Final journey: Back home!

Het is exact 250 dagen geleden dat ik in Bangkok aankwam en nu ben ik weer terug. Dit keer niet in over-toeristisch Khao San Road, maar een rustigere wijk iets noordelijker. Het is nog hartstikke vroeg, als in 7u, als ik met de metro naar Siam Journey Guesthouse ga. De herinnering aan Bangkok was een vreselijke stad, maar dit deel lijkt zowaar gezellig. Fernando (braz) is een voetbalwedstrijd van zijn thuisclub aan het kijken in het hostel en ik schuif gezellig aan. Niet veel later gaan we op pad voor een ontbijtje en loop ik tussen de locals over een schitterende markt. Werkelijk waar geen enkele toerist te zien. Fernando is net in Thailand en ik leer hem de verschillende soorten fruit. Hij vliegt straks naar Laos met zijn fiets en gaat daar lekker sportief doen en naar Cambodja fietsen. Het klikt super goed en ik baal er nu al van dat we slechts 3u samen spenderen. Wat ga ik deze spontane ontmoetingen missen! We slenteren wat door de straatjes en dan is het tijd voor hem om een taxi te nemen. Hij bied me aan om me bij Chatuchak, een mega markt, af te zetten, dat is toch op de weg naar het vliegveld. Ik weet dan nog niet dat hij mijn hulp nodig heeft voor het meezeulen van zijn fiets. En dan zitten we dubbelgevouwen op de achterbank van een taxi in de file... Hij wordt al helemaal zenuwachtig of hij zijn vlucht wel gaat halen, maar gelukkig komt het op het nippertje goed.

Inmiddels sta ik op de Chatuchak markt. Het is, niet gelogen, een enorme markt, overdekt met allemaal kleine steegjes en overladen met winkeltjes. Ik weet gewoon niet waar ik moet kijken en zou bijna broodkruimels strooien om mijn weg terug uit dit doolhof te vinden. Nog even wat souvenirs kopen die hopelijk allemaal in mijn tas passen en dan ben ik er klaar mee. Met de metro naar huis en dan besluit ik nog een laatste massage te doen. Ik vind een salon en ga helemaal los door een bodyscrub, full body relax massage en een facial te nemen, 2 uur lang en voor slechts €25,- (voor Thailand een godsvermogen). Helaas is de dame niet heel kundig en aait ze me vooral in turbo tempo of geeft mijn spieren zo'n optater, dat ik daarna extreme rugpijn heb... Het is tijd om naar huis te gaan. Ik eet nog een laatste keer mijn geliefde Chicken cashewnuts en duik vroeg onder de wol.

Maandag 6 juni, papa's verjaardag en mijn retourdatum. Voor de wekker ben ik al wakker. Tot mijn verbazing passen alle souvenirs in mijn backpack en vertrek ik om 7u met de metro naar het vliegveld. Daar ga ik Sasha (van de detox) weer zien, we hebben dezelfde vlucht stom toevallig. Inchecken, nog een laatste fruitontbijt en mijn laatste Thaise Bath uitgeven. En dan hoor ik 'final call for flight EK375', ik ben vlakbij de gate, nog even plassen en dan loop ik ineens tegen een prachtig Thais kookboek aan. Die kan ik niet laten liggen en terwijl ik eigenlijk geen geld meer heb, plus ik de laatste maand extreem veel heb uitgegeven, trek ik mijn creditcard en geef mezelf een laatste kado (van Jo en Dny rechtvaardig ik het nog). 

Als ik aan boord ga van de Boeing A380 blijkt deze praktisch leeg te zijn, ik zie Sasha ook nergens, terwijl ik wel de stoel naast haar had ingecheckt. Misschien komen er zo nog een paar bussen Chinezen de overige stoelen vullen... Een raar gevoel bekruipt me als de crew zich ineens gaat voorbereiden op het opstijgen, waar is Sasha toch? Eenmaal in de lucht en als het lampje 'stoelriemen vast' uit is, ga ik naar haar op zoek, gebruik ik de wifi van Emirates (want natuurlijk heb je wifi in de lucht) en hoor ik ineens dat ze haar vlucht gemist heeft. Iets met problemen met een taxi die te laat was, te lang gewacht met een nieuwe regelen en toen file! Een uur voor vertrek was ze wel op de luchthaven, maar mocht niet meer inchecken. Holy shit, dat is een duur geintje.

