Magical Loy Kratong in Chiang Mai

Terug in Chiang Mai, het voelt als thuiskomen! Vlak voor vertrek heb ik nog een heerlijke massage gehad op aanraden van Maarten bij massageschool PTTM in Pai. Van Ja (dsja) krijg ik de meest goddelijke Thaise massage. De 1e die geen ruw programma uitvoert, maar met zachte voelende hand echt contact maakt. Ik val zowat in slaap en dat zegt alles!

Maar goed terug in Chiang Mai dus. Ik had mijn hostel al geboekt en dat is maar goed ook, het is gekkenhuis en alles is fully booked. Dit keer slaap ik in Chokdee, en heb voor slechts 180 bath een privé kamer. Van 24-26 Nov is het Loy Kratong, het jaarlijkse lichtfeest bij de 2e volle maan in november. Niemand weet precies wat het programma is, maar zolang je in de buurt van Tapae Gate en rivier de Ping blijft komt het goed.

Met het naderen van de volle maan, komt ook mijn einddatum van mijn visum in zicht. Ik moet zowaar echt gaan plannen, want zondag moet ik echt de grens over. Laos is het dichtste bij, dus besluit ik op zoek te gaan naar een lonely planet. Wandelend door een bloedhete stad (even acclimatiseren) struin ik wat boekwinkeltjes af. Niks fijner dan de geur van boeken en wijsheid, oh wat hou ik van boekwinkels. Helaas hebben ze geen lonely planet van Laos. Eigenlijk ben ik helemaal geen lonely planet type heb ik gemerkt, ik gebruik het boek nauwelijks. Maar toch voelt zonder ook niet goed. Ik ben een beetje klaar met slenteren, dus huur ik een fiets. Heerlijk om al fietsend de verkoelende wind te voelen. Ik eindig bij een klein parkje waar allerlei sporten worden gedaan, yoga, acrobatiek, balletje hooghouden, badminton en een kerel die met een koptelefoon op zijn hoofd volledig uit zijn dak gaat en naderhand de omgeving bedankt alsof hij een groots artiest is.

’s Avonds ontmoet ik Chari en Bea (esp) en ga met hen naar Tapae Gate, er is een parade gaande die nog langzamer is dan de 3 oktober optocht, maar er vallen geen gaten! Tussen alle smartphones, go pro's en spiegel reflexcamera's probeer ik iets van de optocht te zien. De vrouwen/meisjes zijn prachtig gekleed en dragen de small kratongs, een soort bloemstukjes. En de mannen lopen in Tarzan gewaden met de grotere lantaarns. Het is een enorme drukte en nu al zijn er mensen die de grote vuurballonnen oplaten. Helaas eindigt één ballon in de elektriciteitsdraden en veroorzaakt bijna een gigantische stroomstoring. Goed leerpunt voor morgen ;).

Chari, een tandarts die 3 jaar in Engeland heeft gewerkt en het geklaag beu was, heeft ook haar baan opgezegd en is gestart met reizen. Haar vriendin Bea, een fysiotherapeut, was als freelancer aan de slag en wil fysiotherapie en reizen graag combineren. We kletsen uren over van alles en nog wat, struinen over de markt en eindigen bij een pleintje met foodtrucks en een goede Thaise band! Terug bij Chokdee wil ik lekker naar bed, maar dan ontmoet ik Dominic. Een Ierse Italiaan, 34 jaar, archeoloog en duikinstructeur, momenteel herstellende van Denge, opgelopen in Pai tijdens een Thai boxing opleiding, en fotofanaat! We raken aan de praat en ik geniet van zijn verhalen over zijn zoektocht naar antwoorden over religies en archeologische vondsten. En dan is het ineens 2am, shit ik wilde vroeg naar bed om fit te zijn morgen... We spreken morgen om 9u af om samen op pad te gaan.

Voor de zekerheid toch maar een wekker gezet, en die komt hard aan. Zeker omdat ik ook graag mijn meditatie sessies wil blijven doen... Dominic wil heel graag naar het 3D museum, waar je allemaal gekke foto's kan maken. Ik wil graag Loy kratong beleven, aangezien vandaag dé dag is. Op de motor gaan we naar de Ping rivier. Ik had gelezen over een mooie tempel aan de rivier, en als we daar aankomen blijken er allemaal schoolkinderen hun kratong daar in het water te laten. Fototijd!!! De kratongs zijn prachtig en vol respect laten de kinderen ze te water, zodat vervolgens een knul met een bezem ze een zwieper geeft de rivier op. Wij hebben wel niet zelf een kratong gemaakt, maar gelukkig kan je ze ook gewoon kopen en voeren wij hetzelfde ritueel uit.

