And that's how the cookie crumbles

Het is 6 uur in de ochtend, de zon is ook al wakker en beneden word ik door de honden Jenny en Max begroet. Dit zijn de beste ochtenden. Ik heb zalig geslapen, vond zelfs het vreselijke matras heerlijk liggen. Die Thaise massage heeft zijn werk gedaan, ga ik zeker vaker doen! Om half 8 komt Mike, de eigenaar van Bobby's apartments naar me toe om te vragen hoe laat we vertrekken. Ik heb geen flauw idee, de rest slaapt nog en mij is nog niks verteld.

Later als de rest ook eindelijk wakker is (toch opvallend dat er zo weinig ochtend mensen zijn) blijkt dat we naar Khorat gaan. Een stadje 1,5uur rijden hier vandaan. Mike brengt ons naar de bus. Dirk had 1 voorwaarde voor het meegaan op deze trip naar Khorat, we moeten een straatoptreden doen met de gitaar. Daar starten we alvast mee bij het busstation, maar als Maarten zijn hoed voor de 2e keer vriendelijk wordt opgeraapt door een Thai, begrijpen we dat het zinloos is om hier geld mee te verdienen. In Khorat hebben mijn lieve vrienden zelfs het hotel al uitgekozen, Sansabai house, waar we 2 kamers hebben.

Met Dirk en Maarten ga ik de stad verkennen. We komen langs het standbeeld van Ya Mo, een dame die vroeger de stad heeft helpen bevrijden van de Lao. Haar tactiek was de Thaise dames inzetten om de Lao mannen te verleiden. Hierna konden de Thaise mannen het hele zaakje zo opruimen. Ze wordt hier nog steeds om geëerd. Hierna komen we bij wederom een tempel. When you've seen one, you've seen them all, maar deze was toch wel heel bijzonder. Terwijl wij foto's maken van de tempel, worden we aangesproken door een monnik. Hij had de gitaar van maarten gezien (die moest uiteraard mee voor het straatoptreden) en wilde ons graag zijn tempel laten zien. Hoe tof is dat. Ik durf de monnik amper aan te kijken, laat staan iets te zeggen, want stel je voor dat ik hem één van de vele regels laat overtreden. Ik zet Maarten in om dit even uit te zoeken, hoe zit het nu precies met monniken en vrouwen?? Wat blijkt, hij mag wel met me praten, maar geen fysiek contact.

De monnik, Chat, is al 18 jaar monnik en vertelt ons van alles over zijn leven. Ik heb me nog amper ingelezen in het boeddhisme, dus luister aandachtig. Zijn engels is super! In de tempel is een gigantische schildering van de 10 levens van boeddha. Toch vraag ik me af wat een monnik nou de hele dag doet. 2x per dag vragen ze om voedsel aan de mensen, zelf mogen ze niks kopen, verder wordt er 2x gebeden en wordt hij wel eens gevraagd voor ceremonies, zoals het inzegenen van een huis etc. Maar op mijn vraag wat doe je nou op een dag, kijkt hij me alleen maar vragend aan. Dat heeft hij toch net al gezegd... Maarten verduidelijkt het nog even door toe te voegen dat hij gewoon 'leeft'. Oooh zo... Daar kan mijn westerse verstand toch niet helemaal bij. Je moet toch bezig zijn, iets doen?? Afijn, dat is waarom hij monnik is en ik duidelijk nog wat lessen mag leren ;)

Als we weer buiten zijn vraagt Chat ons een nummer te spelen.  Dat doen we natuurlijk graag. Hij is heel verbaasd dat ik kan zingen en we verblijden hem met All of me van John Legend en Wild Rovers van de Dubliners. Hij staat te genieten, en filmt ons met zijn smartphone. Hoe geweldig is dit! We trotseren nog enkele straathonden, bekijken wat kleine tempels en verbazen ons over het gejank van de honden als er een grote bel gaat als signaal voor het avondgebed. Als een troep wolven janken ze hun longen uit hun lijf, Chat begrijpt ook niet waarom, maar ze doen het elke keer weer. Mijn beeld van monniken is vandaag erg veranderd. Zeker als we op een gegeven moment met elkaar op de grond zitten en Chat zijn telefoon via Bluetooth probeert te connecten met die van mij om zijn filmpje van ons naar mij te versturen. Een monnik met moderne snufjes, lachen toch!

De volgende dag gaan we met zijn 4en naar Phimai, een uurtje met de bus. Ik zit even iets minder lekker in mijn vel. Ondanks dat het super gezellig is, merk ik nu dat tijd voor mezelf schaars is (ik neem de tijd ook niet en ga veel te laat naar bed). In de bus besef ik me ook dat ik al bijna 4 weken van huis ben en dan slaat ineens het gemis toe. Luisterend naar een prachtige mantra rollen de tranen over mijn wangen, allerlei emoties en gedachten schieten door mijn lijf. De afgelopen dagen heb ik zo intens contact met deze 3 bijzondere mensen gehad, ze hebben me geraakt, we hebben gelachen en gehuild! Bijzonder is het om zo'n band te voelen met wildvreemden, en terwijl ik bijkom van deze onontkoombare huilbui, krijg ik zakdoekjes en water aangereikt door Maarten en voor ik het weet lachen we weer om de hilarische poging van Dirk om 'een frikandel speciaal en een patatje oorlog, en snel een beetje' te zeggen.

