De Thaise dagen zijn geteld...

19 januari vertrek ik met de ferry naar Koh Samui, hét vakantie eiland aan de oostkust. Ik check in bij Kingston Jamaica, een reggae bar aan Ban Lamai beach. Mijn 1e indruk van Samui, een hysterische touristische plek, en dan zit ik nog geeneens in het centrum. Ik kan er niet echt wennen, ontmoet helaas ook weinig mensen en de draad van eenzaamheid zet zich voort. Ik mis de Europese steden, de Europese temperaturen, waar je lekker kan dwalen door een mooi stadje. De hitte vloert me elke keer weer en de architectuur hier is ronduit afschuwelijk. De zee is erg onrustig met veel golven, cool om in te springen denk ik nog. Maar zodra ik de golven trotseer blijkt dat de zee eerder met mij speelt, dan andersom. Ik verlies zowat mijn bikini en heb moeite om mijn hoofd boven water te houden.

Met Annie (UK) die hier thai boxing doet, ga ik een dagje scooteren in het zuiden. Dit lijkt er meer op, mooie natuur en rust! We bezoeken nog een dog rescue, prachtig Talay beach en een tempel waar een gemummificeerde monnik tentoongesteld wordt. Ja hij is echt! Van een levende monnik krijgen we een mooi happiness armbandje, die volgens een bijzonder ritueel wordt omgedaan. De volgende dag ben ik zo vroeg wakker dat ik de zonsopkomst ga bekijken op het strand en daarna ga ik alleen op pad naar een waterval. De stijle hike voorzien van een hoop touwen om jezelf omhoog te hijsen is even een lekkere activiteit. Die avond trakteer ik mezelf op een baracuda filet, mega duur (voor Thaise begrippen), maar super lekker. Ondanks dat ik Thais eten erg lekker vind, mis ik de afwisseling met andere keukens wel.

De rest van de Samui dagen hang ik rond, doe mijn Living Brave huiswerk, schuif een bezoek aan het Ang Tong National marine park voor me uit. Ik blijf me futloos voelen, ondanks dat ik dingen onderneem. Voel me eenzaam ondanks dat ik wel soms wat mensen ontmoet. Ik krijg er maar geen grip op, en loslaten lijkt ook al niet te lukken. Op maandag breekt er een giga storm los op Samui. Aan de westkust zijn zelfs overstromingen, de zee is onbegaanbaar en mijn plan voor het Marine park valt in duigen. Ik denk nog dat het over 2 dgn wel beter wordt, maar dit blijkt een grote illusie. Dus terwijl het buiten regent, probeer ik nieuwe plannen te maken. Ik ben inmiddels zo gefrustreerd van alles, dat dit een hele uitdaging blijkt. Het weer lijkt mijn innerlijke strijd te weerspiegelen. Dus doe ik waar ik soms heel goed in ben, iets compleet anders, ik ga naar de bioscoop. Alex (UK) gaat mee en ik zie mijn 2e Tarentino film, the hateful 8. Niet echt mijn ding blijkt, maar het is 3u onder de pannen zijn, dus ik vind het allang best.

Woensdag 27 januari hak ik de knoop door. Ik ga richting Maleisië en vertrek morgen! En uitgerekend op het moment dat ik boot en bus tickets geboekt heb stroomt het hostel vol met leuke mensen... Zo oneerlijk, ik word alweer bijna gegrepen door jaloezie en teleurstelling, als ik bedenk dat ik nog even een gezellige avond kan hebben. De volgende dag vertrek ik in de stromende regen met een ferry naar het vaste land en ga met een mini bus naar Hat Yai. Na 9 uur reizen kom ik aan in deze zuidelijke stad in Thailand. Ik was de enige toerist in de bus, en ook in het hostel is het rustig.