Hierna gaan we op zoek naar het 3D museum. Een tikkie aan de prijs, blijkt in oktober ineens verhoogd, dus we blijven zo lang als we kunnen! De muren en vloeren zijn zo beschilderd dat je op het oog niks bijzonders ziet, maar zodra je een foto maakt, blijk je boven een afgrond te bungelen, sta je met Olaf de sneeuwpop in zo'n sneeuwbol of zweef je als Jasmine en Aladdin op het vliegende tapijt. We gaan compleet los! Maken bij elk schilderij een foto en gieren het uit. Wat kan een mens een hoop lol hebben.

En dan is het tijd voor het hoogtepunt, de avond valt, de volle maan verschijnt. En terwijl wij genieten van een heerlijke burger met friet bij dat foodtruck pleintje, gaan de 1e lampionnen de lucht in. Officieel mag je pas om 21pm je ballon oplaten, maar mensen zijn geen mensen als ze schijt hebben aan regels. De lucht vult zich binnen een uur met zoveel lampionnen, dat het lijkt op de sterrenhemel. Tot het oneindige lijken ze te vliegen, sommigen redden het helaas niet en raken uit koers en vallen brandend naar beneden. Zodra we naar de beroemde 'oplaat brug' gaan, zien we ontelbaar veel mensen de lantaarns oplaten. Ik weet gewoon niet waar ik moet kijken, er wordt geapplaudisseerd en gelachen. Wij willen ook een lantaarn oplaten en zoeken een verkooppunt. Helaas staat er een Chinees voor ons en die wil er graag 17 hebben, die verdomde Chinezen ook met hun grote groepen... Ach lief zijn, ze willen ook graag deze ervaring probeer ik nog tegen mezelf te zeggen. Als wij aan de beurt zijn, zijn de lantaarns uitverkocht... Na een paar minuten hebben we wel geluk. De traditie is een wens, gedachte oid op je lantaarn te schrijven. Dominic, de lieverd, draagt zijn lantaarn op aan zijn jarige moeder. Ik heb wat langer nodig om mijn tekst te verzinnen. Ik wil geen loze spreuk of nieuwjaars wens die toch nooit uitkomt. Ik wil iets zinnigs het universum insturen. Want alles wat je naar boven stuurt komt ooit terug, dus mag ik er best even de tijd voor nemen. Uiteindelijk kies ik voor: "For all new beginnings", misschien nog steeds wat smeuïg, maar het kenmerkt mijn reis, mijn avontuur, mijn leven. En niet alleen die van mij, maar voor iedereen die ik meedraag in mijn hart.

Als rasechte toerist legt Dominic alles vast op de gevoelige plaat, wat enorm mooie foto's heeft opgeleverd! Het blijkt nog best een kunst om je lantaarn niet direct volledig in de hens te steken, maar iedereen is zo behulpzaam en daar sta ik dan met mijn lantaarn boven mijn hoofd. Ik voel de warmte, voel de kracht waarmee de lantaarn de lucht in wil. Ik heb goed om me heen gekeken naar elektriciteitsdraden en dan laat ik los...

De rest van de avond kijk ik naar de magische hemel vol brandende lantaarns ipv sterren. Dit is een van de meest romantische avonden van mijn leven en ik geniet met elke vezel van mijn lijf!

Met het verstrijken van Loy Kratong is het tijd voor het vervolg en daarbij hoort een planning. Ik heb helemaal nog geen zin om te gaan. En als Dominic voorstelt om me mee te nemen naar Doi Suthep, een tempel op een berg vlakbij met prachtig uitzicht, ben ik om. Ik blijf gewoon nog een nachtje extra. In de ochtend gaan we eerst nog even naar de markt. Ik zoek een nieuwe bh en hij een Lion T-shirt. Hij is erg behulpzaam met het zoeken naar een bh, maar een Lion shirt vinden we helaas niet. Na een zalige pad thai gaan we op de motor de berg op. Ik probeer overal een helm te huren, maar dat kan niet als je geen scooter huurt. Nu rijden alle Thaise mensen zonder helm en Dominic ook, dus op hoop van zegen vertrek ik zonder helm naar de bergen (sorry mam ;)). De route is prachtig en de tempel blijkt een giga toeristen oord, inmiddels bijna een dorp op zich. Dominic en ik sluipen langs de kaartverkoop (hij heeft hier 3 weken een meditatie retreat gedaan en kent de weg) en we genieten van het uitzicht over Chiang Mai. Ik krijg nog wat fotoles en hij laat me de retreat area zien. Ik ben zo blij dat ik Pai was, dit ziet eruit als een massa productie. Alsof ik een bio kip mocht zijn, en de mensen hier legbatterij kippen zijn. Hierna rijden we nog naar een klein dorpje, wat 1 grote markt lijkt te zijn, is Dominic eventjes de sleutel van de motor kwijt, maar komt het toch allemaal goed.

