Na regen komt zonneschijn

Soms zijn er dagen waarin je je compleet verloren voelt, eenzaam, ellendig. Die dag heb ik inmiddels gehad en na een redelijke nacht slaap werd ik wakker zonder ongemakkelijke wc sprintjes. Yes overwonnen! Ik heb al dagen zo'n zin in lekker eten, maar niks smaakte me en dus spendeerde ik geld zonder ervan te genieten. Maar deze ochtend ga ik ervoor, een heerlijke omelet met bacon en kaas. Ik besluit wel rustig aan te doen vandaag, want mijn energie is via het riool ook verdwenen.

In de ochtend maar eens Vang Vieng bekijken, wandelend tijdens een stralende zonnige dag. Als ik eenmaal de bamboe brug ben gepasseerd, ben ik compleet uitgeput. Op een bankje in de schaduw met een boek en fruitshake weer even op krachten komen. Dan ontmoet ik Stephan uit Liechtenstein voor de 2e keer (hoe groot is de kans iemand uit Liechtenstein te ontmoeten, laat staan 2x). We lunchen wat en ik merk nu pas hoe verzwakt ik ben. Ik heb zin in een pizzabroodje, maar na 2 happen begint mijn maag weer aan een groot verzet. Stephan eet mijn pizza dus maar op... Vang Vieng dorp is niks meer dan noodzakelijke restaurants, vele kroegen en vies uitziende hostels. Ik ben zo blij dat ik aan de ander kant van de rivier verblijf! Nu kan je hier met een tube van de rivier af, zwemmen bij de blue lagoon of 1 van de vele grotten bezoeken. Ik echter kijk 'kungfu panda' bij de lunchroom...

Uiteindelijk sleep ik mezelf terug naar huis en slaap weer een paar uur. Ik ben er zo klaar mee, wil me weer fijn voelen, met energie. Ik weet niet meer of ik mezelf nu een schop onder mijn kont moet geven of onder de dekens moet kruipen. Ik doe het 1e, want alleen dan ontmoet ik misschien anderen waardoor ik me wellicht beter ga voelen. En zo zit ik alleen bij Mama Sababa, een vegetarisch tentje, zonder de puf om contact te maken. Word ik geholpen door een heel lieve vrouw, ik krijg zelfs een stukje taart om te proeven. En zodra ik mijn bord spaghetti voor me neus heb staan, kan ik alleen maar huilen... Ik kan niet langer doen alsof, ik vind het zo ongelofelijk niet leuk nu! En op het moment dat ik begin te denken aan terug naar huis (als in Leiden) te gaan, komt er een vrouw naast me zitten. Ik heb geen zin in contact en snik verder. Ze vraagt me of de spaghetti smaakt, niks over mijn tranen, niks over of het wel goed gaat, gewoon de simpele vraag of het eten lekker is. Ze heeft een grote fles wijn bij zich, en als ik hoor dat ze ook alleen reist nadat ze haar zoon heeft opgezocht in Cambodja en net een helse busrit achter de rug heeft, vraag ik haar hoe ze het vindt om alleen te reizen. Afschuwelijk antwoordt ze, en er verschijnt een lach op mijn gezicht. Proost antwoord ik!

Jen, 59 jaar uit Californië, reist na het bezoeken van haar zoon in Cambodja alleen door Laos. We praten wat, lachen om alle drama die we meemaken en ik voel de moederwarmte over me heen komen. We besluiten morgen samen te toeren op een scooter. Ik kijk er naar uit, maar zodra ik thuis ben, is mijn buik opgezwollen tot 28 weken zwangerschap en heeft mijn lijf besloten alles op slot te gooien. Het resultaat een nacht vol heftige buikpijn en amper slaap. Ik weet niet wat ik liever heb, wc sprintjes of verstopping... met mijn weinige homeopathische kennis besluit ik pulsatilla te gebruiken, bij verloskunde gebruikt voor emotionele instabiliteit, het niet kunnen loslaten, alleen willen zijn, maar verlangen naar iemand die voor je zorgt. Binnen 2 minuten ren ik naar de wc en opent mijn lijf zich om alle shit eruit te laten komen... pff het kan dus nog heftiger.

Afijn geen scooter dagje voor mij en op advies van Jen eet ik vanaf nu alleen nog maar noodle soep en brood. Ik vertoef in de chill area van het hostel en besluit een vliegticket naar Bangkok te boeken, tijd voor verandering, tijd voor zon zee en strand. Plannen maken terwijl je niet lekker bent, is niet de beste combi. En voor ik het weet verzand ik in teveel keuze en twijfels, dat ik uiteindelijk geen beslissing kan nemen. Want uiteraard moet ik wel in 1x het beste eiland kiezen, waar ik me blij ga voelen, leuke mensen ga ontmoeten, een fijn hostel heb etc etc... Als die strenge demon in mijn hoofd nou eindelijk eens een toontje lager gaat zingen, zou dat heel fijn zijn. Ik weet dat Janine in Zuid Thailand is en met een duwtje in de rug van Ciska boek ik een 2e ticket naar Krabi. Even niet zelf dingen hoeven uitzoeken, maar gewoon een vriendin opzoeken...

