Time's flying and so am I...

Zondag 29 november, de dag dat mijn visum voor Thailand verloopt, ga ik om 8u met de lokale bus naar Chiang Khong (grensplaatsje met Laos). Nou ja 8u wordt 9u en toch 10u, want de bus is nog niet vol. Maar om half 10 kan ik ook een andere bus pakken. Toch maar even overstappen dus... Deze reis duurt zo'n 2u, dus straks nog lekker lunchen in Thailand en dan op naar Laos!  Rond half 12, terwijl ik nietsvermoedend zit mee te zingen met mijn iPod, begint iedereen in de bus wild naar me te gebaren. Ik moet eruit, hier is het afzetpunt voor Laos. Midden op de weg, geen stadje te bekennen, maar ik moet toegeven wel een groot bord met 'Border Laos' erop. Gehaast pak ik mijn spullen en sta ineens samen met een Zuid Koreaan beduusd langs de weg naast een tuktuk stationnetje. Voor 50 bath pp brengen ze ons naar de grens. Ik wilde nog wat spullen kopen, lunchen, een kaart op de bus doen... ehm... Een vriendelijke Thai biedt aan om mijn kaarten te posten, als dat maar goed gaat... (hij doet het vaker zei hij).

In een driewieler naar de Thaise grens, departure kaart inleveren en met een exit stempel in mijn paspoort sta ik ineens niet meer in Thailand. Ik zwaai nog even vriendelijk naar het land, waarop een Thais meisje hard moet lachen. Hier wacht een nieuwe bus, 25 bath graag, want het is zondag... en oh ja na de immigratie in Laos moeten we een tuktuk naar Huay Xai pakken, kosten 100 bath pp. Fijn al die onverwachte extra kosten, ik vraag me toch af of ik niet genaaid ben door de bus en dat er in het stadje zelf ook een grensovergang is, maar goed. De immigratie gaat verrassend snel, ik kijk goed af wat anderen doen en hobbel lekker achter 2 Canadezen aan de grens over.

Hoppakee ik ben in Laos! Een land waar ze rechts rijden (was net helemaal ingeburgerd in links), waar de wegen ronduit vreselijk zijn (hoop gaten) en waar ze franse baguettes hebben. In Huay Xai, een onmogelijk uitspreekbare naam, iets als howjai, vindt ik een oké hostel en een restaurant met de beste pompoensoep ever (met een vleugje gember)!

Maandag probeer ik niks te doen. Uiteraard ben ik vroeg wakker, maar ik ga pas na 50x draaien mijn bed uit. Lekker mediteren op het balkon in de zon en een ontbijtje scoren. Ik kom allemaal mensen van Chiang Rai tegen die vandaag de slowboat pakken. Deze boot vaart in 2 dagen naar Luang Praban, ik wil deze eind van de week pakken en besluit eens een kijkje te nemen in de 'haven'. Als een echte local ga ik bootjes kijken, ze begrijpen niet dat ik de boot niet neem vandaag en ze blijven maar roepen dat ik moet instappen. Met de lonely planet in mijn hand probeer ik een gesprekje aan te knopen, deze taal lijkt op Thais, maar is het net niet (same same, but different ;)). Onbegonnen werk blijkt, maar lief lachen doet het altijd goed. De lonely planet raad een massage salon met sauna aan, en dat klinkt voor een dagje niks doen best goed. De sauna stelt weinig voor, een klein hokje zoals in een sportschool, maar de massage met kruidenstempels lijkt me wel wat. Helaas, vandaag geen kruiden. Het meisje kan wel een olie massage doen, ook goed! Ik moet een soort strapless jurk maat XXXXL aan, want dat is handig... De massage is ronduit vreselijk. Alsof je met je eerste vriendje bent en hij geen idee heeft wat te doen. Van mijn arm naar mijn voet, geen gevoel voor subtiliteit, maar hard knijpen. Ik probeer nog te vragen of het wat zachter kan, 'you want strong?' is haar reactie.

