Falling in Eat, Pray Love...

Nietsvermoedend kijk ik op mijn telefoon en zie de datum van vandaag, 21 maart, de start van de lente! Ik heb officieel een winterseizoen overgeslagen realiseer ik me ineens, potjandrie!

Vorige week nog was ik in zinderend warm Ubud, die ik in een opwelling wilde verlaten. Openbaar vervoer kennen ze hier niet, wel een giga taxi maffia, of je bestelt gewoon een uber (je weet wel: zo'n goedkoop taxi achtig systeem - had ik dus nog nooit van gehoord). Ubud verlaten betekent ook afscheid nemen van Javier. Met wie dans ik nu in mijn ondergoed door de kamer op Latin muziek of praat uren (maar dan ook uren) over mannen... Zodra mijn tas is gepakt en ik verhit een Uber probeer te bestellen, blijkt de cosmos niet echt mee te werken, geen uber in de buurt. Dus moet ik de taxi maffia trotseren. Javier stuurt me de straat op met het gegeven dat als ik 20% vertrouwen heb, hij 180% vertrouwen in mij heeft. Binnen 5min heb ik een taxi (de 1e die ik aanspreek) voor een schappelijke prijs die ik door 3x weg te lopen voor elkaar heb gekregen.

Op naar Uluwatu, waar ik een warm welkom krijg van Max (usa) in Karma's backpacker hostel, onlangs geopend en gerund door Eki, wereldst meest ongestructureerde en traagste ondernemer ever, maar met het hart op de goede plek. Samen met Max scooter ik naar Nyang Nyang beach. Met grote weerzin (hij haat achterop zitten) laat hij mij rijden ivm regelmatige politie controle. En jawel, controle! Komt mijn Internationale rijbewijs toch eindelijk eens van pas. Het strand ligt onderaan een klif en na wel 1000 traptreden bereiken we compleet bezweet het strand. De zee is zo onstuimig van de golven dat wanneer ik probeer te zwemmen, ik een extreem sterke stroming voel die me mee de zee wil innemen. Nee bedankt, ik blijf wel op het droge.

Het hostel blijkt één grote huiselijke familie te zijn. We bestellen Balinees eten en spelen een spelletje black and red, wat verdacht veel op weerwolven lijkt. Vanavond is er een beach party bij SingleFin en het hele hostel gaat. Ik dus ook! Samen met Marieke uit Nederland (jawel we zijn met 2), tut ik me op en regelen we 2 ubers voor 11 mensen. Heerlijk om na wat slome dagen weer even energie om me heen te voelen. Met een cocktail genieten van electro muziek, maar het dak gaat er voor mij pas echt af als ik Latin muziek hoor en met de woest aantrekkelijke Duitse Nicolas salsa dans! Hij heeft ooit wel eens gedanst, maar voelt aan als een natuurtalent die ik binnen no time wat nieuwe pasjes leer om me vervolgens duizelig te laten draaien!

Nagenietend met een bbq maïskolf proppen we ons om half 2 met 8 man in een taxi en zorgt Nicolas ervoor dat Ricardo (texas) wakker blijft en niet kotst.

Uluwatu laat me een heel ander Bali zien, letterlijk meer ruimte, prachtige natuur en bijna elk huis lijkt wel een tempel op zichzelf. Compleet anders dan de tempels in Thailand of Maleisië. De zee hier is geliefd bij ervaren surfers en samen met de surfdudes Nicolas, Ricardo en Lars (dui) gaan we naar Binging beach. Niks mis mee om mooie gebruinde mannen op een surfplank te bekijken ;). Hier hoor ik ook dat iedereen plannen heeft om te vertrekken de volgende dag. Ik heb een goede klik met Nicolas en Ricardo en besluit met hen naar Canggu te reizen, weer een surfplekje. Uluwatu sluiten we af met een gezamenlijk diner bij een lokale Warung en een cheesecake restaurant!