Jen komt heel lief checken hoe het met me gaat. Uiteindelijk is dat hetgeen ieder mens nodig heeft. Dankzij de noodle soep en brood voel ik mezelf opknappen en de volgende dag maak ik met Jen een tour door de omgeving van Vang Vieng. We vinden een waterval, waar we door een bus vol Koreanen op de voet gevolgd worden, maar net op tijd kunnen we nog een foto maken van het natuurschoon. We zoeken een organic farm, maar vinden hem niet. We vinden wel een off road weggetje en alsof we in een achtbaan zitten hobbelen we op de scooter verder. We vinden een elephant cave, en net als we helemaal klaar zijn met hoofdlamp en alles, blijkt de grot slechts een grote opening met Boeddha beelden die we vanaf buiten ook hadden kunnen zien... We proberen nog achter de grote Boeddha te kruipen, maar er is echt geen geheime ingang...

We lunchen bij een andere organic farm met zalige geitenkaas. Ik besluit dat mijn maag witte kaas heus wel aan kan nu... net als witte vis toch? Het is fijn om weer even wat te doen. Dat geeft energie en langzaam begin ik te genieten van Laos.

Die avond ontmoet ik Chloe (Fr), een lieve wijze meid die me raakt met haar openheid en gerichte vragen. Ik draai nu een kleine week mee hier in Maylyn Guesthouse en ken inmiddels de mensen, promoot zelfs de kamers en het eten en grumpy Joe biedt me zelfs een baan aan.

Op mijn laatste dag besluit ik een mountainbike te huren en te fietsen naar de blue lagoon. Eigenlijk wil ik het beroemde rondje fietsen, maar dat is 32 km. En zodra ik 5 min op een knoerthard zadel zit over een zandweg met overal stenen, doet mijn kont zo zeer dat ik blij ben als ik de blue lagoon na 20min bereik. De beroemde blue lagoon valt erg tegen, het is slechts een prachtig blauwe waterplas met een schommel. De temperatuur ligt al dagen rond de 17-20 graden, het regent nu zelfs. Op naar een mooie grot die ik na een steile klim bereik. Met hoofdlamp op mag je zelf een weg banen in de donkere grot, geen echte paden, gewoon klimmen. En als je voor de lol je lamp even uitdoet is het zo belachelijk donker, dat je blij bent dat je een lamp hebt! Op de terugweg vind ik een vrijwilligersproject Sae Lao, een organic farm waar kinderen gratis Engelse les krijgen, waar ze mensen leren organic huizen te bouwen met modderstenen. Ik voel me er thuis, krijg een rondleiding en merk dat ik er nu wat spijt van krijg dat ik morgen vertrek. Misschien is Laos toch niet zo stom als ik eerst dacht. Ach ik kan altijd terug komen...

Op 18 dec, na 2,5 week in Laos, vertrek ik met een bus naar Udon Thani in Thailand. Zeven uur werd me vertelt, maar na 5u zijn we pas bij de grens. En niet omdat de afstand zo groot is, maar omdat de wegen zo afschuwelijk slecht zijn dat de bus maximaal 30km/h kan rijden. Te voet de grens over en dan is het nog maar 1u naar de Udon Thani. Vanavond om 21.30 vlieg ik naar Bangkok, dus tijd zat! En dan belanden we 15 km voor Udon Thani in de file. Inmiddels is het half 5 en het lijkt wel spits uur. Als we na één uur slechts 1 km vooruit gekomen zijn, slaat de onrust toe. Ik heb nog niet ingecheckt, ik moet nog wat eten ergens, ik moet ook nog van het busstation naar het vliegveld. Ik lees voor het eerst de bijlage bij mijn ticket... Gelukkig blijkt het om een ongeluk te gaan en na 1.5uur vast staan, rijden we weer door. Even snel een pad thai eten (Oh wat heb ik het eten gemist) en een taxi zoeken. Ik was vergeten dat de taxi liever geen meter gebruikt en dat de tuktuk veel te hoge prijzen vragen. Als ik met een lief lachende tuktuk eigenaar een spelletje afdingen speel met onze handen als telraam, waarbij we om de beurt een vinger omhoog of omlaag bewegen, bedenk ik me dat ik zo blij ben weer in Thailand te zijn. In mijn goede bui laat ik hem 'winnen' en om 19u ben ik bij het vliegveld. Wat blijkt: de incheckbalie is nog dicht. Dus even skypen met thuis, zodat iemand weet dat ik straks in de lucht zit, en om 21.30 aan boord. Binnen een uurtje ben ik in Bangkok. Na een giga rij bij de taxi's en een rit van 20 min kom ik uitgeput om middernacht in mijn hostel. Wat blijkt, ik heb een dorm helemaal voor mezelf. De wifi werkt hier zo goed dat ik, ondanks de reis van 15 uur, besluit te skypen met NL tot in de late uurtjes.

De volgende dag vlieg ik door naar Krabi, maar pas om 16.00. Als ik geniet van een ontbijtje, blijkt dat het ook een kapsalon is. Na bijna 3 maanden ben ik wel toe aan een kapper. 1 meisje spreekt wat Engels en legt haar tante uit wat ik wil, daarna verdwijnt ze. Daar zit ik, in een stoel met een kapper waar ik niet mee kan communiceren. Ik hoop op het beste, en gelukkig doet ze precies wat ik wil. Ik leer zelfs tellen in het Thais. Iets te laat regel ik een taxi naar het vliegveld, waar blijkt dat er nog zo'n 100 anderen willen inchecken. Net op tijd ben ik door de douane en na weer een uurtje vliegen ben ik in Krabi!

Janine wacht me op in 88 hostel, net nieuw, prachtig schoon en een leuke dorm! Super fijn om elkaar weer te zien. En terwijl ik mijn favoriete chicken cashewnuts nuttig, vertellen we elkaar alles over de afgelopen maand.

Een nieuw hoofdstuk begint. Daarover later meer!