Theeleuten in Cameron Highlands

Met een dampende kop kamille thee zit ik inmiddels in de Maleise hoofdstad Kuala Lumpur en denk terug aan mijn vorige kopje kamille thee in Georgetown, ook in een schattige lunchroom met mijn tablet voor mijn neus. Dit is alweer een week geleden. Naast mij toen een gezellig koppel druk met het fotograferen van een prachtige taartje voor een verjaardag die pas de volgende dag blijkt te zijn. Samen met Vera en Ronald (nl) struin ik aan het einde van een dag 'lunchroom hangen' naar Blue mansion, een prachtig blauw huis (dat was te verwachten) dat een fancy hotel is. De tour blijkt allang geweest, maar Ronald werpt zich op als mogelijke gast, terwijl Vera en ik foto's maken. "Sorry maar 400 Ringit (€87,-) per nacht is iets boven ons budget..." Diezelfde avond beleef ik mijn 1e illegale nacht in een hostel. Zeker niet met opzet, maar een extra nacht boeken en er pas om 20.30 achterkomen dat je nog moet betalen, je geen sleutel hebt, de receptie al dicht is en je de volgende dag om 7.30 vertrekt (idd voordat receptie open gaat), is officieel illegaal. Gelukkig doet een andere reiziger vriendelijk de deur voor me open, heeft de dorm geen slot en 'leen' ik een deken van een ander bed...

Next stop: Cameron highlands, vol theeplantages en een koeler klimaat, alsin aangenaam en frisse lucht! De rit duurt zo'n 6u, waarvan de laatste met heel veel haarspeldbochten. Ik kijk er naar uit om de bergen weer te zien, maar zodra ze in zicht zijn schrik ik me rot. De bergen zijn bezaaid met lelijke plastic kassen en gigantische billboards langs de weg met aardbeien farm, Bee farm, lavender farm etc. Helemaal geen autentieke natuur, geen Sound of Music bergen... De rivier ziet bruin van het afval en echt overal ligt plastic op straat... Of de reisgidsen liegen, of er is straks een magische poort naar hetgeen ze beschrijven. Tanah Rata is van de bergdorpjes het minst afschuwelijk en Father's Guesthouse maakt alles goed met een fijne sfeer, alles spik en span en gezellige mensen in de dorm. De rest ga ik morgen wel ontdekken.

De volgende ochtend als ik aan een van mijn meest afschuwelijke ontbijtjes ever zit (een medium gekookt ei hoort niet in vloeibare vorm (rauw) over je bord te stromen) staat Betty ineens naast mij tafeltje, die ik in Langkawi heb ontmoet. Een welkome verrassing en we besluiten samen een hike te doen. Want dat is wat je hier goed kan doen, wandelschoenen aan en gaan met de banaan. Binnen no time ben je in de natuur en klauter je over vele boomstronken omhoog naar prachtige uitzichtpunten. Onderweg ontmoeten we Manu (esp) en een gezellig frans gezin. We kletsen, zingen Franse chansons en genieten van de uitzichten. Wat is het fijn om weer sportief bezig te zijn en de jungle blijkt adembenemend!

Een ander pluspunt is het zalige eten hier. Ik eet zowat dagelijks bij Kumar, Zuid Indiaas eten, wat resulteert in verrukkelijk Naan brood, murtabak, tosai's en tandoori chicken. Om je vingers bij af te likken! De Noord Indiase Singh Chapati trakteert ons op heerlijke Chapati (soort gezonde naan), en lams curry. En dan vertelt TripAdvisor me ook nog dat Lord's café zalige scones verkoopt met échte slagroom en homemade jam. Het is maar goed dat ik dagelijks een flinke wandeling doe, want anders groei ik hier dicht ;).

Er zijn heel veel tours te boeken hier, maar samen met Manu, Betty en Sophie (aus) besluiten we op eigen houtje de theeplantages te bezoeken. We huren een manuele scooter en slingeren over de wegen. Nu heb ik al wat verschillende berglandschappen gezien, maar theeplantages zaten daar nog niet bij. Wat een schoonheid! Ik 'go pro' een eind weg, we maken grappige foto's midden in de plantages en bezoeken de thee fabriek. Wist je trouwens dat een theeblaadje helemaal niet naar thee ruikt? Ik wel dankzij Manu die er gezellig eentje in mijn neus drukte... De 5 minuten rondleiding door een lief meisje laat ons in vogelvlucht het thee proces zien. Niet echt indrukwekkend, maar ik waardeer thee nu wel meer met de herinnering aan deze prachtige velden.

Het gezelschap is zalig, het voelt alsof we al dagen samen optrekken, een kleine familie zijn. De omgeving maakt dat ik heel veel zin heb in een tuttebel dagje. Niet omdat ik moe ben, of down ben, maar omdat ik er zin in heb. Sophie haakt aan en zo zit ik sinds lange tijd met mijn benen opgetrokken op de bank met een kleedje over me heen en een kop dampende thee op schoot! In Sophie vindt ik een maatje waarmee ik over mijn cursus kan praten, de dingen die me echt bezig houden, waar ik mee worstel en nieuwsgierig naar hoe anderen bepaalde situaties of emoties ervaren. Want als er iets is wat ik van Brene Brown leer, is dat het leven vraagt om dapperheid om dingen uit te proberen, je eigen 'stemmetjes' te beluisteren en de rete ingewikkelde emotie schaamte woorden te geven en te behandelen met (zelf)empathie. Het delen van deze ervaringen met de juiste personen helpt mij enorm om steeds meer grip te krijgen. Ik ben dan ook heel blij met de bijzondere mensen die ik hier ontmoet en mij stimuleren en inspireren mijn eigen weg te vinden.

Die middag komen Vera en Ronald ook aan en houden we een spelletjes avond met het monopoly kaartspel. De volgende dag beklimmen we de hoogste berg tot 2030m, ik weet alleen niet op welke hoogte we begonnen, maar het was 2 uur lang redelijk stijl omhoog, maar wel door een prachtige jungle met mooie uitzichten als beloning. Er stond een pittige koude wind, dus lekker picknicken zat er niet in. Eenmaal boven missen we de uitkijktoren (blijkt als we weer terug zijn), maar scoren wel een hitchhike terug. En dat is maar goed ook, want ons dorpje blijkt op ruim 3 uur wandelen hier vandaan te liggen. Achterin een pickup hobbelen we de berg naar beneden en daar vinden een lieve dame met een 'boodschappen karretje' die ons thuis brengt.

Cameron Highlands ik heb van je genoten, je klimaat, je schoonheid, je bezoekers en het theeleuten!