Ik vlieg inmiddels met de zon mee, waardoor mijn biologische klok helemaal van slag is. Op Dubai heb ik slechts 2u overstap tijd en dan is het tijd voor de laatste vlucht. Ook dit toestel is praktisch leeg, ik heb zelfs een hele rij stoelen voor mezelf en in mijn deel zitten niet meer dan 10 mensen. Waarom er een Boeing A380 is ingezet is mij een raadsel, maar het is best relaxt. Ik besluit al mijn blogs terug te lezen. Mijn hemel wat een lange verhalen, ik heb diep respect voor iedereen die zo trouw mijn verhalen heeft gevolgd... De zon is nog steeds niet onder, maar Nederland is nu wel in zicht. Om 19.45 lokale tijd (voor mij is het biologisch 00.45) voel ik weer vaste grond onder mijn voeten. Ik ben thuis!

Zodra ik het vliegtuig uitstap, de slurf in, voel ik een emotionele vlaag door me heen gaan. Ik ben weer thuis! En nu heel dichtbij wacht mijn familie op me. Ik moet mijn best doen mijn tranen binnen te houden, ik heb zelfs nog niemand gezien. Even mezelf fatsoeneren en naar de bagageband. Blijk ik nog door de douane te moeten, die had ik even niet bedacht. Braaf ga ik nog een laatste keer in een rij staan. Ik heb dan wel weer de leukste douane beambte uitgekozen en vraag stralend of hij een laatste stempel in mijn paspoort wil zetten. 'Maar dat hoeft helemaal niet', zegt hij nog. Ah toe, ik wil het zo graag! En zo ben ik waarschijnlijk de enige met een Hollandse stempel in mijn paspoort, yeahaa!

En dan is het zover, na ruim 8 maanden kan ik mijn familie en vrienden weer knuffelen. Het voelt heel gek dat er slechts een schuifdeur tussen de hereniging zit. Romantisch als ik ben, wacht ik het juiste moment af. Zodat ik helemaal alleen door die beroemde deuren ga. Ik zorg zelfs nog voor een opstopping en een medewerker van Schiphol zegt nog dat ik gewoon door kan lopen. I know, I know, maar geef mij nou even zo'n Hello Goodbye momentje! En daar staan mama, papa, Rob, Ilse, Bas, Ciska, Bente, Jo en Danny met ballonnen en al. Gek genoeg zijn hier dan weer helemaal geen tranen, wel hele onhandige knuffels met mijn tassen nog op mijn rug, maar oh wat is het fijn om ze weer in het echt vast te houden! 

Niet veel later plopt de champagne open en geniet ik extreem om iedereen weer om me heen te hebben. Gek genoeg voelt het ook heel normaal en dat is dan eigenlijk heel raar.

En dan is het tijd om het echte Nederland weer te aanschouwen. Gelukkig is het hier de afgelopen dagen lekker weer geweest, maar voor mij is het toch behoorlijk fris. Met grote ogen en alles in me opzuigend loop ik mee naar de auto. Hè, het stuur zit aan de verkeerde kant, en oh ja, nu rijdt iedereen weer rechts. Eindelijk gaat de zon onder, schitterend boven de weilanden die ik vanaf de A4 zie. Nou zou je denken dat thuiskomen in het huis waar je bent opgegroeid heel herkenbaar is, maar de afgelopen maanden is de voordeur vervangen, is er een hele nieuwe keuken geïnstalleerd, zijn de muren geverfd en staat er een mega huis achter de tuin... Alsof ik ineens in een ander huis thuiskom. Nog even kletsen en weer wat eten en dan is het wel mooi geweest, naar bed. Heel gek, maar ik was gewoon even vergeten dat de Nederlandse bedden hemels zacht zijn. En terwijl ik kreunend van genot mezelf in het bed laat zakken, hoor ik mama beneden vragen of alles wel goed gaat.