Als ik de volgende ochtend naar het treinstation wil om de rit naar Maleisië uit te zoeken, ontmoet ik 3 Maleise studenten. Ze praten super goed Engels en ik kom erachter dat engels de 2e taal in Maleisië. Dat is nog eens even handig. Ze vertellen me vol enthousiasme over hun land en dat ik hun echt moet opzoeken in KL (zeg kee-el), de afkorting voor Kuala Lumpur blijkt. Tijdens het ontbijt besluit ik hun uitnodiging om een dagje met hun op stap te gaan aan te grijpen en zo wandel ik met Aizuddin, Anna en Su door Hat Yai. We bezoeken Songkla beach, betasten de borst van de zeemeermin en dwalen wat rond in de hitte. Hierna op naar een floating market, waar de locals in kleine bootjes hun etenswaren verkopen. Ik vind het heerlijk om achter Aizuddin aan te hobbelen, de man die alle transfers regelt. Ik leer allerlei handige dingen over Maleisië en krijg helemaal zin om daar heen te gaan. Helaas vertrekken zij vanavond naar Bangkok en eet ik in mijn eentje op de locale nightmarket.

Nog 1 dagje in Thailand om de reis uit te zoeken. In deze stad kan je niks anders dan shoppen en daar heb ik eigenlijk geen zin in. Dus ga ik op zoek naar een lunchroom en Skype de hele middag met Caro. Die avond ontmoet ik, via de hostel eigenaar, Kym (aus) die ook naar Langkawi gaat. Ik vertel hem mijn plan en mogelijk gaat hij morgen om 7u ook mee.

31 januari, 4 maanden onderweg, einde van mijn Thailand avontuur en om kwart voor 7 wacht Kym bij de receptie om samen te reizen naar Langkawi, Maleisië. Eerst de trein naar de grensplaats Padang Besar voor slechts 80 bath. Bij de grensovergang check ik braaf, zoals Janine had gezegd, mijn paspoort op de belangrijke exit stempel en nieuwe visa. Als ik 30 dgn zie staan slaat de verwarring toe, ik krijg toch 90 dagen?? Kym begrijpt het probleem niet, en als ik vraag of het geen 90 dgn visum is, knikt de immigratie meneer vriendelijk van ja. Dus laat ik hem mijn paspoort opnieuw zien en dan blijkt dat hij de verkeerde stempel had gebruikt... pff dat ging maar net goed! Hierna zoeken we de bus, en blijkt dat het een uur later is in Maleisië... Nergens een bus te vinden en dan kom ik op het heldhaftige idee om te gaan liften. Ik heb geen zin om een taxi te moeten betalen. Kym heeft net als ik nul ervaring, maar is er wel voor in. Dus koop ik een zwarte marker en ga op zoek naar een groot stuk karton. Voor de zekerheid schrijf ik 2 locaties op, een van de ferryboot en 1 van een stad daar vlakbij. En dan schijn je langs de weg te moeten gaan staan met je duim omhoog en hopen op een auto die stopt. Kym vind dat ik als vrouw vast meer kans maak, dus sta ik daar toch een beetje voor paal. Ik doe enorm mijn best om de aandacht te trekken, en veel auto's minderen vaart om daarna weer gas te geven. Nu moet je weten dat Maleisië een islamitisch land is, en toen ik de foto's van mezelf al liftend terug zag, merkte ik op dat het net leek of ik compleet naakt was achter mijn mooie kartonnen borden. Een leerpuntje voor een volgende keer. Want, jawel binnen 20 min had ik wel 2 auto's die ons mee wilde meenemen. Een vriendelijke gozer die nog even een boodschap moest doen, maar terug zou komen, en een Chinese dame waarvan haar 9 jarige dochter Pui aan ons kwam vragen of we met hen mee wilde. Kym gaf de voorkeur aan de moeder en dochter, iets minder kans op narigheid denk ik, dus reizen we in een schitterende auto de 45km naar Kuala Perlis. Pui deelt haar zakje chips en via haar proberen we een gesprek met moeders aan te knopen, helaas is haar engels heel beperkt, mede als haar navigatie skills, dus met een giga omweg ze zet ons heel lief voor de pier af! Snel nog een foto en ik heb ze maar 2 appels gegeven als dankjewel. Er blijkt op dat moment een ferry te vertrekken, dus kopen we snel een kaartje en leggen het laatste uur van deze reis af recht tegenover een airco die wederom op vriesstand staat.

