Settling down in Langkawi

Langkawi, letterlijk Eagle of the rocks, is het hoofdeiland van een archipel van 99 eilanden in noordwest Maleisië. Ooit bedoeld om heel touristisch te worden, maar dat is nooit echt van de grond gekomen. Nu moet je niet denken dat het verlaten is, want zodra je de hoofdstraat oversteekt om naar het strand te gaan, ontkom je niet aan touristische restaurants en winkeltjes. Maar zodra je op een scooter stapt rij je over een schitterend rustig eiland, bewoond door Maleiers. Ik heb al snel door dat het ritme hier op standje 'chill' staat, wat betekent dat er voor 11u niemand wakker is, en afspraken maken haast onmogelijk blijkt. Dus huur ik 3 feb zelf een scooter en verken de oostkant. Daarnaast wilde ik graag een resort bezoeken waar ik een vrijwilligersplek had gevonden. Dat laatste blijkt helaas wat tegen te vallen. Er zijn nauwelijks gasten, en ook amper vrijwilligers, de eigenaresse heeft mot met de manager en het werk is de wacht houden bij de receptie of keuken (als in een koelkast en toaster). Een snelle rekensom laat me aanvoelen dat ik hier enkel uit mijn neus kan eten, ipv even lekker wat afleiding krijgen, dus ik bedank en scooter door. Langs de weg lunch ik bij een typisch Maleis buffet en hierna zoek ik verkoeling bij een waterval.

Het hostel waar ik verblijf heeft een leuke hangplek, ik ontmoet Sasja een vlotte jonge meid uit Holland, vol energie en Mark (nl). Ze werkt bij een restaurant om de hoek, Kasbah, gewoon omdat ze niet stil kan zitten. Geen vezel in mijn lijf heeft ooit bedacht om zelf naar een restaurant toe te stappen en vragen of je er kunt werken... en aangezien ik ook een vast plekje zoek... De twijfel slaat direct toe, want kan ik het wel aan, weet ik wel hoe het moet, ben ik wel leuk genoeg?

Hetgeen dat ik wel weet, is dat ik structuur nodig heb nu, een dagritme. Ik voel me zo uit balans dat ik telkens als ik nieuwe ideeën hoor, of mensen ontmoet een andere kant op ga. Maar de hamvraag blijft, wat werkt voor mij? Waar voel ik me goed bij? Waar heb ik zin in? En aangezien  antwoord geven daarop momenteel een onmogelijke opgave is, richt ik me maar op een dagstructuur, met voldoende slaap, regelmatig eten en een doel hebben elke dag. Het is op 4 feb dat ik in een vel papier en pen mijn innerlijke vriendin vind, empathisch en altijd aanwezig. En zo vind ik de moed om de volgende dag mee te gaan naar het restaurant en ook een baantje te vragen.

The Kasbah, wat 'thuis' in Arabisch betekent, is een restaurant 2 jaar geleden gebouwd en gerund door vrienden. Deze mannen: Apid, Rachid, Puddin, Azul, Pod, Afam zijn als een familie, met hun reggae/rasta levensstijl. Iedereen die bij Kasbah komt hoort erbij, de sfeer is relaxt en het eten is goddelijk! Als ik kennis maak met ze, valt me op dat ze de gehele dag joints roken. Vandaar misschien ook de relaxte sfeer ;). Ik stuit op een giga vooroordeel in mezelf, blowen is niks voor mij en het verbaasd me dat ze hiermee kunnen functioneren. De toko opent om nine-isch, wat zoveel betekent als wanneer men wakker is. De voorraad wordt aangevuld als het op is en je op dat moment net een bestelling van 4 omeletten hebt, maar altijd met een lach en een ontspannenheid waar ik nog van kan leren.

Ik werk samen met Ray (can) die 2 maanden geleden als reiziger hier is langs gekomen en sindsdien de ochtend chef is. Tania (port) start tegelijk met mij met meehelpen. Gedrieën runnen we de keuken in de ochtend (de Maleise mannen zijn niet zo van het vroege opstaan). Celia (dui) woont op Langkawi met haar gezin en helpt ook in de ochtend. Ik vind het heerlijk om weer even bezig te zijn, me nuttig te maken, nieuwe dingen te leren en me thuis te voelen ergens. Nu ik al een tijdje uit de werk roulatie ben, merk ik dat ik al na een paar uurtjes helemaal gesloopt ben. De middagen hang ik wat rond bij Kasbah of het hostel, slaap wat en tegen 5u als de zon eindelijk op een aangename temperatuur is, gaan we naar het strand.

Tijdens mijn werkdagen wordt ik betaald met eten. En laat dat nou net hun specialiteit zijn! Pod de chefkok laat me helpen enkele Maleise specialiteiten te maken. Daar hoort ook het wassen van een geslachte kip bij, jawel met poten, organen en alles er op eraan. Mijn 1e ervaring met een hele kip in stukken gehakt. Uiteraard gaat ook Maleis eten niet zonder chillies, maar Pod weet het zo te maken dat de gerechten een voortreffelijke mix aan kruiden bevatten met op het einde een fijn pittig chilli bommetje in je mond. Precies goed!

