Muggen in Kanchanaburi

En dan ben je alweer een week in Thailand. Zo cliché, maar de tijd vliegt en deze wereld begint steeds meer normaal te worden. Ik ben superblij met Janine als buddy, het is niet alleen super gezellig, maar ook fijn om deze 1e periode te delen met iemand. Afgelopen woensdag is mijn trektocht echt begonnen, 1e halte Kanchanaburi! Ik word rond half 10 opgehaald door een minivan, in Thaise tijd is dat om 10 uur ;). Maar ipv een minivan staat daar ineens een scooter klaar, of ik achterop wil... ehm oké?! Ik met mijn backpack om en de chauffeur met mijn dagrugzak op zijn buik rijden we weg op de scooter. Geen tijd voor foto's, want ik moest me goed vasthouden. Ik check toch even of dit mijn transfer is, hij lacht en zegt: No no, that's to far, 3 hours! Een paar minuten later komen we bij de minivan aan. Achterop scooter met backpack om: check!

De transfer is prima, duurt nog steeds 3 uur, en zoals altijd val ik onderweg in slaap... dat uitzicht komt later wel! Kanchanaburi is een klein dorp aan de river kwae (je spreekt het uit als square en niet als why, dat laatste betekent namelijk buffalo, aldus lonely planet). Guesthouse Tamarind ligt aan de rivier en ziet er heerlijk rustig uit vergeleken met Bangkok. Een uurtje later komt Janine aan, we delen een kamer a 400B/n (€10). De rest van de dag hangen we lekker rond in het Guesthouse en genieten van de rust. Opvallend aan deze plek zijn de ontelbare muggen, je ziet en hoort ze niet en zijn volgens mij dol op mijn deet... Inmiddels al 16 bulten... dat beloofd wat voor de risico gebieden... Janine is nog niet fit en we zoeken ’s avonds dichtbij een restaurantje, we vinden een Thais ogend tentje met de airco op min 10, later blijkt dit de nr 1 op TripAdvisor te zijn, On's Thai Issan, een vegetarisch restaurant. We eten er werkelijk verrukkelijk en het kost geen drol, 100B pp. Lekker vroeg naar bed, helaas zijn de bedden hier van beton, het schijnt te wennen...

De volgende dag besluiten we ons eigen ontbijt te maken, er is hier een keukentje. Het blijft onduidelijk of we het mogen gebruiken, maar we doen het toch. Bij de 7/11 halen we brood en eieren (ze verkopen hier eieren per 2 stuks, zo lief). Janine is de kok, we hebben de grootste lol om alles hier te vinden. Eitje bakken in de grote wok, wat blijkt de eitjes waren al zachtgekookt... toch maar even zelf bakken en met een paar minuten genieten we op het terras van een heelijk ontbijtje. We zouden hier 3 dgn blijven, maar met het lezen van de lonely planet en Janine nog steeds ziek besluiten we het plan nogmaals om te gooien. Het is beetje jammer dat ik al een aantal dingen heb vastgelegd, goede les voor de toekomst. Ik app mijn tour agent en boek gewoon nog 8 extra dagen in de hele tour. Gelukkig geen probleem, ik moet alleen zelf mijn treinkaartjes aanpassen. Ik moet eerlijk zeggen dat het een verademing is om meer tijd te nemen. Janine heeft een goede invloed op me en ondanks dat ik het sneu vind dat ze niet fit is, helpt het mij wel om rustig aan te doen! Die reisdagen (ookal is het maar 3uur, kosten toch meer energie dan je denkt).

In de middag ga ik op pad naar het treinstation. Een aardige man boekt mijn tickets om, wel moet ik een kleine boete betalen. Op de terugweg vind ik een supermarkt, ze verkopen hier zulke andere spullen. Ik kan niks vinden wat ik zelf zou kunnen maken, toch maar een kookcursus doen binnenkort... Ik kan ook nergens groente en fruit vinden, een raadsel waar de locals dat halen. Het is zo warm dat ik snel weer naar huis ga,  ik hoop dat ik er ooit aan wen, want nu moet ik niet denken aan het bezienswaardigen van wat dan ook. ’s Avonds een curry eten bij On's thai Issan, man wat is het hier pittig... en dan vraag ik nog om little spice. De temperatuur is nu zo aangenaam en met de muggenspray in de aanslag hebben we een heerlijke avond buiten, bladeren in de lonely planet, skypen, borduren, kletsen. Janine en ik blijken veel gemeen te hebben. Ook zij was klaar met het leven tot nu toe, er moest iets veranderen, meer tijd en aandacht voor wat ze zelf wil. Dus heeft ze haar baan opgezegd en is gestart met reizen. Ze herinnert me er telkens aan dat ondanks we nu samen optrekken, we nog steeds ons eigen plan moeten trekken. Het is anders dan thuis, je kan hier niemand teleurstellen, je zit aan niemand vast, alleen maar aan jezelf. Dit zou thuis ook zo moeten voelen, maar gek genoeg schijn je dat pas op reis te ontdekken... ik moet eerlijk zeggen dat ik hier nog erg aan moet wennen. Onbewust hou ik extreem veel rekening met anderen, nu ook met Janine. De uitdaging is, durven kiezen voor mezelf en me niet schuldig voelen naar anderen. Laten we zeggen dat ik goed kan oefenen op Janine ;). Zij wil eerst echt beter worden, voordat ze weer verder wil. Ik wil graag wat dingen doen in de omgeving, dus ik ga lekker alleen op pad!

Vandaag, 9okt, wil ik naar de hellfire pas. Dit is een indrukwekkende plek waar in korte tijd 15.000 mannen zijn omgekomen bij het bouwen van de spoorlijn. Het is 80km van hier en met een lokale bus kan je er naar toe. Wegens de hitte wil ik vroeg op pad, dus sta ik om 8.15 bij de bushalte. Nou ja halte, een witte tafel op de hoek van een drukke straat waar men zegt dat de bus stopt... ik doe wat navraag en het blijkt idd de juiste plek te zijn. Ik moet de rode bus hebben richting Sangkhlaburi, hij rijdt elk uur, maar je weet nooit wanneer hij komt... Oké dat kan ik best, geduldig wachten... Na 45 min komt er een bus, deze gaat naar Erawan waterval, nog even geduld. Na 1.15 uur komt er een politieman op een scooter mijn kant op. Ik heb gelezen dat je elk contact met een agent moet vermijden, dus ik doe net alsof ik het standje naast de bushalte aandachtig bekijk.. in mijn ooghoek zie ik een rode bus passeren... shit! Na 1.45 min vraag ik nog eens of de rode bus hier echt wel stopt, jazeker, maar je moet hem wel laten stoppen. Daar sta ik dan, praktisch op de weg om al het verkeer in de gaten te houden. Na ruim 2u zie ik een rode bus aankomen. Ik begin wild te seinen, maar de jongen die uit de deuropening van de bus hangt zwaait enkel terug... shit shit shit. Verontwaardigd en boos loop ik weer naar iemand toe, waarom stopt de bus niet gewoon... Tot zover mijn geduldig wachten. Ik heb het warm, mijn rug doet zeer van het staan, ik ben er klaar mee! Inmiddels is het bijna 11 uur. Weet je wat, morgen nieuwe kans. Nu eerst terug naar huis, douchen en slapen...