Langkawi verwelkomt ons met een heerlijke food court, en ik eet een heerlijke swaharma kip! We moeten een taxi pakken naar cenang beach en hebben wat onenigheid met de bestuurder als hij ons eerst laat zien dat het voor 1-4 personen 30 Ringit is (fixt price), maar zodra we nog 2 andere reizigers vinden moeten we 10 Ringit pp betalen. Mijn onderhandel skills zijn gegroeid en zo zeg ik al glimlachend dat hij 8 Ringit pp krijgt en meer niet. Ik ga op zoek naar het hostel dat ik al geboekt heb en Kym zoekt ook een plek. En als ik bepakt en wel de straat oversteek zie ik ineens Lars staan! Lars van Bangkok en Ko Tao, die naar mijn weten in noord Thailand zit. Vertwijfeld loop ik op hem af en als hij mij ziet is er een verrassende blik van herkenning! Hoe bizar is dit?! Hij heeft een gezellig groepje en ik besluit na mij spullen te dumpen ze te vergezellen naar het strand. Die avond eet ik samen met Lars, Kym, Nard (nl), Betty (Taiwan) en Muriel (Turkije) een zalige Maleise maaltijd.

De volgende dag gaan we met zijn 6en scooteren. De afgesproken half 10 wordt half 11 en dan zoefen we naar een gondel voor een prachtig uitzicht over Langkawi. Bij het zien van de gondel krijg ik acuut ski gevoelens, al is dat met 30 graden niet echt haalbaar. Deze gondel is de stijlste ter wereld, met zijn 42 graden. Voordat we omhoog gaan, moeten we eerst naar een skydome. Dit blijkt een slap aftreksel van het omniversum met een achtbaan film. Als een stel malloten gooien we onze armen in de luchten en gillen als een speenvarken tijdens de film. Hierna een ware fotoshoot in de gondel en genieten van werkelijk een prachtig uitzicht. Ver voorbij lunchtijd zijn we weer beneden en moeten we nog naar een T-rex attractie, niet echt mijn ding, ik hou niet van T-rex en ik heb honger. En als ik honger heb, ben ik verre van flexibel... met een 3D bril op, stappen we in een kar met zo'n beugel over je schoot. En dan worden we Dino world ingestuurd (een film), waarbij we alle kanten op worden geschud en ik me dood schrik van T-rex.

Op naar de scooter en naar Tanjung Rhu beach, een schitterend prive strandje in noord Langkawi. Hier luieren, slapen, zwemmen we de rest van de dag en geef ik een yoga lesje aan de rest. Het is fijn om weer even met een groepje op pad te zijn. Na een heerlijke zonsondergang, die hier pas rond half 8 is, gaan we naar een night market. In Thailand vond ik deze altijd een beetje eng, met al het vlees wat in de hitte ligt. Maar hier in Maleisië ziet het eten er zo zalig uit en kost het geen drol. Ik heb geen idee wat ik heb gegeten, maar het was zalig. Maleisië is een mix van Indiase, Chinezen en Maleise mensen, en dus ook al hun verschillende eetgewoonten, zo is het doodnormaal om met je handen te eten bijvoorbeeld, dus ook rijst met saus en vlees! Ik ga proberen hier ook een kookcursus te volgen!

Na een 2e nachtje in mijn hostel, wordt ik wakker met jeukende plekken en heb gedroomd over kleine beestjes. Gister had mijn buurvrouw bed bugs (bed wants), en ik twijfel of ze naar mij zijn over gewandeld, of ik word paranoia. Ik heb er veel nare verhalen over gehoord, weet eigenlijk nog steeds niet precies wat het is, maar als ik een klein beestje over mijn muur zie wandelen en bij het platdrukken een grote bloedvlek op de muur ontstaat, denk ik dat ik nu officieel heb kennis gemaakt met bed bugs. Snel mijn tas controleren en inpakken. Kym logeert in Gecko guesthouse en als ik vraag of ze plek hebben ontmoet ik Mayra (nl), die een kamergenootje zoekt voor haar privé kamer. Dus check ik gezellig bij haar in.

Dit is het backpacken wat ik leuk vind, onder de mensen, je eigen ding kunnen doen en ook samen dingen ondernemen. Over een week is het Chinees Nieuwjaar, een enorme happening zeggen ze. Ik heb nu vooral behoefte aan een vaste plek, en Langkawi voelt erg fijn! Ik had al wat gezocht naar vrijwilligers plekken, dus dat ga ik verder uitdiepen de komende tijd.