In Phimai bezoeken we het historical park, een ruïne van een tempel waarop het beroemde Ankor Wat in Cambodja gebaseerd is. Nog voordat we het park ingaan, heeft Maarten al een nieuw shirt moeten kopen (zijne was kletsnat na de busreis) en hebben we meerdere interviews gegeven aan Thaise studenten. Mogelijk zien jullie op YouTube wat voorbij komen, want alles wordt gefilmd. Dit keer wel moeilijk vragen: of ik even wil vertellen wat de verschillen in karakter eigenschappen zijn tussen Nederlanders en Thaise. We slaan ons alle 4 door de interviews heen en leren een zeer belangrijk woord in het Thais: 'tao li' = how much (vergeef me de spelling).

De ruïne is als een ruïne, een hoop stenen ;). We maken veel foto's met de zelfontspanner en Janine en ik maken een radslag die vakkundig wordt gefilmd door Maarten. Hierna zoeken we een restaurantje waar we traditionele pad thai Phimai kunnen eten, dit is net iets anders dan de normale pad thai en alleen in deze streek te krijgen. Intussen leren Dirk en Janine een nieuwe Nederlandse zin 'peper in je reet', het blijft hilarisch! Volgens de lonely planet is er in Phimai ook een bijzonder grote Banyee Tree, een boom zo groot als een bos waar je doorheen kan wandelen. Maarten is onze guide  (don't lose the guide) en na een korte stop bij de buiten gym vinden we deze enorme boom. Je moet je voorstellen dat elke wortel van een boom weer een nieuwe boomstam is. In de boom is zelfs een tempel en er zijn meerdere romantische zitjes. Hadden we nu de gitaar maar bij ons. Gelukkig zijn er 2 Thaise mannen met een gitaar en ik nodig ze uit om wat voor ons te spelen. Jo zingt en speelt een Thais lied en zet vervolgens country road in. Wij vallen bij en hierna willen onze mannen natuurlijk ook wat spelen. Muziek verbind, dat is wel duidelijk.

We genieten zo dat we volledig de tijd vergeten en missen hierdoor onze laatste bus naar huis. Ach wat kan het ons schelen, komt vast wel goed. Jo en zijn vriend Nong (of nong nong of 'just call him stephan that's more easy for you ;)) moeten vanavond nog terug naar Bangkok en brutaal vragen we of ze toevallig langs Khorat komen. En jawel ze willen ons best een lift geven. Jo is lekker spraakzaam en heeft duidelijk al wat biertjes op, maar zijn vriend Nong/Stephan rijdt vandaag. Jo blijft zeggen 'hè lucky, me not, he must drive' doelend op het kunnen drinken van bier. Ons ontgaat de clue want juist hij heeft geluk, omdat hij niet de bob is. Ik ben allang dankbaar dat zijn vriend rijdt. We proppen ons met zijn 4en op de achterbank en daar gaan we. Jo tikt in de auto flink wat biertjes weg, maar zijn vriend is een echte bob en rijdt voor Thaise begrippen rustig naar Khorat. Om 19.00 worden we voor ons hotel afgezet, wat een heerlijke ontmoeting weer!

In de avond wandelen we over de night market, waar naast veel spullen en dingen ook wat eten te krijgen is. Ik vertrouw dit toch niet helemaal, maar heb wel lekker gegeten. Op de terugweg zien we een groep breakdancers oefenen op een plein en gaan er lekker bij zitten. De laatste avond met de fantastic 4, morgen scheiden onze wegen. In het hotel schrijven we in elkaars boekje en zit ik wederom tot veel te laat (3.30 meen ik) met Maarten in de tuin te bomen over het leven. Wat een geweldig leuke week was dit.

Morgen ga ik met Janine naar Lopburi om daar zondag de nachttrein naar Chiang Mai te pakken. Ik merk dat het nu weer tijd is om alleen verder te gaan. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik besef wat een goede stap het is geweest om te gaan reizen. Ik ben nog erg aan het zoeken welk soort reizen bij mij past. Na een drukke leuke week verlang ik nu weer meer naar tijd met mezelf, mijn eigen weg ontdekken en keuzes maken, zonder rekening te hoeven houden met anderen. Ik ben dankbaar voor Janine die me zo ontzettend fijn op weg heeft geholpen in het onbekende Azië backpack leven en waarmee ik heerlijk heb gelachen.

Twee van de 7 cardinal rules in life die ik van Janine geleerd heb: 'What others think of you is non of your business' en 'Smile, you don't own all the problems in the world'