Gangs en straat verkopers in Lombok

Ik ken de meiden Nathalie en Lena nog maar net, maar hoor mezelf zeggen hoe simpel en goedkoop het reizen als de locals moet zijn in vergelijking tot zo'n tour van een reisbureautje. Ik herwin duidelijk kracht in het bijzijn van anderen, voel een enorme drang om het eens allemaal niet vooraf geregeld te hebben en eerlijk is eerlijk, dat is nou eenmaal eenvoudiger in een groepje. Na een heerlijke vroege yoga sessie, een laatste plons in (deze) zee, fiets ik met mijn tassen naar de haven. Voor minder dan 1 euro pakken we de locale boot die vertrekt zodra er 40 mensen zijn. Na een klein uurtje wachten, stappen we in een bootje en varen binnen 20 min naar Lombok. De vulkaan Rinjani glimlacht ons tegemoet.

Oké even wat achtergrond informatie: Lombok kent wat heftige verhalen over 'gangs' die de boel flink belazeren (zeker met scooters). Berovingen zijn niet ongewoon en het leger schijnt ingezet te zijn om de orde te handhaven, want de politie is te corrupt. Dus zodra we aan wal stappen, zijn we redelijk sceptisch als 4 mannen ons zeggen mee te lopen omdat Caroline (Brit, en vriendin van de meiden) daar ergens op ons zou wachten. Je wilt toch niet direct in een oplichtingsverhaal figureren... Het blijkt geen oplichting en gevieren ritselen we een goedkope rit naar Kuta Lombok (wel 50% bespaard tov een geplande transfer!) en checken in bij Surfers Inn. Het oogt als een klein resort met een lekker zwembad en praktisch aan het strand waar het wemelt van de mannetjes die scooters willen verhuren (dat doen we daar dus niet)

Gelukkig heeft ons hotel ook scooters en met de strenge instructie nooit je scooter op verlaten plekken te zetten, niet in het donker te scooteren en zelfs tijdens het rijden je tas onder de zitting te bewaren (we zullen niet de 1e zijn die beroofd worden van alles), huren we er toch 3 en gaan op pad. De zuidkust van Lombok heeft een ruige aanblik met prachtige groene heuvels, het lijkt wel wat op Ierland (al ben ik daar nog nooit geweest). Bij elk strandje is een betaald parkeer terrein en braaf stallen we daar onze scooter. We worden omsingeld door vrouwen, puber jongens en kleine kinderen die kokosnoten, armbandjes of sarongs verkopen. Ik weet niet of het deze drukte was of ik gewoon even niet oplette, maar als ik geniet van het uitzicht over zee en even een foto met mijn telefoon wil maken, zit deze niet in mijn tas... In de hitte ren ik terug naar de scooter, nee hè dit gaat niet gebeuren... En jawel, daar ligt mijn telefoon in het vakje van het stuur... Hij ligt er tenminste nog!

Hierna op weg naar Tanjung Aan, de meest prachtige baai die ik tot nu toe gezien heb. Lena vraagt mij nadrukkelijk of ik alles heb. Jaja, alles dubbel check. Wandelend maar Turtle Warung geeft ineens Nathalie een gil, haar telefoon ligt nog in de scooter. Vol ongeloof staren we haar na als ze terug rent. Dit blijkt nog niet alles, want zodra ze terug is (goddank met telefoon), vertelt ze dat ze ook de sleutel was vergeten uit het slot te halen.... Er zijn helemaal geen 'gangs' nodig hier, wij geven alles zomaar gratis weg... tjonge jongen!

Hier in Lombok wemelt het van de straatverkopers, voornamelijk kinderen met armbandjes. Ik kan er niet aan wennen, probeer vriendelijk nee te zeggen, maar verval heel snel in het boos reageren of negeren van hun zielige koppies. Liggend aan dit strand komt het zoveelste kind naast me zitten, ik luister muziek en lees stug mijn boek, totdat ik me realiseer dat het nog maar een klein jochie is. En ik behandel hem als een volwassene en denk 'rot toch op en laat me met rust'. Ik weet ook wel dat ik niet alle kinderen kan redden van dit straatbaantje, maar misschien kan ik hem weer even kind laten zijn, met hem praten en spelen. Dus daag ik Desta, 9 jaar oud, uit om een potje beachbal te spelen. Hij aarzelt, kijkt zijn moeder aan (die sarongs aan de meiden verkoopt), checkt of zijn verkoopwaar veilig is, maar dan zie ik een grijns verschijnen dat hij eigenlijk wel graag wil tennissen. Hij blijkt nog super goed ook en we vliegen allebei over het strand om de bal maar niet te laten vallen! Heel eventjes lijkt hij weer echt 9 jaar te zijn. Maar zodra het festijn over is krijg ik weer die trieste blik of ik echt niet iets wil kopen. Ik doe het niet, maar bedank hem voor een lekker potje tennis. En daar gaat hij, op weg naar andere toeristen, het zelfde liedje van voor af aan.