In de avond ontmoet ik wat reizigers van mijn hostel op het dakterras tijdens een prachtige zonsondergang. We gaan met zijn allen eten bij Daauw, een vrouwen opvangplek met goede pizza's. We weten nu nog niet dat ze enkel 1 pizza per keer kunnen maken en dat er zo'n 40 min bereidingstijd nodig is... maar ze zijn inderdaad erg lekker. Rafael (Israël) start op 3 dec met het zwemmen van de Mekong rivier tot aan Vientiane (400km verderop). Ja je hoort het goed, zwemmen! Hij heeft een soort opblaas bodyboard, een wetsuit, rugzak met hangmat en overlevingsmateriaal en daar gaat ie. Geld ophalen voor goede doelen, slapen in ongerepte natuur, locals ontmoeten die nog nooit een toerist hebben gezien, en hopelijk niet ziek worden, want de Mekong is extreem vervuild. Mij niet gezien, maar ik zal zwaaien als ik hem zie ;).

En dan is het ineens december, en die start ik direct goed met de gibbon experience. Een jungle ziplining tocht van 2 dagen. Als een soort Tarzan en Jane boven de boomtoppen van Laos vliegen. Deze organisatie combineert plezier maken met het behouden van de natuur. Enkele jaren geleden dreigde dit natuurgebied verloren te gaan, maar dankzij donaties en een belachelijk dure prijs voor deze tour (175 dollar) gaat het erg goed met de jungle en haar gibbons. Om 8.15 verzamelen we en na een veiligheidsfilmpje en het ondertekenen van een document waarin je zelf verantwoordelijk wordt geacht voor alles, en de organisatie niks te verwijten valt, gaan we op pad. Ik krijg toch altijd de kriebels van zulke documenten, alsof je ineens iets heel gevaarlijks gaat doen, met rampzalige afloop... Dus als ik zie dat mijn karabijn duidelijk aan het einde van zijn leven is, vraag ik toch vriendelijk om een andere.

Met een groep van 22 man, en onze guide Eggman (hij draagt de eieren voor het ontbijt) starten we de tocht met een hike van 1,5uur, recht omhoog (wat is dat toch met die hikes hier...). Binnen 5 min al compleet buiten adem, zeiknat van het zweet en nu al protesterende spieren. Maar de hike wordt beloond met enkele gave ziplines! Onbeschrijfelijk is het als je fullspeed boven de boomtoppen vliegt, het uitzicht is geweldig. Na enkele keren oefenen, probeer ik wat foto's te maken tijdens mijn vlucht. Dat is nog niet makkelijk, ik draai alle kanten op, en daardoor haal je het einde niet en zit er niks anders op dan als een aapje op zijn kop te klauteren tot het eindpunt. Verzuurde armen, check!

Tussen de ziplines door, wandelen we als een soort Alice in wonderland tussen mega bamboe bossen. Ik had nooit zo'n hoge pet op van bamboe, maar het is werkelijk prachtig. Rond 4u komen we bij de boomhut aan, de groep splits hier en samen met 7 anderen ga ik naar de 1e boomhut. De entree is uiteraard via een zipline! Nog nooit zo'n gave boomhut gezien, met 2 verdiepingen en een badkamer met het meest geweldige uitzicht. Op deze wc kan ik uren blijven zitten, helaas is het dan wel weer een hurktoilet :s. Ik geniet van een verfrissende koude douche en wordt verwarmd door de laatste zonnestralen van de dag.

Nu heb ik meerdere mooie zonsondergangen in mijn leven gezien, maar deze staat zeker in de top 5! En met het vallen van de avond, wordt de jungle wakker. Mijn gezelschap bestaat uit Jason (can), vader van Sulivan (11) en Max (8), reizend rond de wereld voor een jaar, Christoph en Laure (be) en Adriën (fr) en vriendin (namen onthouden is best lastig soms). We krijgen heerlijk te eten en vullen de avond met een spelletje UNO, ofwel pesten voor dummies. Ons spel wordt bruut verstoord door een gigantisch heftig geluid, iedereen schrikt zich rot en zoekt naar een zaklamp om de indringer te vinden. Afkomstig uit de vuilnisbak, doet Christoph een dappere poging te zien wat het is. Het blijkt een soort mega vlieg vs kakkerlak te zijn. Geen idee of het ons kwaad kan doen, maar we gillen als een stel speenvarkens (ook de mannen). Tot zover rust in de jungle.

