Verrassing uit Azië...

En zo ben je ineens al weer twee weken thuis, getuige geweest van de langste regendag van het jaar en verlang je weer terug naar een tropisch klimaat. De afgelopen 1,5 week is iets anders verlopen dan ik van tevoren had bedacht. Weet je nog dat ik zei dat ik letterlijk ziek was van thuiskomen? Dat weekend ben ik me steeds beroerder gaan voelen. Een uitwerking van de jetlag en het westerse voedsel dacht ik nog. En het hielp misschien niet dat mijn dagen sinds mijn thuiskomst volgepropt waren met het zien van lieve vrienden en familie. Dus toen ik zaterdag weer om 4u 's morgens wakker was en ik inmiddels tegen al mijn principes in zelfs met paracetamol was gestart, ben ik maar een dagje alleen op de bank blijven zitten. Een bikkel als ik ben, heb ik zondag nog wel een markt gedraaid met Ciska in Noordwijk. Want je moet gewoon even doorbijten en terugkomen in het Hollandse ritme. Heel grappig om te zien dat iedereen zich hier gedraagt alsof het zomer is, met blote benen en zonder jas, terwijl ik verkleumd met sjaal en jas achter de kraam sta. Stijf van de kou en klappertandend fiets ik van het station naar pap en mam thuis. Ik zou vanavond Thais gaan koken, maar heb totaal geen puf voor boodschappen doen en had ergens al besloten dat we maar gewoon moeten bestellen. En terwijl ik daar onder een dikke deken in bed kruip, mijn hele lijf zo ontzettend zeer doet, ik gloeiend heet aanvoel en mijn hoofd uit elkaar knalt van de pijn, vraag ik me toch af of dit een normale reactie is op thuiskomen. Ik zal toch geen Dengue hebben??

Na weer een belabberde nacht, waar ik elk uur wakker was, besloot ik toch maar de symptomen van Dengue op te zoeken: knallende migraine koppijn, heftige spierpijn over je hele lijf, botpijn (metname gewrichten), koortsaanvallen, huiduitslag, misselijkheid, buikpijn, diarree, en extreme vermoeidheid en geen eetlust. Check, check, check, dubbel check. Shit, ik heb gewoon Dengue (knokkelkoorts), een heftig virus die enkel door een tijgermug wordt overgedragen. Geen zorgen die mug leeft niet in NL. Heb ik potverdorie 8 maanden alle muggen getrotseerd met spuitbussen en een klamboe...  Toch maar even langs de huisarts voor wat onderzoek, 3 buizen bloed en ook een dikke druppel voor een malaria test. Die laatste blijkt gelukkig negatief, en de Dengue duurt helaas 2-3 weken voor de uitslag bekend is... Maar ik kan niet om alle symptomen heen, dit is hartstikke Dengue, lekker dan.

Ik heb nog contact met 2 Amsterdamse meiden, ontmoet bij de detox, en die blijken ook beroerd te zijn en jawel, Dengue te hebben. Het nare aan Dengue is dat het een ziekte is die razendsnel verspreid (door die mug die hier dus niet leeft), dus zodra iemand die ziek is wordt geprikt neemt deze lieftallige mug het virus gratis mee naar een volgende persoon om die te besmetten. En deze mug steekt enkel overdag, dus een klamboe werkt totaal niet, tenzij je de hele dag onder je klamboe loopt. Ik heb echt heel goed uitgezocht of de Hollandse mug dit virus ook kan overdragen, maar die is gelukkig nog niet zo slim. Anders was Dengue wel een virus dat hier ook veel voorkomt.

Mijn dagen zijn hierna bergafwaarts gegaan, dweilend van bank naar bed, geen energie voor niks. Ik ben extreem dankbaar dat ik deze ziekte hier thuis heb gekregen (als het dan toch moet), want ik weet niet hoe ik voor mezelf had moeten zorgen als ik nog in Azië zat. Nog dankbaarder dat Maxime bij me woont, die heel lief heeft gekookt en er gewoon is. Vrienden die boodschappen doen en soms even langskomen voor een knuffel. Tot overmaat van ramp heb ik donderdag ook nog de bruiloft van tante Astrid en Arie. Dé reden van mijn thuiskomst en die ben ik dus echt niet van plan om te missen. Hoewel de huisarts me woensdag voor gek verklaard en me eigenlijk donderdag verwijst naar het ziekenhuis voor extra onderzoek (want hè ja, als Dengue nog niet is vastgesteld, onderzoeken we nog even alle andere tropische ziekten), weiger ik om de bruiloft te missen en stel het ziekenhuis een dag uit. Vol met paracetamol en zoveel mogelijk slapen overdag (inmiddels slaap ik al weer tot half 8 in de ochtend), wordt ik door een vriendin heel lief gereden naar de bruiloft en hou het zowaar tot halverwege de avond vol.

De volgende dag stap ik op mijn fiets en ga naar het ziekenhuis. Iedereen werkt, pap en mam zijn vertrokken naar Californië voor een andere bruiloft en ik moet toch naar het ziekenhuis. Een alleraardigste dokter onderzoekt me van top tot teen, wil weer allemaal bloed van me hebben en ik moet zelfs urine en ontlasting inleveren. Hoe je dat allemaal weer in die potjes krijgt blijkt nog een hele kunst, ook omdat ik nauwelijks heb gegeten en gedronken afgelopen dagen. Dat is terug te zien in de bloedwaardes, een hb van 9.1 is dus eigenlijk helemaal niet zo goed. Gelukkig weten mijn nieren nog niet dat ik te weinig drink en kijkt de dokter me streng aan als ik eet- en drink instructies krijg. Inmiddels weeg ik ook nog slechts 52.5 kilo.

Mijn thuiskomst gaat niet geheel van een leien dakje. Inmiddels ben ik wel koortsvrij, is de hoofdpijn stukken minder, maar voelen mijn benen nog als spaghetti en zijn mijn heupen niet te omschrijven zo gevoelig. Dit grapje blijkt nog wel een paar weken te duren en ik zal mijn energie heel langzaam weer moeten opbouwen. Ik baal er vreselijk van, ook omdat de overgang nu nog extremer is. Ziek zijn is nooit leuk, maar een vrijheid gewend zijn, een omgeving waarin continue afleiding is door de mensen die je ontmoet, staat haaks op het alleen binnen in je huisje zitten met grauw en nat weer buiten. Ineens is het woord ‘agenda’ weer belangrijk, en zal ik er aan moeten geloven om ook weer in dat ritme te moeten, want op een andere manier werkt het hier niet. Ik haat het nu al. En nog iets anders waar ik niet aan kan wennen, is dat het hier zo extreem lang licht is. Iets wat men hier zalig vindt, maar mijn biologische klok in de war schopt. Het gevoel dat je nog niet naar bed mag, want het is nog licht. In mijn 'normaal' was het altijd om 19u donker, en waar hier de avonden langzaam weer lengen, is de mijne ineens 4u langer geworden. Gek wat je dwars kan zitten.

Om toch nog even positief af te sluiten. Ik zal weer volledig herstellen.... ooit!