s'Avonds stort ik in. Wat een indrukken deze dagen. Ik blijf lekker in het Guesthouse en zet alle foto's van Dominic op mijn tablet. Hij gaat nog even de stad in, het festival is nog niet afgelopen namelijk, maar ik heb genoeg van de mensenmassa's. Ik besluit morgen naar Chiang Khong te gaan, het grensplaatsje met Laos, dus morgen vroeg naar de bus terminal. Om 22pm ben ik zo moe en ga lekker naar bed. Dominic is nog niet terug, dus zal ik hem morgen ochtend wel wakker maken om zijn sd-kaartje terug te geven. Ik heb een fantastische droom over het festival, en dan hoor ik ineens knock-knock-knock... Zoals dat gaat in dromen voegt het geluid zich gewoon ergens tussen, maar dan knock-knock-knock... Met mijn oogmasker schuin over mijn gezicht, mijn haren in de just-out-of-bed look en oordoppen nog in, doe ik mijn kamer deur open. En daar staat Dominic, glunderend met een Lion Tshirt aan, zich verontschuldigend vragend naar zijn sd-kaartje. Euhm, pfff, ja ff zoeken hoor, jeetje hoe laat is het?? En wat blijkt, wat voelt als 3u snachts is pas 23pm, haha! Hij is helemaal happy met zijn Lion shirt (die zijn zeldzaam in Azië), en we nemen afscheid.

De volgende ochtend vroeg op, want ik heb nog geen buskaartje en ik vermoed dat heel Chiang Mai vandaag op doorreis gaat. Om 8.15 ben ik bij de bus terminal. De enige organisatie naar het noorden is de Green bus, en via zo'n slagers nummertjes apparaat ben ik nummer 691. Nummer 611 is nu aan de beurt... pfff dit wordt wat. Het grappige aan wachtruimtes is dat er van alles gebeurt en je het prachtig kan observeren. En als ik zie dat mensen na mij nu al in de rij van het loket mogen, ga ik eens even polshoogte nemen. Het hele nummertjes systeem wordt door het putje gespoeld, gewoon in de rij staan en na een half uurtje ben ik aan de beurt. De bus naar Chiang Khong is vol, pas om 8u vanavond is er weer een bus (de rit duurt 6u, even ter info). Oké en Chiang Rai? Die gaat om 12.15, 1e klas, maar ik wil 2e klas. Die gaat pas om 4u. Deze rit duurt zo'n 3-4uur. Razendsnel doe ik rekensommen met tijd en kosten en besluit maar de bus van 12.15 te nemen, dan kan ik hopelijk daar nog een minivan naar Chiang Khong pakken. Ik installeer mezelf op een plastic stoeltje, waar ik de komende 3u zal doorbrengen...