We slapen getweeën onder een verduisterde klamboe, onze tassen verstopt voor de ratten, en luisteren naar het kabaal van de jungle. Na 2u wakker liggen, pak ik toch mijn oordoppen erbij, man wat een herrie. Om 6.30 komt Eggman ons wekken, tijd voor een early bird zipline rondje. Vanmorgen ontdekken we dat we ook met zijn 2en tegelijk kunnen, nu wordt het remmen wel nog belangrijker. Dit doe je door je hand op de bijgeleverde stuk fietsband te plaatsen en op de kabel te duwen. Max en ik doen een aantal ziplines samen, slechts 1x rem ik iets te vroeg en hangen we op 5m afstand van het platform stil. Met Max zittend op mijn knieën probeer ik ons naar het einde te trekken. Goede ochtend gymnastiek!

Na mijn eerste ontbijt met rijst en groente (tot nu toe kon ik deze vermijden), gaan we weer op pad. Hiken en ziplines wisselen elkaar af. Vandaag is de langste zipline, wel 540m lang, over een rivier heen, geniaal uitzicht! Rond lunch tijd is het grote avontuur afgelopen, nog even zwemmen, wat eten en met een open truck via een offroad weggetje terug naar Huay Xai! Dit was serieus 1 van de tofste dingen die ik heb gedaan. 

Nu is het weer tijd om plannen te maken. Chari en Bea zijn nog in Thailand. Ik had gehoopt dat ze er al zouden zijn, zodat we samen de slowboat konden pakken. Ik overweeg op ze te wachten, maar dan realiseer ik me dat ik helemaal niet wil wachten. De oude ik zou wachten, de nieuwe ik probeert te doen waar ze zelf zin in heeft. Dus boek ik een ticket voor de boot voor morgen. Op naar Luang Praban. Jason, Sully en Max gaan ook met de boot. Rond 10u wordt ik met een zooitje anderen bij de boot gedropt, de backpacks gaan in het ruim, en er staan allemaal 2e hands autostoelen klaar. Ik zoek een plekje fijn achterin en Jason en de boys komen erbij zitten. Pas om 12u vertrekt de boot, zodra de motor aangaat schrik ik me rot, alsof ik midden in de motor zit, een gesprek is niet meer mogelijk, mijn trommelvliezen klapperen de hele tijd. Fijn deze reis duurt ongeveer 7u vandaag en morgen nog eens 5u... verstand op nul en een nieuw borduur werk beginnen is de enige oplossing. Zelfs muziek luisteren op maximale volume komt niet boven deze motor uit. Het uitzicht is werkelijk prachtig en onderweg zien we Rafael zwemmen!

Om half 6 zijn we ineens al in Pak Beng, een klein dorpje waar we slapen vanavond. Er zijn duidelijk meer boten aangekomen, want het is een drukte van jewelste. Als 1 van de laatste heb ik mijn tas en sluit me aan bij de Nederlandse Denise en Laura en Haley uit de USA. Zij zijn al gestrikt door een dame van een guesthouse. Na wat onderhandelen slapen we voor 30.000 kip pp in een 4 pers kamer. Dat is zo'n 130 bath en dat is dan weer 3 euro. Ik kan maar niet wennen aan de kip, mijn verstand staat nog op Thaise bath. Afijn we eten wat en installeren ons voor de nacht. Vanavond neem ik voor het eerst mijn eigen klamboe in gebruik, ik zeul dat ding al 2 maanden mee, maar aangezien Laos een malaria risico heeft, wil ik hem graag ophangen. En als alles dan schots en scheef hangt (want uitgerekend hier is nergens een ophang haakje), en ik onder mijn klamboe dit verhaal aan het tikken ben, vliegt er een mug voorbij!!! Ja inderdaad in mijn klamboe... Ik moet er wel om grinniken, dit kan alleen maar bij een beginner gebeuren!

Morgen verder naar Luang Praban, een schattig dorpje heb ik begrepen. Tijd om weer even wat langer op 1 plek te blijven.