Samen met Sasja bezoek ik een rijstmuseum hier vlakbij. Rosdi is onze guide en laat ons de padi-fields zien, we planten onze eigen rijst en ik leer dat het totale proces zo'n 3,5 maand duurt, waarbij de baby plantjes overgezet worden in een volwassen veld. Vol enthousiasme laat hij ons alle soorten kruiden ruiken die zo belangrijk zijn in Maleisië en plukt hij de mooiste bloemen voor ons. Wist je dat het bloempje waaruit een kokosnoot groeit zo groot is als een kleine parel oorbel? En daar komt dan zo'n joekel van een kokosnoot uit!! Rosdi laat ons ook het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke kokosnoten zien. De man is groter en er zijn er slechts 2 aan een stronk kokosnoten, terwijl de overige (vaak 15) vrouwelijk zijn die het lekkere vruchtvlees en melk bevatten. 

Die avond ontmoet ik Steve (it) en Phillip (dui), getweeën aan het reizen en samen met Vera en Angelique (zwit) spelen we Scopa een Italiaans kaartspel waarvan ik nog steeds de regels niet snap, maar wel super tof was om te spelen!

Zondag heeft Mark (nl) het briljante idee om tijdens laag tij naar een eiland midden in zee te wandelen. Dat kan precies om 07.38 (aldus internet). Het is tevens de dag dat ik eindelijk wat mensen heb opgetrommeld om de mangrove tour te doen, dus ik vind het een top idee. Om 7u in de ochtend verzamelen en wat blijkt, het is nog pikken donker. Mark vind het toch geen goed idee, de helft slaapt ook nog, dus wandel ik alleen met Steve en Phillip naar het strand. De aanwijzingen van Mark opvolgend, komen we bij de juiste plek aan... maar er is helemaal geen zandbank. Het eiland is zeker 5km de zee in, en als we bootjes over de zogenaamde oversteekplek zien varen geven we het op. Dan maar de zonsopkomst bekijken en ontbijten met roti kaas...

De afgesproken half 9 vertrek voor de mangrove tour is verschoven naar 10u en dan blijken uiteraard de scooters op... Morgen, 8 feb, is het Chinees Nieuwjaar en dus stroomt Langkawi vol met Chinese vakantiegangers. Samen met Mark ritsel ik een minibusje die ons wil afzetten. Ik had een paar dagen terug al een korting op de mangrove tour geregeld en gelukkig herkent de dame me nog. Met zijn 7en in een bootje langs een vleermuizengrot, fish farm, krokodillen grot (omdat de opening op een krokodillenbek lijkt, maar zonder echte krokodillen hoor), een plek waar wel 10 adelaars vliegen en genieten van de kippenhuid die in het water wordt gegooid. Het weer is wat grauw en de zee is onstuimig. Dat merken we vooral als we via open zee om de mangrove heen varen, we stuiteren over de golven, krijgen golf na golf over ons heen, verliezen de reddingsboei, maar komen gelukkig heelhuids aan. 

Bij Kasbah krijg ik eetles van Pod, want hier eet men met de handen. Maar wel de rechter, want al het goede komt van rechts en al het kwaad van links, aldus Azul. Plus dat ze hier met links hun bips schoon maken na een toiletbezoek (weet je nog, geen wc papier hier). Maar er is een heuse eettechniek, eerst mix je met je hand de rijst en saus en vlees/vis op je bord, dan pak je een hapje en dit leg je op je 3 vingers, je hand in een kommetje. En dan nu de truc: met je duim schuif je dit smakelijke hapje zo je mond in. Let er wel op dat je elleboog op tafel leunt, dit maakt het makkelijker en ziet er niet zo onnozel uit. Ik vind het een zalige ervaring, het eten lijkt er nog smakelijker door!

De structuur waar ik zo'n behoefte aan had, heb ik gevonden. Wakker worden en mediteren, naar werk om nine-isch en eind van de dag het strand bezoeken. En de hele dag eten. Op een avond als ik na een rustige ochtend dienst ook de avond wil meehelpen, besluit Pod de zaak dicht te gooien. Er is op dat moment geen stromend water en hij heeft geen zin om te koken voor klanten, want dé band komt eten met 15 man. Dus krijg ik kookles van Pod. Ik hoop maar dat ik het kan onthouden allemaal.

Zoals je hoort heb ik voor nu een soort van rustplekje gevonden. Inwendig blijf ik me ontzettend onrustig voelen, als een golfslagbad waar ik soms lachend in de golven spring om daarna haast te verdrinken in onzekerheid en angsten. Regelmatig realiseer ik me dat ik me helemaal niet realiseer dat ik hier daadwerkelijk ben. Ik word nog steeds zo in de kleine beperkte wereld van mijn eigen gedachten getrokken, dat ik de wereld die ik nu om me heen heb niet zo goed waar kan nemen. En als ik me dit realiseer wordt ik telkens weer heel verdrietig. Ik dacht dat die beperking lag in hoe mijn leven er thuis uitzag, hoe ik het had ingericht. Nu kom ik steeds meer tot de ontdekking dat die beperking in mijn eigen hoofd zit. Ik hoop dat ik zeer binnenkort de deuren naar het leven open kan zetten, ik wil zo graag weer leven voelen stromen...

"You can not touch the sky, from inside yourself. You can not fly, until you break the shell"

Dank jullie wel voor het lezen van al mijn verhalen, het is fijn om via deze blog 'contact' met jullie te hebben. Aan degene die weten dat ik hen bedoel, ik mis jullie en hou van jullie!

With love Marieke

PS. Nog een realisatie momentje (of eigenlijk een blik op de kalender) gaf me aan dat ik al over 1,5 maand terug zou vliegen naar NL.... Reken daar niet te veel op ;)!