Voor vertrek naar Canggu, krijg ik nog snel kleding opvouw tips van Nicolas, en ritselen we een uber. Ik met Ricardo op de bonnefooi, Nico al geboekt en dat blijkt geen onverstandige keuze. Ricardo kent Canggu al en laat ons de goede plekken zien, de heerlijkste (westerse) restaurants en de mannen surfen de zonsondergang tegemoet. Canggu voelt vanaf moment 1 goed, relaxt, er hangt iets in de lucht. Ik weet dan nog niet dat ik een aantal slapeloze nachten voor mijn kiezen krijg.

Onder toeziend oog van Ricardo oefenen Nico en ik onze Engelse uitspraak, gieren het uit om de uitdrukking 'tactical thunder' en hebben 'literally' dezelfde humor en plaaggeest. Het tempo hier (eigenlijk in heel Bali) staat op tandje traag, of nee loom. Na mijn 1e nacht waarin Ricardo mij met zijn gesnurk niet liet inslapen, de straathonden een nachtelijk concert gaven en de hanen al om 4u de ochtend wilden aankondigen, ben ik er helemaal klaar mee. Ook nog buikpijn en geen eetlust... ik blijf een dagje binnen, alleen met de airco en laat Ricardo een nieuw onderkomen zoeken.

De volgende dag verhuis ik naar Nico's hostel waar ze een zwembad hebben. Terwijl we in wederom een te leuk restaurant ontbijten en plannen maken om met de scooter rond te rijden, horen we dat Ricardo zijn portemonnee kwijt is, met alles erin. Nico leent hem wat geld voor de dag en terwijl hij richting het politiebureau vertrekt, wordt hij staande gehouden en 'beroofd' van zijn laatste geld wegens rijden zonder rijbewijs.

Nicolas en ik rijden inmiddels richting Tanah Lot waar een zeer toeristische tempel op ons wacht. De route is prachtig, ik begin steeds meer van Bali te houden! Het eiland dat bekent staat om zijn magie van de liefde. En hier in deze schitterende omgeving voel ik mijn hart open gaan, voel ik liefde mijn lijf binnen stromen, puur, vanzelfsprekend en ietwat heftig en onzeker.

Ik probeer heel erg in het hier en nu te blijven, maar mijn gedachten vliegen alle kanten op. Van visum verlenging, tot volgende bestemming in Bali tot volgende doel in mijn leven. Het liefst blijf ik nu op 1 plekje, creëer een thuis. En hoewel dit hostel goed voelt, lig ik de 1e nacht in een bed met bedbugs en de 2e nacht in een kamer waar de airco stuk is en ik om 2u 's nachts geen andere optie zie dan mijn bikini aantrekken en een duik in het zwembad nemen. Te moe om ook maar over iets helder na te denken, emoties die alle kanten op schieten, weet ik dat ik door moet. Nicolas vertrekt en ondanks dat ik eigenlijk niet wil verhuizen, ik wil geen seconde langer in dit hostel zijn. Ik wil mijn eigen bed, mijn eigen slaapkamer en ik wil niet hoeven zoeken...

Zo werkt het leven helaas niet en terwijl ik probeer een keuze te maken, krijg ik goed bedoeld ook nog allemaal adviezen waar ik nog meer de kluts van kwijtraak. En in zo'n situatie is de enige optie baantjes zwemmen: just keep swimming, just keep swimming.... Na baantje 10 ben ik eruit, ik ga naar Lovina in Noord Bali. Ik laat mijn paspoort hier achter met 700.000 roepia, zodat mijn visum kan worden verlengd (op een illegale manier die wel binnen de wet valt, aldus mijn hostel eigenaar, maar dan is je paspoort wel in handen van iemand van de immigratie dienst). Laten we hopen dat het goed gaat komen, een kwestie van vertrouwen... Dit klinkt gevaarlijk herkenbaar, maar we weten allemaal hoe dat verhaal is afgelopen...