Dankzij de jetlag ben ik alweer om 4u wakker (voor mij 9u), ik strompel de trap af naar de badkamer en nog voordat ik naar binnen stap controleer ik de wc op kakkerlakken. Huh? Wacht even, die zijn hier helemaal niet. Lachend ga ik weer mijn bed in. Tegen 7u vind ik het wel welletjes en ga naar beneden voor ontbijt. Pap en mam zijn ook al op (fijn toch vroege vogel mensen), en dan zie ik beschuit en hagelslag. Watertandend laat ik papa eerst een foto nemen van dit heugelijke moment! Het is niet te omschrijven hoe een simpel beschuitje hagelslag proeft na 8 maanden, verrukkelijk! Voor Hollandse begrippen is het een lekkere ochtend en dus staat de schuifpui gezellig open, ik vind het ronduit stervens koud. Mijn thermostaat is nog even niet zover, al ben ik heel dankbaar voor de blauwe lucht met een heerlijk zonnetje! Oh, nog een leuke Aziatische tik van mij, kwam ik bij mijn 2e toiletbezoek achter. Terwijl ik lekker ontspannen zit, zie ik mezelf al mijn 2e wc papiertje in het veel te kleine prullenbakje proppen. Ik mopper zelfs een beetje dat het bakje zo klein is, tot ik me realiseer wat ik aan het doen ben, schiet ik in de lag en hoor mama weer vragen of alles wel goed gaat. 'Ik ben ver-aziaat' giegel ik. Dit gaat nog wat worden de komende dagen.

Die ochtend komt Jolanda me ophalen om me naar huis te brengen, geheel in stijl op de scooter (bij gebrek aan auto's). Ik vind het wel grappig, toch nog een beetje Azië hier in NL. Met mijn backpack op, een schoudertas, daypack, tasje met verse kleren, 2 postpakketjes en ook nog 2 welkom thuis ballonnen installeren we ons op de scooter, het past net! Dwars door Leiden, dat zo vreemd en toch zo vertrouwd voelt. En dan ben ik echt thuis! Maxime (die ik ken uit Thailand en de afgelopen tijd in mijn huisje heeft gewoond) heeft alles lekker schoon gemaakt. Ik maak er direct een rommel van met al mijn zooi. De komende maand gaan we samen hier wonen, tot ze in haar eigen appartementje kan. Voor mij een fijne overgang naar weer alleen wonen, nu nog even parttime samen.

Inmiddels is het lunchtijd en rijden Jo en ik de stad in voor een lekkere Hollandse boterham. Ik mag rijden op haar scooter, op zich geen probleem, want ik ben een scooter pro nu, maar hier moet ik rechts rijden en moet mezelf continue hardop corrigeren. Die boterham vinden we bij Voor af en Toe, boerenbrood met warme geitenkaas. Ooh wat heb ik dit gemist! De adrenaline spuit uit al mijn poriën, ik wil van alles, vooral iedereen weer zien of spreken. Maar ik voel me ook raar hier in Nederland, er zit een soort wollen wattige deken over me heen. Ik zie van alles, ben onder de indruk en ook heel moe. Azië voelt als een droom, terwijl ik toch echt 8 maanden ben weggeweest. Het is bijna eng dat het zo normaal is om weer hier te zijn. En tegelijk is terug in Nederland zijn ook een cultuurshock. Het klopt voor geen meter.

Er zijn nu al weer een paar dagen voorbij, ik ben al bij de huisarts geweest voor Fred en heb al wat vrienden gezien. Iets waar ik enorm naar uitkeek, maar wat toch ook best intens blijkt. Want natuurlijk wil iedereen weten hoe het met me is, zijn er mensen die vragen 'joh vertel eens, hoe was het', alsof ik 8 maanden even kan samenvatten... En dan zijn er de begrijpelijke, maar onmogelijk te beantwoorden vragen als: 'heb je gevonden wat je zocht?', 'wat is je plan nu?', 'ga je weer werken als verloskundige?'. Ik weet dit allemaal nog niet, en merk zelfs dat de zin om mensen weer te zien, wordt overschaduwd door de angst voor deze vragen. Geef me tijd! (Misschien zeg ik dit vooral tegen mezelf)

Daarnaast ben ik inmiddels ook letterlijk ziek van het terug zijn. Mijn lijf doet zeer, veel hoofdpijn en een darmstelsel die het Hollandse eten niet begrijpt (misschien was een vlees BBQ niet zo'n goed idee). Ik merk nu dat mijn adrenaline is uitgewerkt, maar de jetlag nog aanwezig is. Maar dat is het niet alleen. Er is iets anders, wat ik niet kan omschrijven, maar wat heel onrustig en naar voelt. Alsof ik hier niet hoor, nergens niet hoor. Ze zeggen dat dit gevoel na een lange reis heel normaal is. Thuis zijn betekent duidelijk nog niet thuis voelen...