On the road again...

De februari dagen vliegen voorbij. Ik heb inmiddels een kakkerlak als huisdier die telkens als ik binnenkom op mijn tas zit om daarna te verdwijnen naar ergens (in of onder mijn tas)... Na een 1e poging van ontkenning en een 2e dappere poging hem op te sporen heb ik maar vrede gesloten met dit enge wezentje.

De Kasbah geeft me een fijne structuur, maar ik voel me niet helemaal op mijn gemak bij de levenstijl die zij hebben, waarbij joints roken en tot 's morgens vroeg stappen tot de dagelijkse routine behoren. Via workaway heb ik een andere plek gevonden op Langkawi met een boerderij, vegetarische lunchroom en een charter waarmee touristen op ouderwetse zeilboten meegenomen worden rond het eiland. Adrian nodigt me uit om kennis te maken met het team tijdens een afscheidsfeestje voor 2 van de vrijwilligers. Zo ontmoet ik weer een handvol nieuwe mensen en ga stappen bij Sunba (beroemd en berucht als enige club in Cenang met een overkill aan jagende mannen). Via Adrian begrijp ik dat de boerderij momenteel niet in bedrijf is, de lunchroom is mislukt en het werk bestaat uit crewmember zijn op de charter. Op zich geen slechte job, maar via de Belgische Sarah begrijp ik dat de eigenaresse Eva uit Duitsland een nogal veeleisend persoon is, die perfectionisme eist. Daarnaast ligt de inactieve boerderij waar je logeert midden op het eiland, afgelegen van alles als je geen eigen vervoer hebt. Ik dans de avond lekker in Sunba terwijl ik de mannen met hun walgelijke tactieken van me af probeer te slaan, maar weet eigenlijk al dat ik geen crewmember wil zijn.

Na een brakke zaterdag waarbij ik wel heb gewerkt bij Kasbah, afscheid heb genomen van Tania en alle demonen weer op volle kracht actief zijn, vat ik op zondag de moed om weer contact te zoeken met wat mensen in het hostel. Ik leer een super leuk en simpel kaartspelletje en ontmoet Martine (nl) en 2 jongens uit Londen. Met Martine beleef ik mijn 1e soort bullride scooter rit, waarbij de scooter zodra je stilstaat afslaat. En laat er nou net een giga file zijn op de hoofdstraat! Een hilarisch tafereel.

Bij de Kasbah heb ik inmiddels wat meer contact met de dames, het lijkt erop of alle mannen hier een westerse dame aan de haak hebben geslagen. De Britse Sarah (weliswaar single) heeft een eigen kleding zaakje met prachtige eigengemaakte kimono's, jurken en tassen. Ze wil deze items graag fotograferen voor wat PR en dus is mijn 2e baantje hier in Azië: model voor 1 dag! Op 16 februari  rijden we met professioneel fotograaf Basil, Sarah en mijn nieuwe roomie Maria (arg) naar een mooi strand. In bikini show ik de verschillende kimono's. Nou ben ik goed in lachen naar een camera, maar holymina poseren als model is toch een vak apart. Als een stijve hark sta ik tegen een schitterende palmboom, mega bewust van elke vezel in mijn lijf. Lach ik wel ontspannen? Is mijn buik wel oké? Niet mijn benen in een rare knik, mijn hoofd iets meer schuin, wegkijken van de camera... Oooh moeilijk dit. Samen met Basil en Sarah die af en toe heerlijk gek doet schieten we foto na foto. Na kimono 4 krijg ik de smaak te pakken. Je moet blijkbaar gewoon bewegen en dingen doen en het is aan de fotograaf om op het juiste moment te schieten! Ik heb al wat foto's gezien en ben er best trots op. Sarah grapt dat ze mijn foto's door heel Langkawi gaat verspreiden... ik weet nog niet of model zijn helemaal mijn ding is... ik hoop vooral dat haar kleding een beetje goed tot zijn recht komt...

Die avond ga ik met Maria, 36 jaar en knettergek, op stap. We eten heerlijke kip tandoori met naanbrood en we bestellen een sisha (je weet wel, zo'n waterpijp). Weer iets wat ik nog nooit heb gedaan. Maria moet praten als brugman om mij zover te krijgen, maar ik ben wel nieuwsgierig. Mijn 1e teugje is zo voorzichtig dat er amper rook zichtbaar is. Maria blijft roepen, 'come on inhale'... Dus zuig ik met al mijn kracht en barst in een heftige hoestbui met rook uit neus en mond uit! Misschien iets te fanatiek? De munt/citroen smaak is best lekker, maar ik weet niet of dit echt mijn ding is. Stoer voel ik me zeker, en dan vraag ik me af waarom rook uitblazen eigenlijk stoer is... Als kind vond ik het al stoer om in de winter mijn chocolade sigaret te 'roken' op de fiets, maar roken zelf is helemaal niet cool of stoer... toch blijft rook blazen een stoer karakter hebben, maar dat rare gevoel in mijn longen vind ik maar niks.

Die avond krijg ik weer zin om activiteiten te doen door de aanstekelijke energie van Maria, we kaarten nog wat op straat en besluiten om de volgende middag te gaan eiland hoppen. Door het contact met de dames bij Kasbah en de leuke ontmoetingen met wat nieuwe mensen zit ik weer beter in mijn vel. Kasbah voelt inmiddels meer als een thuis en ik besluit dat dit de plek is waar ik mijn verjaardag wil vieren. Maria werpt het idee op om tot die tijd nog wat te reizen, want een vlucht van Kuala Lumpur naar Langkawi kost slechts €11,-! Mijn hersenen draaien op volle toeren, wat een beslissingen allemaal. Maria reist ook naar KL en ineens bedenk ik dat het me leuk lijkt om samen met haar te reizen. Ze stemt in en zo heb ik in 1 avond een Bday locatie gevonden en besloten om de volgende dag te vertrekken.

