Tempels in Ayutthaya

19 oktober 2015 - Ayuthaya, Thailand

Woensdag 14 okt, de reis gaat verder, eerst terug naar Bangkok en vanavond de trein naar Ayutthaya. Om 13.20 word ik 10 min te vroeg opgehaald door een minivan. De chauffeur heeft slechts 1 arm, zijn rechter onderarm bungelt in de verkeerde richting slap langs zijn lijf. Ik vraag hem wat er is gebeurd. Hij vertelt dat hij het al 20 jaar heeft, een geschenk van boeddha. Dat zet me aan het denken. Ik ging er direct vanuit dat het zielig is. En erger nog, ben ik wel veilig met een chauffeur met maar 1 arm. Oké zijn linkerarm werkt prima en alles in deze auto's zit links, zoals schakelen etc., maar toch... Zijn reactie verbaasde me. Een geschenk van boeddha, trots klonk door in zijn stem en een grote glimlach! Zoals ik laatst op een T-shirt zag staan 'I'm not perfect, but I'm a limited edition!' Ik voel nu dankbaarheid dat ik deze man heb mogen ontmoeten. Wat er in enkele secondes wel niet kan gebeuren.

Afijn gedropt in Bangkok naast Khoa San road, met een grappige taxi chauffeur naar het station en daar loop ik Nicole en Sanne (die meiden van de waterval) tegen het lijf. Wat is de wereld toch klein. Ik wil eerst weten hoe het hier werkt met de trein, en wat blijkt hetzelfde als in NL ;). Nou niet helemaal want je hebt hier een stoel en cabine nummer. Ik dacht slim te zijn en telde het aantal wagons, ik moest de 3e hebben, maar dit bleek toch niet juist. Ik was in een 3e klas cabine en moest naar een 2e klas, ff zoeken, maar mijn plek gevonden. Zo'n 2u later in Ayutthaya, volgens de kaart kon ik best lopen naar de guesthouse, maar toen het voetpad eindigde bij een soort Prins Clausplein ben ik toch maar op zoek gegaan naar een tuktuk. Inmiddels al bijna 8u onderweg (met heel veel wachtmomenten). 21.30 eindelijk bij Marodoktai, Janine was er al om 15.30...

Ayutthaya is veel uitgestrekter dan Kanchanaburi, het is de oude hoofdstad van Siam en heeft heel veel oude tempels. Tijdens de Birmaanse invasie zijn er helaas veel verwoest. Marodoktai is een schattig guesthouse met mooie tuin en wederom veel muggen. De 7/11 is gelukkig dichtbij, maar verder is het wat uitgestorven. Janine en ik slapen in een 2 persoons dorm, same same, volgens de tandloze eigenaresse. De volgende dag doen we even helemaal niks, heerlijk!

Het weer is hier tropisch met een luchtvochtigheid van 90% ofzo. Ik heb beloofd niet te klagen, want in NL is het nu 6 graden, maar hier valt niet tegenop te kleden. Mijn lijf wil afkoelen, maar de enige optie is een stervenskoude airco. Dus zal ik moeten leren leven met een continue stroom zweet over mijn lijf... hopelijk went het op een gegeven moment.

Omdat we het nog niet warm genoeg hebben, gaan we fietsen  door Ayutthaya, de beste optie om enkele tempels (wats) te zien hier. Een enorm avontuur, want men rijdt hier links. Alles is tegenovergesteld, en dat is vooral voor Janine erg wennen. Midden op de weg, tussen de auto's, en overal idioten op scooters en straathonden die je achtervolgen en eng blaffen... ik slinger overal wel tussendoor (net Amsterdam), maar Janine hoor ik achter me af en toe hard gillen ;).

We liggen in een deuk als we ineens op de snelweg fietsen, er is namelijk geen andere weg over het water... We komen langs prachtige Wats, zien enorme liggende Buddha's en gaan ook even langs een Nederlandse vesting. Janine oefent elke dag Nederlands en het gaat al super goed! Ik lig af en toe in een deuk om haar uitspraak. En ik kom erachter dat ik geen idee heb waarom we voor sommige woorden 'de' en andere 'het' gebruiken, zoals de stoel ipv het stoel...

Zaterdag ontmoeten we Katie, een Britse meid, in het hostel. Janine schreef 2 weken geleden over mij dat ik een bijzonder verhaal heb waarom ik ben gaan reizen, maar Katie wint de hoofdprijs voor beste verhaal! Ze had een topbaan, een leuk huis en zou gaan trouwen, totdat ze haar aanstaande met haar beste vriendin in bed vond. Bruiloft afgezegd, huis verkocht, baan opgezegd en ze is vertrokken naar Azië....

