Airco hoppen in Kuala Lumpur

Tijd om de cameron highlands te verlaten, op naar Kuala Lumpur. Samen met Vera en Ronald pak ik de late bus. Nog snel een laatste keer bij Kumar eten en dan slingeren we dwars door de prachtige jungle. Ik blijf me verbazen over het groen, zo anders dan in Nederland. Helaas ben ik kotsmisselijk en daar verbaas ik me zelf nog het meest over, want ik houd van autorijden in de bergen. Aan het einde van de jungle komen we op een schitterende snelweg, net Europees. Ik realiseer me dat ik Azië in een soort derde wereld categorie heb geplaatst. Je verwacht dan helemaal geen gelikte 4 baans snelwegen of knooppunten a la prins Clausplein. Laat staan het zien van de prachtige skyline van KL.

Met de sky train gaan we naar China town en checken in bij Raizzy's hostel. Zodra ik de 12 persoons dorm instap, word ik door een meisje aangesproken. Nou ja het is eerder een 'ik bedoel het goed kruisverhoor'. Wie ben je? Waar kom je vandaan? Waar kom je nu vandaan? Hoe lang blijf je? Waar ga je heen? De rest ligt lekker zijn eigen ding te doen en met mijn backpack nog op mijn rug stamel ik de antwoorden en ren hierna naar de receptie. Les 1: geen oogcontact meer met bed nr 4.

Mensen hadden me wat angstig gemaakt voor KL. Het zou extreem druk zijn, vies warm en de mannen zouden je aanstaren en aanraken. Behalve de warmte, heb ik van de rest niks gemerkt. Nou is het ook zo dat ik dus vaak niet door heb dat ik bekeken wordt, wat in dit geval een voordeel is. Gedrieën stappen we de zaterdag rond in KL. Voor degene die wel eens naar de sauna gaat, stel je voor dat je een droge 90 graden sauna ingaat en daar voor heul lang rondjes loopt. Dat is hoe KL aanvoelt! Maar wat een leuke gemoedelijke stad is dit. Met koloniale huizen op Merdeka square, en de prachtige moskee Masjid Jamek (moet je dan wel weer zo'n alles bedekkende, niet charmante, je lijkt wel een spook gewaad aan). De sky train met airco brengt ons naar een park met een skyline view. De hitte eist mijn energie en zelfs een powernap in het park helpt niet voldoende.

Die avond gaan we naar de Petronas Towers, een fonteinshow en een skybar. Althans dat was het plan. Want zodra we buiten op zoek gaan naar street food breekt er een giga tropische bui los. Daar staan we gevangen op een markt (helaas niet in een eetkraampje, maar eentje met gadgets. Het plastic drijft voorbij en wordt door de marktlui vrolijk met een bezem de volgende stand in geveegd. Misschien vandaar de naam Kuala Lumpur, dat letterlijk 'modderige samenloop van rivieren' betekent.

Afijn veel later dan bedacht aanschouwen we de Petronas Towers. De fonteinshow blijkt al afgelopen, dus wandelen we naar een skybar op een helicopter platform. Er is hier wel een dresscode, dus kleed Ronald zich op straat even om van backpacker naar casual fancy. Vera en ik paraderen met onze lange jurken en slippers rond. Op verdieping 34 mogen we erin, joehoe gelukt! Of we dan wel even 100 Ringit pp willen betalen als minimum besteding. Ehm dat dacht ik niet. De uitsmijter vertelt ons heel lief dat we morgen slechts 1 drankje hoeven te betalen, vanavond is club night. Dus druipen we af en gaan morgen terug.

De nachten in deze dorm zijn trouwens een ware beproeving. Ik lig letterlijk op een stel springveren (een matras kan je het niet noemen), heb kamergenoten die midden in de nacht op vol volume kletsen of de airco uitzetten en een stel mannen die het oerwoud willen omzagen. Een heerlijke nachtrust dus.

Langzaam kruipt maart dichterbij, en dus ook mijn verjaardag. Terug naar Langkawi, naar de Kasbah, ik kijk er naar uit. En dan hoor ik ineens dat de Kasbah gesloten is, of eigenlijk is de elektra afgesloten door de landheer. ‘What the f…!' Daar gaat mijn plan. Mijn vlucht is al geboekt, Sophie komt speciaal naar Langkawi, de Spaanse Rafa en Javier raden me heel sterk aan om naar Ko Lipe (Bounty eiland in Thailand) te gaan en ineens hoor ik dat je vanaf Langkawi ook heel goedkoop naar Bali kan vliegen. Mijn hoofd maakt nu overuren. Ook omdat ik heb besloten nog niet terug te komen naar NL. Bij een Emirates kantoor hier heb ik mijn terugvlucht naar 'open end' veranderd (één zorg minder dat ik nu al moet beslissen wanneer ik dan wel terug wil, dat hoeft dus lekker niet!)

Natuurlijk is het een afschuwelijk luxe probleem, dat roep ik ook af en toe tegen mezelf. Maar luxe of niet, dit vraagt om besluitvaardigheid, doen wat ik leuk vind. En terwijl ik dit ook best spannend vind, borrelt er ook een verlangen omhoog. En zo ineens zie ik mezelf en ticket boeken naar Bali voor 8 maart, besluit ik mijn verjaardag gewoon op Langkawi te vieren en de dag erna naar Ko Lipe te gaan. Ik sta versteld van mijn eigen kunnen, de 'ik doe het rustig aan reiziger' verblijft in een week tijd in 3 verschillende landen, haha!

Wist je dat KL ook een Times square heeft? Voor 2020 willen ze graag een metropool zijn en ze bouwen zich suf. Deze Times square is een grote mall, en dan moet je niet denken aan de V&D of Bijenkorf, nee een mall zo groot dat er een heuse achtbaan in is gebouwd. Jawel over zo'n 5 verdiepingen verspreid, tussen roltrappen door en een ware looping... bizar toch!

KL het is tijd om afscheid te nemen, en dat doen we in stijl bij de heli bar. In exact dezelfde outfit als gister, stap ik samen met Vera en Ronald de skybar in. Whauw wat een uitzicht! Terwijl we rondjes lopen, hobbelt een ober zenuwachtig achter ons aan, 'you need to order!' Jahaaa doen we zo, ff kijken nog. We hebben koud ons drankje vast of worden naar boven gebonjourd, want daar is pas de échte skybar. Sta je dan: letterlijk bovenop een gebouw, op een helicopter platform, met naast je een Erasmus achtige toren, net Grey's anatomy! En heel wonderlijk staat er geen zuchtje wind! Je snapt dat we ultiem hebben genoten en vele foto's hebben gemaakt.

Op naar mijn laatste dagen als 20er!