Blanda Goreng op weg naar de Gili's

Inmiddels ben ik alweer een maand in Indonesië, nou ja Bali, een apart eilandje in deze enorme archipel. Bali is grotendeels Hindoe en heeft zijn eigen taal en rituelen. Meerdere keren per dag leggen de Balinezen offers, gemaakt van prachtige bloemen, palmbladeren en wierook rondom hun huizen en op straat, je struikelt er zowat over. Balinezen weten hoe ze moeten decoreren en creëren, werkelijk alles krijgt aandacht en mede dankzij de prachtige kleuren en bloemen ziet het dagelijks leven er hier feestelijk uit. Ik vraag me soms af hoeveel tijd ze steken in al deze rituelen en ceremonies, het lijkt wel een dagtaak, die onbetaald en met grote toewijding wordt uitgevoerd.

In Sanur heb ik inmiddels een vaste stek om te eten, twee eigenlijk. Eentje waar ik voor minder dan 1 euro een heerlijke buffet maaltijd samen kan stellen, en restaurant Beach Breeze, waar de enthousiaste jonge knapen heerlijk koken, en mij (a)merika noemen, ja zoals het land. Zij vinden het vooral grappig,  en zodra ze horen dat ik Nederlands ben, hoor ik 'ah blanda, blanda goreng'. Dit betekent zoiets als 'gebakken Nederlander'. Dus sindsdien stel ik me overal voor als (a)merika een Blanda goreng en ontlok een grote grijns bij de lokale bevolking. 

Tijdens een van mijn vele diners alleen in Beach Breeze, speelt een vrolijke Balinees prachtige covers (nog zoiets dat ze zo goed kunnen, muziek maken). Aan de bar zing ik vrolijk mee, en wordt dan vriendelijk doch dringend verzocht met hem samen op te treden. Een Britse Phil Collins lookalike had ook al wat meegezongen, de sfeer is goed dus daar zit ik op een kruk enkele nummers te zingen. Toch blijkt meezingen aan de bar altijd een stuk eenvoudiger dan wanneer je zelf verantwoordelijk bent voor het lied en zo'n 20 man je aanstaren. Ik raak de melodie van Adele dan ook compleet kwijt, zet veel te hoog in bij Ed Sheeran, maar krijg toch een daverend applaus en 3 zoenen van een oudere Fransman die zodra ik wil afrekenen mijn rekening al betaald heeft. Té lief!

De rest van de uren spendeer ik aan yoga, wat lezen, piekeren, bezoeken van een schildpad rescue center (met van die ieniemienie baby turtles samen met Brechtje (NL)), een lange vroege ochtend strandwandeling en bedenken wat ik de komende 2 weken wil doen. Half april komt Rafa (mijn Spaanse vriend, ontmoet in Georgetown Maleisië) namelijk naar Bali en gaan we samen lekker yoga-en.

Ik heb enorm veel behoefte aan een reis maatje, ben het alleen dingen ondernemen en eten aardig zat. Niet dat ik niemand ontmoet, maar het is telkens voor een dag of slechts een avond en dat is vermoeiend. Maar aangezien reismaatjes niet uit de lucht vallen, besef ik dat ik een locatie moet zoeken waar ik omringt wordt door mensen. En zo besluit ik naar Gili Trawagan te gaan, bekend als party eiland, dus met veel mensen om te ontmoeten. Het besluit is genomen, nu nog een boot ticket. Uiteraard zijn er tig verschillende maatschappijen, met enorme verschillen in prijzen en kwaliteit. Na een internet research ga ik de straat op langs de tourist informations. Met brochures in mijn hand die 1,2 miljoen voor een retourtje aanprijzen, vertelt het mannetje direct dat hij er wel 600.000 van kan maken. Ik had nog geen eens met mijn ogen geknipperd, zielig gekeken of aanstalten gemaakt tot afdingen en er is al 50% van de prijs af! Dit wordt een leuk spelletje. Ik heb enge verhalen gehoord over zeer slechte maatschappijen, dus probeer ik vooral op de kwaliteit te letten in plaats van de prijs. Met een beetje jokken van mijn kant en nu wel de zielige blik en een grap tussendoor ritsel ik een retourtje voor 475.000 met Samaya One. Helemaal trots en vrolijk fiets ik terug naar huis, om er daar achter te komen dat de reviews ronduit afschuwelijk zijn (deze maatschappij stond ook niet op mijn lijstje slecht nog goed...). Nou ja, we gaan het beleven morgen.