Maar eerst eiland hoppen! Maria is Maria niet als ze vlak voor vertrek nog een swaharma wil eten en een extra persoon, Maarten (nl), voor de tour strikt. Met weet ik het hoeveel worden we in een longtail boot gehezen en stuiteren over de zee. Het waait flink en wederom krijg ik een lekkere zoute douche. We bezienswaardigen pregnant maiden lake, een zoetwater meer met een mythe over een prins en prinses en een baby die binnen een week sterft en een witte krokodil. Wat de krokodil ermee te maken heeft geen flauw idee, maar hij is ergens goed voor. Als we aan wat locals vragen om het ons uit te leggen, zeggen ze allemaal, sorry een te lang verhaal... De natuur oogt prachtig, helaas is er wel een kermisattractie van gemaakt, met aftandse waterfietsen. Maria, Maarten en ik wandelen langs het meer en plonsen in een Aziatisch vrij stukje in het zalige water! We leren Gi kennen, een tourguide van een jetski. Ineens schiet ons te binnen dat we hier maar een uur zouden zijn en niemand heeft op de tijd gelet. Geen idee hoe laat we hier überhaupt waren. We hobbelen terug en blijken ruim 30 min te laat... Oeps!

Bij het 2e strandje krijgen we weer een uur en zie ik Gi aankomen op de jetski. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of ik niet 5 min achterop mag. En jawel, geen probleem! Daar zit ik gratis op een jetski. Ik denk nog dat ik me wel nonchalant kan vasthouden net zoals achterop een scooter, maar dan geeft hij gas en lig ik er zowat naast. Dus hoppa mijn armen stevig om Gi heen en stevig vasthouden! Wat een lol! En dan is het mijn beurt, ik krijg jetski les! In het begin wat voorzichtig, maar dan vlieg ook ik over de golven!

Die avond neem ik voor even afscheid van Kasbah, ik moet de meesten zelfs nog inlichten dat ik vertrek. Ik was in alle hectiek bijna vergeten om de boot tickets op te halen, maar gelukkig herinnert Ray me nog even. Azul wil ons morgen wel naar de ferry brengen. Ik spreek expres een uur eerder dan noodzakelijk af met hem, want ze zijn niet zo van de op tijd. En je raad het al, om 9u nog geen Azul, ook om half 10 nog niet en het is zeker 30 min rijden en we moeten er om 10u zijn... ik krijg van Celia nog een lekkere massage en daar is om 9.45 Azul met een veel te grote auto voor zo'n klein mannetje. Maria gaat weer iedereen op zijn Argentijns dag zeggen met een kus en knuf (dat hadden we gister ook al gedaan) en ik sta ongeduldig te hinkepinken. Eindelijk in de auto, Azul kletst de oren van mijn hoofd en rijdt zo hard als hij kan, wel 50km/h. Als hij perongeluk 70km/h gaat zegt hij ineens 'oef this is to fast, we'd better be safe'... Man hou je snavel en rij door! Uiteraard komt het goed, maar wel weer op het nippertje.

Oh trouwens we gaan naar Georgetown in Penang. Een wannabe eiland, iets zuidelijker, dat door 2 grote bruggen verbonden is met het vaste land. De boot rit duurt zo'n 3,5uur. Zodra we voet aan wal zetten wordt ik al blij, dit is nou eindelijk eens een leuk stadje! Met mooie, oké ook wat vervallen, maar zeker met karakter, huizen! In de bloedhitte wandelen we naar een hostel en checken in bij Cocao mews. Ik doe even een heerlijke siësta en dan speuren we de straten af naar de vele streetart. Bij een eetkraampje ontmoeten we Rafa (sp) en Javier (arg), goedlachs en zonder schaamte. We gaan met zijn allen naar Red Garden, nog meer eetkraampjes en een ware karaoke show. Rafa en Maria dansen op het podium gezellig de gangnam style song mee.

De volgende dag gaan we gevieren naar de Penang hill voor een verbluffend uitzicht en de chineese tempel Kek Lok Si met prachtige versieringen en felle kleuren. Javier poseert maar wat graag en Maria is dol op selfies, dus dat zit wel snor. Onderweg naar de Penang hill ontmoeten we de lieve Chinese dame Ching die ons uitnodigt voor een drankje bij haar thuis. Ze wil graag origami maken voor ons. We worden overladen met gebakjes, fruit en smelten bij het zien van haar puppy's. Ching is zo blij met ons bezoek dat ze in een heuse spraakwaterval verstrikt raakt, ik doe heel hard mijn best haar verhaal te volgen, dat van Penang hill, naar prins Johan Friso naar de Spaanse prinses en Messi gaat. Ik ben zo dankbaar voor mijn zonnebril, want ik dwaal af. Met een prachtige origami en allemaal Chinese enveloppen met een aap erop verlaten we na een uur haar huis. Dan blijkt dat niemand iets begreep van wat ze zij, maar we zijn het eens dat ze heel hard behoefte had aan gezelschap en dat hebben we kunnen bieden.  Toch een goede daad.

De mannen vertrekken de volgende dag naar Langkawi, Maria wil door naar Cameron Highlands en ik wil even niks. De energieke Maria gaf me energie, maar voelt nu vermoeiend. Ook omdat ik weer gezellig in een valkuil stap van aanpassen aan de ander. Dus probeer ik dapper mijn eigen weg te volgen, terwijl ik eigenlijk niet alleen wil reizen, maar ook niet op speedo tempo. En Georgetown heeft zulke leuke straatjes met leuke bakkerijen en taartjes. Ik blijf nog een dag en ga taartjes hoppen! Zo, punt!