niet hebt verteld via de aan-uit skype!
    Veel plezier weer verder! En doe vooral alles wat ik niet zou doen!
    Kus
  2. Karianne:
    23 november 2015
    Jee wat een avonturen weer! Wat bijzonder dat je zon inspirerende tijd hebt gehad in de retreat. Omg maar die wandeling.... ik krijg een miniflashback naar wandelen met jou in meijendel met 39 weken zwanger hihi. Veel plezier met de volgende avonturen! En aub voorzichtig met richeltjes en scooters.. xx