30 and Fabulous :D

Dinsdagochtend 1 maart, tijd om naar Langkawi terug te gaan. Je zou denken dat ik na 5 maanden reizen wel weet wat er bij komt kijken als je van de ene naar de andere plek reist... niet dus! Zo'n 3,5u voor mijn vlucht hobbel ik richting de skytrain, alle tijd denk ik nog. Gewoon de bus naar het vliegveld pakken en hupsakee inchecken. "Naar welk vliegveld wilt u?" vraagt een niet vriendelijk kijkende dame achter het loket. 'Ehm, gewoon naar het vliegveld waar mijn vliegtuig naar Langkawi staat', denk ik bij mezelf. Zijn er meerdere dan? Ik ben vergeten mijn ticket te printen, of te downloaden op mijn telefoon. Hier is geen wifi en de bus vertrekt over 5min. Lekker voorbereid weer Mariek! Ik vertel haar waar ik heen vlieg en moet in de bus naar Klia2. In de bus toch maar even mijn mail checken of er niet een locatie in staat. En dan zie ik ineens Klia 1 staan, shit verkeerde bus! Snel eruit, met moeite geld terug gekregen en naar de andere bus... dat ging maar net goed. Om 12u ben ik bij het vliegveld en dan zie ik allemaal bordjes met 'international airport'. Oh oh ik heb een binnenlandse vlucht en er bekruipt me een gevoel dat ik helemaal verkeerd zit. Het andere vliegveld ligt ongeveer een uur hier vandaan, weet ik inmiddels, en ik moet voor 13u ingecheckt zijn. Rennen naar een info balie en daar wordt mijn angst bevestigd. Ik zit verkeerd... ik moet bij Klia 2 zijn. Wanhopig vraag ik hoe ik daar kom en dat kan met de sky train. "How long does it take?" vraag ik heel voorzichtig. "Just 5min!" Ooooh dat ga ik halen. Ware het niet dat de trein pas om 12.40 vertrekt... Nagelbijtend wacht ik af en trek een sprintje naar de incheckbalie:  aankomst 12.50, boarden om 13.10. Weer een gevalletje op de valreep, zal ik het ooit leren??

Langkawi voelt als thuiskomen, tot ik de Kasbah zie, althans wat er van over is... De jongens breken de boel af en inmiddels is mijn vertrouwde plekje een grote chaos... Een paar 100 meter verderop gaan ze de Kasbah weer opbouwen, inclusief een dorm. Grootse plannen dus, maar voor nu ben ik mijn Bday plekje kwijt.

2 maart komt Sophie speciaal voor mij naar Langkawi. Ze komt pas in de avond aan en ik besteed mijn dag als een soort call center medewerker op Skype en wordt door Jolanda's familie alvast vrolijk toegezongen, morgen is het zover! Met Celia (die woont hier) spreek ik af om morgen een taart te bakken. Ik heb heel sterk behoefte aan iets herkenbaars voor mijn verjaardag en een taart komt goed in de buurt.

En dan is het oudejaarsavond. Met Sophie eet ik heerlijk Indiaas en lig in een deuk om haar avontuur met een Maleise death metal band de afgelopen week. Terug bij het hostel drinken we nog wat met Jay (usa) en Latif (Marokko).

Langzaam kruipt middernacht dichterbij en net als met Oud & Nieuw bouwt er zich een spanning op terwijl je weet dat er eigenlijk niks wezenlijks verandert, enkel een getal. Maar toch voelt het alsof er ineens heel veel verandert. En terwijl ik nog even met mijn broer app, vraag ik me ineens af of ik zo meteen officieel al 30 ben of dat ik de Nederlandse tijdzone moet aanhouden...

Terwijl we nog wat drinken, ik eigenlijk naar bed wil (afgelopen nacht belabberd geslapen), wacht ik tot de klok 12 uur slaat. Heel zachtjes hoor ik ineens uit de boxen van het hostel ‘happy Bday', de rest valt bij en zo ineens is mijn verjaardag begonnen! Op een eiland in Maleisië!

Nou heb ik mijn verjaardag al vaker in het buitenland gevierd, ware het niet dat we dan in de sneeuw zaten, maar nog nooit zonder familie of vrienden om me heen. Jarig zijn is voor mij opgebouwd uit rituelen, zoals gewekt worden met een beschuit met een kaarsje, slingers en ballonnen, taart eten en uit het samenzijn met mensen waar je van houdt. En dan vind ik 30 worden zelf ook nog eens heel wat, dat je zeker niet ongemerkt voorbij kan laten gaan. Ik wist van te voren dat het deze verjaardag anders zou zijn, maar ik kon niet weten dat ik mijn eerste heuse heimwee aanval zou krijgen! Met betraande ogen aan een schitterend zwembad, Skype ik met mama. 'Houden van doet soms vreselijk pijn', stelt ze me gerust. Driedubbel check!

Na mijn eerste zenuwinzinking als 30er ;) is het tijd voor taart. Die ochtend heb ik met Celia samen een citroencake gebakken. Het ging nog bijna mis, want de oven stond op 250 graden. Maar na het verwijderen van een centimeter dikke verbrande bovenkant en een laagje glazuur ziet de taart er acceptabel uit en smaakt verrukkelijk! Die avond rij ik met Celia, Sophie en Jay naar een strandje. Daar zijn allemaal mensen van de Kasbah, want vandaag zijn Apid en Jorna getrouwd! En zo heb ik op de valreep toch de mensen van de Kasbah om me heen en genieten we van een mooie zonsondergang.

De hele dag ben ik bezig geweest met hoe je een 30e verjaardag zou moeten vieren, iets fabeltastisch moet ondernemen om nooit te vergeten. Maar nu het einde van de dag nadert ben ik moe, en realiseer me dat ik vandaag geen spektakel hoef. Het is goed zo. Ik ben overladen met lieve berichtjes van over de hele wereld, heb taart op en er is voor me gezongen op een mooi eiland! Ik vier deze mijlpaal gewoon een paar keer dit jaar ;)!

Mijn kadotje aan mezelf (was eigenlijk mijn action camera die ik vorige maand gekocht heb...) is 3 nachtjes naar Ko Lipe in Thailand, hier 1,5 uur vandaan en een serieus bounty eiland. Javier (arg) pikt me op en we delen een prachtige bungalow praktisch op het strand. De zee is hier zo kraakhelder en belachelijk mooi blauw, alsof je in een photoshop programma zit. En het zand is zo fijn en wit als sneeuw. Binnen 15 min wandelen loop je over het hele eiland, geen auto's enkel wat scooter taxi's. Zoek je nog een honeymoon locatie, this is it!

Samen met Javier, Andrea en David (ibiza) geniet ik van sunrise en sunset beach. Nu hou ik er niet van mensen in hokjes stoppen, maar ik wil even een beeld schetsen van Javier, mijn 1e fashion homo vriend! Ik dacht dat deze enkel in films bestonden of in sex and the city, maar nee, hij is 100% alles wat je verwacht bij een fashion gay guy. Met haardroger en krultang is hij degene op wie ik als vrouw moet wachten voordat we op stap kunnen. En dan heeft hij ook nog Argentijns bloed en de daarbij horende dance moves en camera poses. Wat een fantastische vent, altijd gelikt en stylish verantwoord. Ik voel me een vreselijke slons in mijn gekreukte jurk of T-shirt met vlekken en ook nog eens zonder mascara...

Samen reizen we naar Bali toe op 8 mrt. Maar eerst even genieten van luieren op prachtige stranden (ik word er steeds beter in ;)) en de zalige Thaise gerechten!

Big hug!