De volgende dag stappen we weer op onze scooter op weg naar een waterval in het midden van Lombok, zo'n 50 km rijden. Ik dacht dat dit heus niet zo ver is. Nou mooi wel als je op een scooter rijdt. We zien hierdoor wel de prachtige natuur en wat kleine dorpjes. Mannen en vrouwen in rijstvelden, ladingen kinderen die allemaal zwaaien en om het hardste hallo roepen met een grote glimlach rond de mond.

Onderweg passeren we Sade, een klein traditioneel Sasak dorpje. Ik ontmoet Embar die mij rondleidt door zijn dorpje met 170 huizen en wel 700 inwoners die allemaal familie van elkaar zijn! Embar vertelt met grote passie over hun tradities, zoals het trouwen binnen de familie met je neef of nicht. Hier hoort wel een zeer speciaal ritueel bij. De jongen moet namelijk het meisje kidnappen, waarna ze samen wegrennen van het dorp en pas weer terugkeren als de ouders van het meisje niet meer boos zijn. Dan moet hij nog een buffel of ander groot beest schenken aan zijn schoonouders en dan kunnen ze trouwen. Ik wil natuurlijk graag weten of het meisje hier ook nog enig zeggenschap in heeft, maar Embar vertelt dat het meisje na haar kidnap weer terug kan rennen naar haar ouders. De jongen moet dan wel een boete aan het dorp betalen en de last dragen dat dit meisje duidelijk niet geïnteresseerd is en iedereen dit weet! Embar heeft ook 1 keer een meisje gekidnapt, maar, slim als hij was, wel even van te voren gecheckt of ze interesse had ;).

De inwoners van dit dorp zijn geen moslim, maar hebben hun eigen geloof: Watu Telu, een mix van moslim, hindoe en geloof in de natuur. Elk pasgetrouwd stel bouwt met hulp van de familie (wat dus het hele dorp is) een huis. Embar laat me echt alles zien. De man slaapt op de kleivloer in het 1e deel en met een trapje van 3 treden (die staan voor de 3 soorten geloof) kom je in het deel waar vrouw en kinderen slapen en wordt gekookt. Elke maand voert een gezin een geloofsritueel uit waarbij de kleivloer in het 1e deel van het huis wordt gepolijst met koeienpoep. Ja inderdaad stinkende koeienpoep. De daken zijn gemaakt van gras die pas na 6 jaar gaan lekken en dan dus worden vervangen. Veel dingen gebeuren op traditionele wijze, maar ze hebben dankzij Phillips nu wel elektra ;).

Ik zwaai Embar gedag en tour met de meiden verder naar de waterval. Een snelle lunch van een merkwaardige versie van nasi goreng later, wandelen we naar de waterval. De wolken pakken zich flink samen en er dreigt onwee.  Onderweg glij ik helaas uit en verstuik flink mijn enkel. Zo snel als mogelijk naar de waterval en daar verkoeling zoeken. Die gaat waarschijnlijk flink opzwellen, dammit! De weergoden blijken ons goed gezind en na een 2 uur durende rit zijn we voor het donker thuis.

Mijn laatste dagje Kuta spendeer ik met mijn voet omhoog op een kussen. De meiden gaan andere baaitjes verkennen. Tijdens de lunch in het dorp leer ik Sul kennen, 8 jaar oud en ook armbandjes aan het verkopen. Ze kijkt verveeld en mijn hart breekt. Waarom mogen kinderen hier geen kind zijn?? Ik koop niks, maar vraag wat ze nog meer graag doet, zingen zegt ze! Dit kleine wijffie met grote ogen blijkt de hele tekst van John Legend - All of me te kennen en samen zingen we onze longen uit ons lijf onder begeleiding van youtube. Een kleine daad die wellicht iets teweeg brengt, maar misschien ook niet, al klopt het wel beter voor mij dan een armbandje kopen...

Morgen gaan ik via de Gili's weer terug naar Bali. Ik ga nog een poging doen om de magie van Ubud te ontdekken, maar nu wel buiten het centrum verblijven