Katie gaat gezellig mee fietsen en gedrieën fietsen we door Ayutthaya. Dit keer iets minder verkeer. We zien de grootste bronzen boeddha van Thailand en werkelijk een schitterde ruïne bij Wat Pra Si Samphet. Een groepje Thaise meisjes moeten buitenlanders in het engels interviewen, ze doen erg hun best en het klinkt al behoorlijk goed. Rond het middaguur brand de zon zo hevig dat we siësta houden. Daarna door naar de beroemde Wat Mahatat, een groot boeddha hoofd dat is vergroeid in een boom. Een enorme toeristen attractie, maar ik moet wel zeggen dat het er bijzonder uitziet. Als echte toerist maken we vele foto's. Bezweet en voldaan gaan we naar huis. Er komen steeds meer mensen in het hostel, langzaam begin ik de gezelligheid te ontdekken en de relaxte sfeer die er hangt. Daarbij komt ook de uitdaging om tijd voor jezelf te nemen, je terugtrekken om even alle indrukken van de dag te laten zakken. 

Zondag tijd voor een dagje rust ;). In de middag fietsen Janine en ik naar de floating market dichtbij.  Ik hoorde van een pondje over de rivier, dat leek me een beter plan dan die enge snelwegbrug. Het is even zoeken, maar dan vinden we hem. Je fiets mag wel mee, maar dan moet je hem wel even de trap aftillen. Later blijkt dat aan de overkant ons nog een leukere uitdaging te wachten staat... met een minuut of 5 zijn we aan de overkant. Op een gammel platform moeten we over een smalle loopplank die uitkomt op een stijl trap... Jaja idd met fiets en al naar boven. De bootvrouw ziet ons klungelen en met handen en voeten gebaard ze ons de fiets met zijn 2en te tillen... als wij zeer onhandig de 1e fiets omhoog brengen, zie ik achter me een kleine Thaise man zonder veel moeite de fiets in zijn 1tje omhoog brengen... mmm zo kan het dus ook. 

We fietsen nu door een prachtig landschap, waar de locals wonen. Ze wijzen ons vriendelijk de weg. Dit is het Thailand dat ik zo graag wilde ontmoeten, het dagelijkse leven van de mensen. We fietsen en fietsen, maar geen markt te zien. Janine merkt slim op dat er ook helemaal geen water is... toch wel nuttig voor een floating market ;). Nog wat wegwijs advies van een Thai die voor de toeristen een kaart van de omgeving aan zijn huis heeft gespijkerd (blijkbaar is hij door de jaren heen een soort informatiepunt geworden) en dan zijn we er. Een tikkeltje anders dan ik had verwacht, bestaat deze markt uit allemaal huizen die áán het water staan, en niet de vele bootjes met marktwaren aan boord die ik had bedacht... Afijn, we kuieren lekker rond en passen allemaal typisch Thaise broeken onder het mom kijken kijken niet kopen. In de avond gaan we met een clubje mensen van het hostel wat eten, en borrelen we nog gezellig in het hostel, erg gezellig allemaal en het levert nog goede tips op. 

Ayutthaya zit er op, op maandag checken we uit en worden in de achterbak van een pickup samen met de Italianen Daniele en zijn vriend bij de trein gedropt. Next stop Pak Chong, iets meer naar het oosten. De trein voor 23 bath (jaja 50 cent), doet er 2,5 uur over. Midden tussen de locals en de vele vele mannen en vrouwen die eten en drinken proberen te verkopen, zijn wij een hele attractie. Een lief gezin naast me blijft mij maar eten aanbieden, ik zou het graag willen aannemen, maar denk dat mijn maag het minder op prijs stelt, dus probeer ik het vriendelijk af te slaan. Geen idee of ik nu heel onbeschoft reageer, maar ze blijven lief lachen, dus het zit wel goed volgens mij.

Nu al merk ik dat het bijhouden van een blog super leuk is, jullie reacties vind ik ook super leuk om te lezen, maar ook een hele klus na alle indrukken en gezellige avonden met andere reizigers. Jullie horen zeker weer van mij, maar weet dat als het even duurt ik het zo enorm naar mijn zin heb en me helemaal focus op mijn leven hier. 

Big kiss Marieke 

Foto’s

1 Reactie

  1. Ayke:
    22 oktober 2015
    Ik zit weer heerlijk met je mee te genieten :)
    En wat een prachtige foto's!
    Hebben ze die Boeddha ingepakt met een gouden doek, of is het geschilderde steen? Erg bijzonder.
    Veel liefs!