De bus vertrekt netjes op tijd. Maar zodra ik instap lijkt het eerder een vrieskist voor diepgevroren rund dan een toeristen bus. Mijn God wat staat die airco hard. Ik had mijn backpack al afgegeven, maar ga toch mijn donsjasje nog even halen. De jongens van de bagage kijken me geïrriteerd aan, maar zij hoeven niet 4u in die vrieskist te zitten, dus ik negeer ze. Met lange broek, T-shirt, vest, donsjas en sjaal is het net aan te doen en kijk ik vol ongeloof naar de mensen in korte broeken en hemdjes. Ik zit naast een knul uit de USA die al enkele jaren in Bangkok woont en als een uit de hand gelopen hobby promotiefilmpjes maakt voor Aziatische bedrijven. Hij vertelt over een hete luchtballon festival in Chiang Rai en een mooi park. En zo ineens verandert mijn plan en besluit ik niet naar Chiang Khong te gaan. Ik heb alleen niks opgezocht over hostels in Chiang Rai, dus als we rond 4u aankomen schiet ik een jongen met lonely planet aan en vraag of ik met hem mee mag. Dit is geen goedkope truc om aan een man te komen overigens ;). Met de gps zoeken we onze weg door Chiang Rai en komen bij Chokdee Guesthouse! Hè dat klinkt bekend, alleen is het hier een reggae bar met dorms voor slechts 80 bath per nacht. Ik heb zelfs een privé dorm, wat op zich al bijzonder is, omdat dorm een gedeelde kamer betekent. Misschien heeft het te maken met het gordijntje dat dienst doet als deur?? Er zijn gelukkig lockers voor je belangrijke spullen, maar deze plek vraagt om vertrouwen te hebben in je medereizigers.

Ik wandel wat door Chiang Rai, vind een boekwinkeltje met de lonely planet van Laos en bezoek enkele scooter verhuurders. In de avond ga ik met Bertho (de jongen van het busstation, een mexicaan) een hapje eten bij Lung Eed. Een aanrader volgens de lonely planet, en ondanks dat ik wat pessimistisch ben over hoe het eruit ziet, smaakt het heerlijk!!

De volgende dag is het 28 november, vandaag ben ik precies 2 maanden weg! Lotte helpt me herinneren. Wat vliegt de tijd en voelt het toch alsof het nog zo kort geleden is. Heel raar om te bedenken dat het al bijna december is, heeft vast ook met het weer hier te maken en het niet bezig hoeven zijn met sinterklaas gedichten. Vandaag huur ik een scooter en bezoek de White tempel. In 1997 is de kunstenaar Chalermchai Kositpipat deze tempel gaan bouwen. Beroemd om zijn religieuze schilderijen, laat hij via deze tempel zijn versie van de boeddhistische lessen zien, waarbij hij Thaise kunst omzet naar moderne kunst. De tempel is volledig wit, als symbool voor de reinheid van boeddha, en het glas dat het licht weerkaatst staat symbool voor de wijsheid die boeddha uitstraalt over de wereld. De tempel heeft veel symboliek die verwijst naar het ontsnappen aan verlangen en hebzucht. Om bij de ingang te komen wandel je over een brug die symbool staat voor re-birth. De brug wordt bewaakt door demons en eronder ligt een oceaan van spookhanden die refereren naar de circle of death and re-birth. Binnen in de tempel zijn vele muurschilderingen met alledaagse helden, zoals superman en spaceshuttles verwerkt in boeddha's lessen. Kortom een indrukwekkende tempel.

Ik scooter nog wat rond, eet mijn beste pad thai tot nu toe, bezoek het Singa park en maak contact met wat dorps kinderen. En dan ben ik er klaar mee. Lekker naar het hostel en even slapen. Dat verkassen vraagt elke keer weer om opnieuw te beginnen. En ondanks dat ik het steeds beter doorkrijg, is dit niet mijn favoriete deel van reizen. Ik kom er ook steeds meer achter dat je dagen van luieren en niks doen moet inplannen, want je blijft sociaal doen, of dingen bezoeken. Dus doe ik de rest van de dag lekker lui.

’s Avonds ga ik alleen een hapje eten, bij de nightmarket die elk plaatsje heeft. En terwijl ik daar wat zit te schrijven, springen ineens Chari en Bea voor mijn neus. Verrassing!!! Hoewel de meiden zouden opsplitsen en de ene in Chiang Mai zou blijven en de ander naar het zuiden zou vertrekken, besloten ze vandaag spontaan om mij achterna te komen! Mijn hart maakt een sprongetje, wat vind ik dit leuk,  en ondanks dat we maar 1 avond samen hebben doorgebracht is er duidelijk een goede klik! Ik vertel ze mijn plan voor Laos en we besluiten eind deze week samen de slow boot naar Luang Praban te pakken.

Ik vertrek morgen naar Laos, vroeg de bus naar Chiang Khong en dan naar Huay Xai in Laos. Dinsdag 1 dec ga ik de gibbon experience doen, een jungle tocht waarbij je je met ziplines verplaatst en je slaapt in de hoogste boomhut! En dan donderdag of vrijdag met de slow boat in 2 dagen varen naar Luang Praban. Ik heb er zin in!

Liefs Marieke