Om 10u zit ik er klaar voor. Komt mijn busje pas om 11.15 en arriveer ik na een bloedhete, maar prima boot rit om 15u in Gili T. Tussen alle paard en wagens door (er zijn hier geen andere voertuigen) wandel ik naar mijn hostel, la Boheme sister in boomhut stijl met gratis pannenkoeken 24/7. Die avond zit ik weer in een echt hostel, waarbij de ene na de andere reiziger aan tafel aanschuift. Ik heb al snel door dat Gili T in het teken staat van mushroom shakes en later blijkt dat ongeveer elke drugs hier te krijgen is, van cocaïne, crystal meth tot heroïne. Misschien is dit toch niet helemaal mijn eiland...

Na een gezellige wandeling over de nightmarket met mijn hostel vrienden, ontmoet ik Vera en Ronald (dat leuke stel uit NL, ontmoet in Georgetown Maleisië) voor zijn verjaardag in Sama Sama. Even heerlijk bijkletsen over al onze avonturen van de afgelopen 2 maanden.

De volgende dag verken ik met Elisa (Dui) het eiland per fiets en snorkel. Vanaf de kust kan je hier in het kraakheldere water prachtig snorkelen en zie ik mijn allereerste wilde zee schildpad!! We houden een ware triatlon met onze fiets door het mulle zand. Ik geniet van het luieren op het strand in gezelschap, dat voelt zo compleet anders dan alleen! We maken plannen, wijzigen die weer en besluiten samen naar Gili Air te gaan, op een steenworp afstand. Als ervaren reizigers besluiten we een snorkel tour te boeken die voor de lunch in Gili Air stopt, slepen we onze backpacks aan boord om niet meer terug te keren naar Gili T (scheelt weer een transfer betalen).

Laatste dagje Gili T beklim ik samen met Elisa nog even de 'heuvel' voor de sunrise om 6u, bakken we wat bananen pannenkoeken en gaan met snorkel en backpack aan boord van een toerbootje. Ik vind het heel bijzonder dat niet alleen Aziaten maar ook Europeanen extra geld neerleggen voor een reddingsvest. Als je niet kan zwemmen à la (waarom ga je überhaupt mee??), maar snorkelen met een reddingsvest is als gaan fietsen met een parachute achter je aan... totaal zinloos! De groepsdruk neemt toe, maar als 1 van de weinigen huren wij geen vest.

We varen naar enkele mooie snorkel plekken en als we met snorkel en flippers naar de prachtige vissen (en jawel nog een schildpad) turen, merk ik ineens op dat we nogal ver bij de boot vandaan zijn. Nou liggen we met zo'n 100 man hier te dobberen en zijn er meerdere boten, maar als je een paniek aanval krijgt of ineens heel moe bent, dan had je toch graag dat reddingsvest gehad. Later hoor ik dat de oceaan tussen Bali en Lombok één van de diepste is hier in Indonesië en daarmee ook één van de sterkste stromingen heeft. En dat heeft alles te maken met een hoogte verschil tussen de Stille en Indische oceaan met Indonesië als onhandige sta-in-de-weg. Al dat water wil dus onder andere in deze trechter tussen Bali en Lombok stromen met als resultaat een prachtige onderwater wereld en zo nu een dan een vermissing van een duiker of snorkelaar (dat laatste is niet 100% zeker).

Het is soms even zoeken naar iedereen, ik moet zelf ook even flink mijn best doen met mijn flippers om de boot te bereiken, maar alle 30 komen we aan op Gili Air. Elisa en ik zwaaien de rest uit, huren een fiets en gaan op weg naar het Begadang hostel, zeer sterk aangeraden en met een zwembad in de vorm van een mushroom. Dat laatste had een belletje moeten laten rinkelen, want bij aankomst zijn wij de enige zonder dreadlocks, tatoeages en piercings. Die avond blijkt er een feestje te zijn, valt de stroom ook nog eens uit (dus geen airco) en is dit totaal niet wat ik bij Gili Air had voorgesteld.

Gili Air is namelijk een prachtig klein eiland met gemoedelijke lounge plekjes. En als er mij 1 ding duidelijk is, dan blijf je niet op een plek die niet goed voelt. Dus zoeken we een nieuw onderkomen en vinden een prachtige bungalow praktisch aan het strand en nog goedkoper ook, hoppa! Ik vind een fijne yoga plek, loop Kym (Aussie waarmee ik in Maleisië heb gelift naar Langkawi) tegen het lijf, eet zalige parrot fish en Mexicaanse gerechten. Zo nu en dan valt er een stortbui uit de hemel, maar dat doet ons niks, het blijft een prachtige plek!

Ik wil hier wel even blijven, maar dan realiseer ik me dat Elisa helaas weer terug naar Bali moet. De gezellige meiden Lena (dui) en Nathalie (be) vertrekken morgen naar Lombok en ik zou achter blijven. Dit klinkt heel dramatisch, maar dat was niet wat ik had bedacht!! En zo volg ik mijn eigen plan: reizen met anderen. En vertrek morgen ook naar Kuta in zuid Lombok. Hatsjikidee