Vaak zit het mee, maar soms ook niet...

Het is al de zoveelste mail die ik naar Aris, mijn immigratie mannetje, heb gestuurd over de exacte locatie van de ambassade, er blijken er namelijk meerdere te zijn. Maar inmiddels zit ik op een scooter en rij over de tolweg dwars door zee naar Jimbaran. In de hal wemelt het van de mensen en mannetjes, nergens een welkom of uitlegbord, enkel een stem die elke seconde honderden nummers omroept. Goddank heb ik een mannetje geregeld,  maar hoe ga ik hem in hemelsnaam vinden... een kort belletje later is daar mijn mannetje met mijn dossier. Nummer D222 is mijn beurt, de stem roept net D209 om. Dus parkeer ik mezelf met de laatste hoofdstukken van Eat Pray Love op een stoel, en na het omslaan van de laatste pagina mag ik na 30 min wachten het foto kamertje in. Drie serieus kijkende mannen op een rij, ik moet naar de achterste. Een camera op me gericht en geen woord van de immigratie man de eerste 5 min. Ik antwoord maar door ook te zwijgen en te wachten. Dan ineens 'glasses off', oh u vraagt of ik mijn bril even van mijn hoofd wil halen... gut wat een vriendelijkheid. 'Camera. Vinger. Next next next...' Ach ik zou ook chagrijnig worden van zo'n baan. Dan mag ik weer gaan, zonder paspoort want dat duurt nog een paar dagen extra...

Terug scooteren, uber bestellen (die zodra ik met al mijn bagage net zit, mij niet naar Candidasa wil brengen want dat is te ver weg..), Graptaxi bestellen, die me na praten als brugman en waarschijnlijk door mijn bikini profielfoto wel wil brengen en inchecken bij de Ashram om 17.00. Ik ben kapot!

De ashram heeft een dag routine waarbij op vaste tijden wordt gebeden, geofferd en gegeten. Ik heb een eigen kamer met hangmat die uitkijkt over zee. Dé locatie om eens helemaal tot mezelf te komen, ik echter word er compleet gek. Deze ashram voelt meer als een soort dierentuin waarbij ik mag kijken naar rituelen in plaats van meedoen, het blijkt meer een hotel. De nachten met enkel een fan zijn qua warmte niet te doen en als er dan in het donker onder mijn klamboe ook nog een beest (ter grote van een kakkerlak, maar bleek naderhand toch een tor) over mijn benen loopt, is de koek op. Ik vertrek!

Nou ja de volgende ochtend dan en zo kom in een klein resort (Crystal beach) waar ik voor 5 euro per nacht in een dorm lig, maar kan genieten van een luxe zwembad, uitzicht op zee en een ontbijtbuffet. Ik ben er zelf jaloers op, zo mooi en fijn voelt het. Het dingetje op Bali is dat er niet echt een lekker backpackers leven heerst, of het seizoen is niet nu, of ik snap er niks van, maar het feit is dat ik me continue alleen voel.

Na een paar boek-lezen-zwembad-dagen besluit ik een avontuurlijk uitstapje te gaan maken. Wild water raften op de Telaga Waja rivier. Het bedrijf wil me niet oppikken omdat ik nu in een afgelegen stadje zit, dus scooter ik zelf een uur door prachtige bergen naar het vertrekpunt. Niet veel later stuiter ik letterlijk over de rivier. Boemboem, is de instructie die we krijgen als we in het ondiepe water op de zoveelste rots vastlopen en we als een idioot op en neer hupsen in de boot. We zijn duidelijk niet de enige boot, als een soort botsautootje stromen we de rivier af die regelmatig ruige stukken heeft waar we een ware race tegen de andere boten houden. Mijn strijdlust komt heerlijk boven en woest peddelen we voort. Ik besef dan nog niet dat 18 km raften op vol vermogen best pittig is... De omgeving is adembenemend mooi. Soms passeren we een bamboe bruggetje die we als ware limbo dansers moeten ontwijken, waarna we tegen een rots botsen en achteruit de woeste rivier afglijden. Ik geniet met volle teugen, wat een lol, soms lazert er eentje buitenboord, dan weer duikelt een ander op zijn kop in de boot. Na ruim 2,5 uur raften vallen we aan op een lunch buffet, is mijn scooter netjes hier gebracht en scooter ik terug.

Op maandag vertrek ik weer naar Sanur, tijd om met fred naar het ziekenhuis te gaan. De bus maakt een ware D-tour, echt alles hier gaat via Ubud. Veel te vroeg ben ik de volgende dag in het ziekenhuis, alles spik en span, na 1,5 uur zie ik de specialist en wordt fred onderzocht, ze kan me wel behandelen, maar niet nu want ze heeft hier niet de juiste spullen. De specialist is een lieve vrouw, praat redelijk Engels en probeert mijn vragen te beantwoorden. Ik moet die avond terugkomen. Eenmaal terug in het hostel heb ik uiteraard nog meer vragen, maar niemand om ze aan te stellen. Dan toch maar zelf wat research op internet doen (dit heb ik expres niet eerder gedaan, want Internet veroorzaakt altijd paniek). Je raad het al, dikke paniek! Ik wil fred behandelen, maar de enige optie hier is vrij invasief en in NL pakken ze fred veel subtieler aan. Inmiddels ben ik een extreme hypochonder geworden en wordt ik alsmaar banger. Daarbij komt dat ik ook lees dat fred eigenlijk niet heel erg is en ook afgewacht kan worden. Schiet mij maar lek nu. Nog een uur voor mijn behandeling, mijn huisarts gemaild met miljoenen vragen en reactie krijgen dat die behandeling ook wel eens in NL wordt gedaan, maar ik liever geen verdoving moet gebruiken, want de naalden kunnen vies zijn. Dat is de druppel, ik ga hier niet een ingreep laten doen omdat er hier geen andere optie is, maar thuis wel, niet in mijn eentje hier in een vreemd land. Dus bel ik de afspraak af en ben nog nooit zo opgelucht geweest. De volgende dag krijg ik een mailtje van mijn huisarts dat ik fred niet perse nu hoef te behandelen, wachten tot thuiskomst kan geen kwaad... Serieus? Hadden we niet met dit advies kunnen beginnen. Weer wat grijze haren erbij, maar wel een ervaring rijker zullen we maar zeggen...

Als positieve afsluiter heb ik zojuist mijn paspoort met visum tot 6 mei terug gekregen. Die mannetjes zijn zo slecht nog niet!